Alþýðublaðið - 30.12.1961, Side 9

■.•.-'■•/v: -:' -V ,-v; -V- -:;V-::v/;:\;-7 V-.;
.
wm
1, • .M
;lífa Mount Everest, meg nafnleynd.
vernda eru hinir hugmynda-
í Ibsen snauðu, sem hafa valdið
meðál- allri ógæfu. Að ég gat ekki
Svoleið orðið Gestapomaður og
íg að ég klippt fingur af öðru fólki,
hlyti að v.ar þvf einu að kenna að
idi mar- hefði ekki getað bað án
er eini þess að æpa sjálfur hátt
Lgið hef- af sársauka á meðan. Mað
numlega urinn með hugmynda-
g ákvað auðgina er maðurinn í
. Mount fullum blóma.
fnleynd.
ega eng
ér koma
1936, en
kki fyrr
rað varð
ð það.
: til v-ill
ar held-
g var yð
ðin.
ikið uþp
nu?
daflugið
að hefur
5 raun-
i. Það
■ Þetta minnir mig á
veizlu, sem é? tók einu
sinni þátt í. Þá átti ég að
halda ræðu fyrir minni af
mælisbarns, sem rsyndar
rrar PS á'TP ctóð á fæt-
ur og gerði einn af þeim
bommertum, sem ég geri
æ ofan í æ, ég hélt ræðu
sjálfum mér til heiðurs.
Upnhafið var það að écr,
sem fæddur er árið 1899,
gæti lifað tímaibil, sem
spannaði þrjár aldir ef
mér íœkist nð verða 102
ára. En þá hrópaði kona
afmælisbarnsins himin-
glöð' Það er alveg eins
með mn-v'-irm minn. Fann
vegur 102 kíló. Þá féll ég
Flugeldar
r
Handblys
Tóbaksverzlunin London
niður úr skýjunum og fór
að hslda ræðu til heiðurs
afmælisbarninu.
Hver maður er tvær per
sónur, persónar, sem fólk
hefur heyrt talað um og —
hin. Komi ég inn á veit-
in*—hiís. þá er éa þegar
ónáðaður af fyllibyllum,
sem halda, að þær sjái
mig, þó að í raun og veru
sé það bar.a það sem þær
!h?fa heyrt um mig, sem
þær sjá. Þær koma og slá
á öxlina þesrari afsourn
n;nni. en stundum eru
þær heldur sein'hepprnr,
svo nð það er ég sjálfur,
sem þær klappa á öxlina.
Maðurinn bekkir ekki
einu sinni sjálfan sig, svo
r* hvernig ætti hann að
þekkja aðra. Maður getur
ekki fengið fram það sem
er riokkurn veginn ekta
nsma í gesnum uppdiktað
ar parónur. Þegar ég
sk"ifg <v"ein um d.-jpurlejk
ann, þá er ég auðvitað
dapur siálfur. Það eru
nrundvalla-mistök hjá rú
tíma sólsýkifræðinsum, að
þp'r revn, að lækna aðra
sh’kdóma 'en þá, sem beir
h.afa sengið msð sjálfir.
Ég hef erga trú á þvf,
að sálsýkifræðingur geti
læknað rálsjúka vanmeta-
gemlinga, nema hann hafi
sjálfur staðið í þeirra sror
um, og það eru auðvitað
ba"j alkoholistar, sem
vita nokkuð í sinn hnus
um alkoholi-ma. Hinir
vita ekkert, ?lls ekki r eitt.
Gætuð þér husað yður, að
mnnkur gæti skrifað af
viti um ástamál?
—Þér álítið þá að öll
góð list verði að lokum að
koma innan frá?
— Já, mínar eigin bæk-
ur eru undartekningar-
laust skapaðar með þján-
ingum, ekkert gott getur
komið fram í skáldskapn-
um hafi maður ekki þurft
að í?anga í negnum mikla
erfiðleika. Það, sem hefur
rekið mig áfrnm, eru til-
raunir rnarnsins til að
leysa sína eivin gátu.
— Hafið þér færzt nær
lausninni?
— Nei. fjardinn fiarri
mér, maður færist alltaf
fjær henni, þar með erum
við komnir að nokkru, sem
er athyglisvert. Innantóm
ir eirstaklingar garnrýna
t. d. kenningar Krists af
því að ekki er hægt að lifa
samkvæmt kristinni sið-
fræði í einu og öllu. Slík
stafhæfing er ránast
barnaleg — það á ekki að
vera hægt að' ná upo til
hugsjóna sinna. Eitt’hvað
verður að vera of háleitt.
Það er furðulegt með þessa
rútíma siðbótarmsrn, sem
vilia útrýma helvíti, því
'helvíti er að minnsta kosti
staðreynd. Himininr. hef-
ur aftur á móti enginn trú
að á og til þess en heldur
enffir ásæða.
Mér finnst líka svo fjöl
margt barnalegt og hlægi
lefft í nútíma bókmenr.t-
um. Ég er að hugsa um
allar þessar ástafarsbæk-
ur, þennan leiðinlega Mill
er. Ástir er og verður eitt.
Þegar fjallað er um ástina
er það móðgun við mann
inn að vilja greira milli
líkama 0g sálar.
Ef við skiljum undan
fyrstu hjálparvana til-
raunirnar mír.ar, sem nán
ast voru tilraunir með
st'íl, hefur það verið fjöl-
ck->dduvandpmálið. sem
hefur haldið fyrir mér
vöku. Samfélagið. Þegar
Jóhannes postuli varð 100
óra komu nokkrir af vir-
um hans til hans og sögðu
við hann, að hann, sem
hefði verið uppá'haldslæri
sveirn Jesú, hlyti að getn
sagt þeim hver hefði verj'ð
kjarninn í kenningum
Jesú. Hanr. svaraði: Börn
in mín, ehkið 'hverjir
aðra. Með dálftið breyttu
orðalagi held ég að það
sem Jchanne3 meinti hafi
í raun 0g veru verið þetta:
Reyrið að koma ykkur
sæmilega samnn. Ég held
að langmest af því, sem ég
hef skrifað, gsfi til kynna
undrun rrlna yfir því að
við mernirnir, sem þó er-
um í sama, auma bátnum,
skulum ekki einu sinni
geta revnt að koma sæmi-.
lecra fram hverjir víð
aðra. En ég vil ekki fara
nór.ara út í þessa sálma,
Við erum í samá b-H og
við eiffum öll að drukkna.
$
Austurstræ'ti.
Ný sending af glæsilegum
kuldahúfum
tekin upp í dag.
Bernhard Laxdal
Kjörgarði.
Enskir og amertskir
Samkvæmiskjólar
í miklu úrvali.
Stærðir frá nr. 9—24
Tizkuverzlunin Guðrún
Rðuöarérstíg 1 Sími 15071
Alþýðublaðið — 30. des. 1961 ^