Alþýðublaðið - 05.01.1962, Blaðsíða 15

„Ef ég man rétt fylgdi
Iherra Thrip manninum upp
á loft sennilega þar sem
hann álejt að maðurinn gseti
betur annast skyldur sír.ar
ef hann þekkti . . .”
„Mér kom þínar ályktanir
alls ekki við", hvæsti Shayne.
„Var frú Thrip heima þegar
maðurinn kom hingað?“
„N'ei, herra minn. Hún
kom skömmu síðar. Hún
spurði um manninn sem þér
höfðuð ætlað að senda og
virðist fegin að heyra að
hann hefði komið og væri nú
farinn".
„Hver lokar húsinu á
kvöldin?"
„Það er ein af mínum skyld
um herra minn en herra
Thrip vakir oft fram eftir og
leyfir mér að hátta án þess
að loka bókaherberginu“-
„Var það svo í gærkveldi?”
„Jái, herra minn. Annars
hefði ég lok?ð öllum glugg-
ium og morðið hefði aldrei
verið frarnið".
Shayne skipti skyndilega
um umræðuefni og spurði
hann um hjna þjónana.
Tvær þernur, eldabuska og
bílstjóri reyndust vinr.a hjá
■ herra Thrip auk þjónsins um
rælda. Þau sváfu öll á þriðju
hæð og þjórninn sagði að
þau hefðu öll háttað' klukk
an hálf tólf. Þjónninn út
skýrði fyrir Shayne >tð þjón
ustuliðið væri aíls ekki full
nægjandi og að þau væru yf
irleitt þreytt og háttuðu
snemma. Það fór ekki hjá því
að þjónustuliðið hefði orðið
vart við spenru á hejmilinu
eða að þau hefðu heyrt eitt
og annað falla. Þeim hafði
öllum skilist að einkalögreglu
maður gætti hússins og þou
höfðu öll sofið værar en
rokkru sinni síðan frú Thrip
fór að fá hótunarbréfin.
Eftir að Shayne hafði feng
ið að vita að herra Thrip
hefði verið í bókaherberg
inu, að frú Thrip hefði verið
í svefnherbergiru, og Dorothy
og Ernst hefði verið að heim
an í stað þess að hafa „partý“
heimtaði hann að sjá herra
Thrip.
Þjónm'nn fylgdi honum
mæðulegur á sv*P upp stig
ann. Hann var í þann veg
inn að berja sð dyrum þeg
ar Shayne heyrði Thrip tala
til einhvers fyrir innan.
• Hann ýtti þjóninum til hlið
ar og læddist inn-
Thrip var að t,ala [ símann.
Hann sat í lágum stól og sneri
,baki að dyrunum. Hann var í
svörtum silkislopp og reykti
vindil. Þegar Shayne kom
nær sá hann að síminn var
jaðilitur og skreyttur með
gulli.
„Af hverju læturðu ekki sjá
þig svo ég viti við hvern ég
á“? sagði Thrip óþolinmóður.
„Þessar dulbúnu ógnanir
hafa engin áhrif á mig. Eg
hlusta ekki á slíka vitleysu.
Segðu mér hver þú ert og ég
skal tala við þig“.
Shayne stóð að baki Thrips
þegar hann lagði símann á.
Það var sem Thrip fremur
findi návist 'Shaynes en sæi
hann. Hann leit við og sagði
fýlulega: „Hvernig komust
þér inn og hvað á að þýða
að liggja á hleri?“
Shayne glotti hæðnislega“.
Ég er leynilögreglumaður“,
sagði hann. „Ég vildi ekki
ónáða yður við samræðurri.ar
svo ég beið unz þeim var
lokið“.
„Þér látið yður ekki allt
fyrir brjósti brenna, Shayne“,
sagði fasteignamiðlarinn bit
urt. „Mér finnst að þér æítuð
að hika við að sýna yður í
rnínum húsum eftir það, sem
skeði í gær“.
Shayne hló. Hann settist í
stól og kveikti sér í sígaréttu.
„Ef við göngum út frá því
sem vísu að Darnell hafi
kyrkt konu yðar er það jafn
mikið yður að kenna og mér“.
Thrip roðnaði. Neðci-vör
hans titraði. „Farið héðan
Shayne. Ég hef ekki hugsað
„Nú skil ég,“ sagði Shayne
dræmt. “Eg geri ekki ráð fyr-
ir að kona yðar hafi vitað til
hvers Darnell kom hingað í
gærkvöldi?
„Auðvitað vissi hún það
ekki,“ Thrip var reiðilegur.
„Slíkt mál verður að vera
leynilegt. Haldið þér að kona
mín hefði samþykkt að selja
skartgripi sína? Ekki hún
Leora. Henni stóð nákvæm-
lega á sama um það þótt mig
vantaði þá fjár,upphæð“.
Shayne hagræddi sér bet-
ur í stólnum. „Mér er nýfarið
að skiljast hvílíkur þorpari
þér eruð Thrip. Þér ætluðuð
ekki aðeins að leika á trygg-
ingarfélagið heldur einnig að
stela skartgripum konu yðar
og láta hana halda að um rán
hefði verið að ræða. Eg fer að
halda að þér hafið framið full
kominn glæp. Það var verst
að slysið skildi koma fyrir og
eyðileggja allt.“
r
hvað um hótunarbréfin? Hvar
eru þau?
„Eg lét herra Painler fá
þau í morgun. Þau voru þrjú
talsins og Leoru var hótað
öllu illu, ef hún greiddi ekki
hundrað þúsund dali.“
”fíafnlaus?“ spurði Shayne
kæruleysislega.
„Já. Hún átti að setja aug-
lýsingu í eitt dagblaðanna, ef
hún vildi borga upphæð na.“
„Og það vildi hún ekki?“
„Hún harðneitaði því. Eins
og ég hef áður sagt yður, lét
kona mín ekki peninga íús-
lega af hendi. í fyrstu reyndi
hún að láta sem bréfin væru
heimskuleg stríðni. Seinna
viðurkenndi hún að hún hefði
áhyggjur og lagði til að við
fengjum einkalögreglumann.
Eg verð að játa að ég varð
taugaóstyrkur í gær, þegar
hún kom svo óvænt á skrif-
stofu mína, en sem betur fer
komst hún það óljóst að orði
mér að hlusta á móðgánir
yðar“.
„Ég verð hér kyrr og þér
hlustið á það sem ég hef að
segja yður. Hann krosslágði
langa leggina og lét fara jvel
um sig í stólnum. Svo sáug
hann reykinn djúpt að sér,
blés honum frá sér og sagði:
„Þér megið ekki gleyma því
að ég veit til hvers Darnell
var hér — hversvegna hánn
skildi gluggann eftir opinn og
— hversvegna hann fór upp á
loft árla morguns“.
Thrip stakk vindlinum inn
á milli þykkra varanna og dró
reykinn að sér áður en hann
svaraði: „Ég hef skýrt málið
fyrir lögreglunni og þeir gera
sig ánægða með útskýringu
mína. Þér senduð hann hing
að, þegar ég sagði yður frá
hótunarbréfunum, sem kona
mín hafði fengið“.
Shayne lét í ljós uppgerðar
undrun. „Bjugguð þér ‘ þá
sögu til? Ég var einmitt að
velta fyrir mér hvaða útskýr
ingu þér mynduð gefa“.
„Þér lendið í miklum
vanda, ef þér mótmælið sögu
minni. Þér getið ekki sannað
hið gagnsiæða en lögreglan
hefur hótunarbréfin undir
höndum.“ Thrip hallaði sér
aftur á bak í stólnum.
„Eigið þér við að konan
yðar hafi fengið hótunarbréf?
Shayne hallaði sér fram i við.
„Vitanlega. Og ég er fús
að sverja að ég hafi sagt yð-
ur það í gær.“
Þeir litust í augu. Thriþ var
sigrihrósandi.
Shayne hefði þótt gaman að
vita hvort Thrip vissi um
heimsókn konu hans.
„Kona mín,“ sagði Thrip
kuldalega, “var illgjörn og
harðstjóri hinn mesti. Síðan
við giftum okkur hefur hún
notið þess að geta neytt mig
og börn mín til að leyta til
hennar og biðja hana um
smávægilegar peningaupphæð
ir auk hinna auðvirðilegu
vasapeninga sem hún skammt
aði okkur. Það var ekki nóg
með að hún neitaði að út-
nefna mig sem umboðsmann
hennar í fjármálum heldur
niðurlægði hún mig með að
halda dauðahaldi um hvern
einasla eyri.“
Hún átti peningana“,
hvæsti Shayne.
Thrip sat þráðbeinn í stól
sínum og leit beint fram fyrir
sig.
Shayne virti feitlagið and-
lit mannsins fyrir sér. Hann
skildi að maðurinn hafði gert
peningamálin að hreinasta
ofsóknarbrjálæði. Thrip var í
raun og sannleika sannfærð-
ur um að hann hefði ástæður
fyrir hneykslun sinni yfir að
vera neitað um allan aðgang
að eignum konu sinnar. Sha-
yne skildi að slíkum manni
finndist réttlætanlegt bæði
að svíkja tryggingarfélagið og
konu sína.
Shayne kveikti sér í ann-
arri sígarettu. „Allt í lagi,
sagði hann. ”Eg skil hvað um
var að vera. Eg ásaka yður
ekki. Og ég skil að þér skilduð
þegja eins og allt fór. Satt að
segja yrði það ekki til góðs
fyrir mig, ef það kæmist upp
að ég hefði lofað að aðstoða
yður við að ná í skartgripi
konu yðar. Þér þurfið ekki að
óttast, að ég taki til máls. En
að þér lifðuð áfram í blekk-
ingunni. „Stolt skein út úr
rödd Thrip eins og hann hrós
aði sér af dugnaði sínum við
blekkingarnar.
Það varð smá þögn. Shayne
starði niður í gólfið og Thrip
beint fram undan. Svo taut-
aði Thrip fyrir munni sér
eins og hann væri að tala við
sjálfan sig: „Eg ætla ekki að
látast vera hryggur yfir dauða
konu minnar, en það var leitt
að hún skildi deyja á svo
grimmdarlegan hátt.“
Augu Shaynes urðu hvass
ari að sjá en hann leit en
niður fyrir sig, þegar hann
sagði: „Þér segið að hún hafi
látið sem hún áliti bréfin
stríðni eina í fyrstu. Eigið þér
við, að hún hafi vitað hvaðan
þau komu?“
„Eg á við það. Eg er sann-
færður um að hún vissi frá
byrjun hver skrifaði þessi
bréf. Eg gizkaði sjálfur á
hver hefði sent þau og skildi
í hvílíkri hættu hún var
stödd, en þegar hún neitaði
að líta á afleiðingarnar sem
orðið gætu af að neita að
greiða féð áleit ég mig hafa
gert skyldu mína.“
„Þér hafið ef til vill vonast
til,“ sagði Shayne hæðnislega,
að hún yrði drepin og þér
erfðuð alla hennar peninga?11
„Þetta er óþolandi herra
Shayne,“ fasteignamiðlarinii
reis á fætur og andlit hans va*
rjótt af reiði. „Eg sé enga á-
slæðu tii að leyfa yður að
móðga mig frekar. Þér eruð
ekki velkominn á heisnili
mitt.“
Shayne bærði ekki á sé^. —
Hann teygði úr löngum leggj
unum. „Eg fer ekkert Thrip.
Setjist þér og reynið að jafna
yður. Þér ætl ð þó ekki að
reyna að neita því, að þér og
börn yðar erfið hana?“
Arnold Thrip iðaði í skinn
inu af óþolinmæði. „Ég geri
ráð fyrir að það verði fljót
lega lýðum kunnugt að helrn
irgur eigna Leoru kemur í
okkar hlut“.
Síhayne l'->it upp. „Og hinn
helmingurinn?“
,jÉg get ekki skilið að það
komi yður við“, sagði Thrip,
- en hróðjr hennar ftueíl
Renslow erfir hinn helming-
inn. Satt gð saqja fiáum við
allar eigiu’ T .eoru — helm
ing eigra föður hennar. 1
mörg ár hefur hún fengið arð
inn af öl1>”r>- =i<rnuniim, en
í erfðaskrá föður hennar
stóð að bré^i- henrar skildi
fá helminrf r>iyna sinnQ eft
ir hennar dsrr — riæði hún áð
ur en hanr U»nm úr fang
elsinu sem harn var dæmd
ur í fyrir f •++>>«„ 0g fimm ár
um fyrir mnr* sVRdu eignim
ar settar í vörslu fjárhalds
manns“.
Shayne h rökk við. »Byrj
ið á byrjuninri og segið mér
alla söguna“.
Thrip leit á Shayne. „Ég
"et ekki skilið að það komi
'•ður við“, sagði hann virðn
le-*a.
Það glampaði á hálflokufS
Shayne. „Morð hefuf
framið herra Thrip“^
c""v: '' Tin lágt. „Þér og työrr
eru við það riðin. Þaj5
ag þér gerðuð sjálf
>'>"> rr-piða með að segja
P' - - - ^ ■ - r>l'>>.kann“
n'áv^í rór í nýjaja
ví- Vvpikt; ; Von >>m og
átt’ ”a til
"iD ' f ý O r'.y, q-] o” leið
jnlo-B ***> rm ý' o- ’O'i n p* bér
SVU-'i?S a* -r -vv °rt >>m
„m Uong TT of l hr.v»
h>-”— > riöð” i n-'rn~ í hióð

a.T V pagði Sh avre éholjn

„Tveim árum áður en ég
gif+írt Leoru drap einkabróð
ir h°nna- man>'. Har.n var
.dæmd.ur. +il ævihirs f.angels
ic o" tv'.-' i pforli" f'ýttu fvrir
dauða föður Leoru. Faðir
þeii— „ hofði grae++ -hosnfu. fé
á gullnámu í Colorado. í
erfðr‘ v"á hans sfóð að d-óttir
ÓDÝií NÆRFÖT
fyr:r börn og fullorðna.
Miklatorgi
..■mmiuii
HlltlMIIH •
fMMIIIllilll
jiMIIMIMMIl'
.............
MMIMHMMMII
MIIIMIMMIMil
MMIIIIMIIIMM
MlMMfMMIIM
HnilllMMIMl
'MiniAlMMi
••nyiiMft
UMMMMMM.
milMMMIMII.
IMMMIMIMMMl
- JmUIMMIIMMI
1")HMMHIIMMI
iYuYhVmYiYiY'"
MMMMMMM'
iIUMMMM'
við hliðina á ísborg.
Alþýðublaðið — 5. janúar 1962 15