Alþýðublaðið - 10.08.1961, Blaðsíða 15

„Það sama segir Peter, en
ég efast um að mitt fólk eigi
eftir að lifa það! Florrie
frænka segir að hún líti und
an ef hún mætir henni á göt
unni. Það getur ekki verið ]
vegna annars en þess, að j
Bruno komst yfir f garðinn |
hennar. Pahbi segir að frú |
Keltone sé „snobb“ og þoli j
ekki að fólk eins og við flytj
um í sama hverfi og hún býr
í, en ég skil ekki hvers veg.na
hún þarf endilega að vera
svcna fín með sig . . . sko,
þarna byrjaði ég aftur! Ég
er ekkert nema ókurfeisin —.
ég segi blátt áfram allt, sem
mér kemur til hugar.“
Það gladdi mig að skipta
um umræðuefni, þó ég verði
að játa að ég var Liz sam-
ála. Þegar við komum niður
í istofurnar, spurði faðir
hennair mig hvernig mér lit
ist á húsið.
„Það er mjög faliegt herra
. . .“ ég hikaði, ég vissi ekki
hvað ég átti að kalla hann.
„Kallaðu mig Tommy, litla
mín“, sagði hann og ég fliss-
aði, ekki að orðum hans* held
ut að svipnum, sem myndi
koma á frú Keltone, ef ha,nn
'byði henni einhvern tíma
upp á það sama.
Florrie frænka — mér
veittist mjög auðvelt að kalla
hana því nafni — Var búin
að hita kaffi og bera fram
indæla ávaxtaköku. Þó það
væri ekki á mínum. matseðli
að borða kökur, gat ég ekki
sært hana með að hafna kök
unni eftir að hún hafði sagt
mér að hún hefð' bakað hana
sj'álf. Hún var mjög góð og
mjög fitandi og ég skildi ekk*
hvernig við áttum að fara að
því að leika ten,nis eftir að
ihafa borðað tvö stór stykki.
Ég minntzst á þetta um leið
cg ég hafnaði þriðja stykk-
inu.
„Yitleysa,“ hló Tommy.
,,Þú losnar fljótlega við fá-
ein aukakíló.“
Ég fann mér til skelfingar
að ég roðnaði og feimni mín
jókst þegar ég sá að Liz leit
aðvarandi á föður sinn.
„Hvað er eiginlega á
seyði?“ spurði ha.nn ofí það
jók á vandræði mín.
„Ég gefst upp, pabbi,“
sagði Liz og sneri sér að mér.
„Nú skilur þú ef til vill hvað
an ég erfði ókurteisina.“
„Hvað er eiginlega að?“
taulaði pappi hennar. „Hef ég
sagt eitthvað ra,ngt?“ Hann
fó,r greinilega hjá sér.
„Alls ekki,“ sagði ég. „Það
er bara — nú já, ég er frek-
ar þyibbin •—- og mér finnst
það ekki sérlega skemmti-
legt.“
.jÞybbin, úff!“ kallaði
haiin. ..Þú ert mátuleg, litla
mín! Ég vildi óska að Liz
foætti fáeinum kílóum við
sig. Allt þetta grindhoraða
kvenfólk, sem lítur út fyrir
að svelta sig -— ég vil að kon-
ur hafi hold á beinunum. E,n
hafi ég sært þig a nokkurn
hátt ..
„Alls ekki, Tommy,“ full-
vissaði ég hann „En ég skyldi
.' ';ý - ' .. '
:-'r' -A' t' ól. '
MELODY

CHASE
með gleði eftirláta Liz fáfein
feíló.“ , . r -
„Eftirláttu henni eitthvað
af gáfum, og heilbrigðri skyn-
semi líka,“ hló hann. Og áð-
ur en við Liz fórum, 'Sagði
íhann: „'Ef ég hittti paífoba
þinn ekki í dag, litla mín, þá
skaltu spyi’ja (hann, hvcrt
ihann og móðir þín —- ,og
'bróðir þinn hka, ef hann er
kominn heim — geti efeki lit
ið i,nn eitthvert kvöldið 'áður
en þíð farið í sumarfrí. Þeg-
ar þið komið aftur, verðum
við alltaf á æfingum11.
„Við viljum gjarnan
koma,“ sagði ég hlýlega.
„Golt!“ Það leit út fyrir að
þetta gleddi hann. „Kaniiska
þú biðjir pabba þi,nn að
hi'ingja til mín eða þú segir
L,Tz hvenær y,kkur henlar að
koma? En ekki neinn sam-
kvæmisklæðnað í ‘ þéssum
hita!“
„Guð nei!“ sagði ég og
skildi, að hann var að hugsa
um hvort við værum af
þeirri manngerðinni, sem
skiiptir um föt fyrir m,at-
in,n. „Pafofoi hatar sam-
kvæmisklæðnað,“ foætti ég
Svo við.
„Jiá, hvað sagði ég, Flprri,
iþað er ekkert „snobberí“
þar! Bless litla mín.“
Þar sem sumarfní stóðu yf
ir og mjög heitt var í veðri
var enginn á ten.nisvellin-
um. Það tók mig ekki lang-
an tíma að komast að því
að Liz myndi aldrei vinna
verðlaun fyrir tennisleik, en
ekki leit út fyrir að það
skipti foana miklu máli. Það
var mjög erfitt að eltast við
fooltana, sem Iru.n gaf fyrir
Og ekki var mér á móti
skapi að hætta fljótlega. Við
settumst dauðþreyttar í tvo
'stóla í skugga stórs trés.
„'Heyrðu Jane,“ sagði Liz.
„Eru allir í tennisklúbbnum
jafn duglegir og þú, Ef svo
er, var heimskulegt af mér
að láta skrifa mig inn í
klúbb'inn.“
Ég fullvissaði hana um að
við hefðum einnig marga
bvrjendur og hún gæti
aldrei orðið góður tennisleik
ari nema með mikilli æf-
ingu.
„Peter taldi mig á þetta
og mér fannst gaman að fá
mér tennisbúninginn, jafn-
vel þó 'hann sé ef til vill
helzt til of ... svona saman-
toorið við þinn.“
Og þessu svaraði ég þó
furðulegt meg; virðast án
sneflis af öfundsýki með því
að eina ástæðan fyi’ir því að
ég gangi í pilsi .væri sú að
ég hefði 'hvorki læri né
mjaðmir fyrir stutttouxur.
Ég 'held að Liz hafi ekki
látig sannfærast, því hún
sagði: „Ef allir vinir föður
þíns hlæja að fötum föður
míns og allir þínir vinir að
mér af því að ég kann ekki
að spila tennis og gen2 til
fara eins cg sýningarstúlka
veirður Trout fjöskyldan til
aðhláturs f allri götunni.
Mér er svo sem alveg
sama,“ toætti 'hún ög/’andi
við.
„Við erum ekki eins og þú
heldur,“ sagði ég. „Þú átt eft
ir að sjá að við erum fremur
(viðkunnanleg en hitt. Og all
ir krakkarnir eru yfir sig hrif
in yfir að fá leikkonu í hverf
ið!“
L'z roðnaði af gleði.
>,Segðu mér, Liz?“ spurði ég
svo. „Af hverju hefur þú
ekki sama norðurenska fram
burðinn og ppbbi þinn?“
„Mamma var frá London.
Hún hitti patoba á leikferða-
lagi. Það hlýtur að hafa verið
ást við fyrstu sýn, því þau
giftu sig sv0 að segja strax
eftir sýninguna. Mamma var
mjög góð danskcna, en hún
Einræði og trú
♦ I
Frh. af 7. síðu.
ar, enda þekkir sagan vart
nokkuð þjóðfélag, þar sem
ekki má sjá birtingu hennar
í einhverju formi. Trúin tek-
ur fiHit til vissra ósýnilegra
og óstjórnanlegra þátta ogtii
gangur hennar er sá að veita
manninum sálrænt jafnvægi
gegn óviðráðanlegum hætt-
um sem að honum kunna að
sfeðja frá hinum ytra heimi
eða frá honum sjálfum hið
innra. Þegar taka þarf vanda
sama ákvörðun hafa á öllum
tímum verið færðar ósýnileg-
um öflum einhvers konar
fórnir, viðhafðir hátíðlegir sið
ir og farið með blessunarorð.
Þýðing þessara athafna hefur
undanfarið verið dregin í efa
af skynsemistrúarmönnumen
ekki skyldi gert of lítið úr
sálfræðilegri þýðingu þeirra,
því þær gefa einstaklinguam
oft öryggistilfinningu sem
nauðsynleg er til að fram-
kvæma ýmsar ákvarðanir. —
Sams konar athafnir í svip-
uðu formi má meira að segja
einnig sjá hjá einræðisherr-
anum, sem finnst hann stund
um þurfa að setja á svið alls
konar hátíðahöld til að
styrkja ákvarðanir sínar, t- d.
með lúðrablæstri, fánum og
hersýningum, skrúðgöngum
o .fl., sem eru í eðli sínu hið
sama og skrúðgöngur ýmissa
trúarfélaga og margs konar
trúarathafnir til að hrekja
burtu illa anda. Athafnir rík-
isins eru hins vegar fyrst og
fremst gerðar til þess að auka
á samöryggiskennd og full-
vissa fólk um mátt og öryggi
ríkisins og fæla þannig frá
óæskileg öfl (illa anda) sem
kunna að leynast í fólkinu.
Ríkið, eins og kirkjan krefst
einnig eldmóðs, sjálfsfórnar
og kærleika og æski kirkjan
eftir guðsótta, þá sér einræð
isríkið einnig um að viðhalda
samsvarandi ótta. í stað um
bunar í næsta lífi hjá kirkj-
unni, kemur umbun í náinni
framtíð hjá ríkinu í mynd
færri vinnustunda og betri
lífskjara.
Kjarni málsins er þessi: hin
frúarlega þörf verður ekki
barin niður. Sé það gert, kem
ur hún bara afmynduð fram
í guðlegri tilbeiðslu ríkisins
og einræðisherrans. Það er
svo um allar eðlislægar þarfir
og hvatir mannsins, að þótt
þær séu þarðar með lurk þá
leita þær út um síðir, en þá
stundum á rangan og afrnvnd
aðan hátt.
V . Vi‘^1
•í ? - >■
:

10 myndir
af Maríu í
VIKUNNI
i dag
FIMM ÁRA
ÁÆTLUN
1 Framhald af 1. síðu.
sitjónarvöjld landsins að geta
tekið ákvarðanir um gang fram
kvæmda og röð þeirra innan
ramma þess, sem þjóðin hefur
fjárhagslegt bolmagn tU áð
greiða.
Meðal þeirra verkefna, serii
byrjað hefur verið á, er ítarlefe
athugun á íslenzkum iðnaði, o’g
er hún gerð í samráði við iðn-
rekendafélagið. Þar sem slík á-
ætlun hefur ekki verið gerð á
fslandi fyrr, eru öll gögn sem
til hennar þarf, ófullkomnari
en erlendis, þar sem starfa'ð
hefur verið eftir áætlun árum
saman. Er því um að ræða mik-
ið brautryðjendastarf.
Ríkisstjórnin hefur skýrt frá
því, að hún hyggist leita eftir
stórlánum til langs tíma erlepil
is til að framkvæma Fimm ára
áætlunina, og eru síðustu efna-
hagsráðstafanir meðal annars
við það miðaðar að tryggja
gjaldeyrisafkomu þjóðarinnar
og hindra söfnun lausaskulda
erlendis til að grudvöllur verði
fyrir þeim lántökum, sem gera
munu framkvæmd stórfelldrar
áætlunar mögulega.
varð að hætta fáeinum mán
uðum seinna þegar ég fædd-
ist. E;n henni fannst ekki
sikemmtilegt að hanga alltaf
heima þá hún væri mjög góð
við mig“, bætli Liz við.
í „Fóru þau með þig með sér
á leikferðalögin?" spurði ég.
» » » »10
Alþýðublað'ið — 10. ágúst 1961 Jlj