Alþýðublaðið - 08.08.1962, Blaðsíða 4

y^;
ÁRUM SAMAN hefur það ver
ið talið eitt hið helzta, sem út-
lendingur í London þyrfti að
gera, að fara út í Hyde Park og
hlusta á ræðuhöld hinna marg
víslegustu manna um hin sund
urleitustu efni allt frá anark-
isma og kommúnisma til fas-
isma, allt frá boðun heimsend-
is á morgun til loforða um al
sælu á jörðu hinn daginn. Ef
áhugi þeirra, sem boðskapinn
flytja, hefur verið mjög mikill,
liafa þeir gjarnan viljað fá
meira rúm og leyfi til að haíá
hátalara, sem ekki eru leyfðir
á HydePark Corner. Þá hafa
þcir sótt um leyfi til fjöldafund
ar á Trafalgar Square eða ann
arsstaðar og venjulega fengið
það.
. Þetta frjálslyndi og virðing
fyrir frelsi manna til að láta
skoöanir sínar í ljós hefur vak
ið verðuga athygli og virðingu
einkum þegar það hefur borið
saman við framkv. þessa máls
í öðrum löndum, eins og t.d.
Þýzkalandi nazismans og Rúss
landi kommúnismans.
Það hefur því vakið mikla at
hygli, að undanfarið hefur þg,ð
komið fyrir hvað eftir annað, að
fundum ný-fasista í Englandi
hefur verið hleypt upp, menn
barðir og fjöldi manns liand-
tekinn. Ilefur þetta gerzt bæði
á fundum, sem hinn nýi naz-
istaflokkur Colins Jordans hef
ur boðað til, og fundum hins
gamla nazistaforingja Sir Os-
vvald Mosleys.
Menn hafa velt því mjög fyr
ir sér hvað hafi gerzt. Hvað
hafi valdið því, að Bretar, sem
til þcssa hafa alltaf verið fúsir
til að leyfa öllum „að rífa kjaft“
hversu fráleit, sem sjónarmið
þeirra eru, hafa nú skyndilega
tekið að láta ófriðlega. á úti-
fundum og hleypa þeim upp.
Nazistarnir þykjast að sjálf
sögðu vita sannleikann í þessu
efui og segja, að kommúnistar
standi fyrir þessum aðgerðum.
Kommúnistar bera slíkt hins
vegar algjörlega ef sér. Segjast
að vísu vera á móti fasisman
um en neita að um nokkrar
Oswald Mosley, nazistaforingi í Bretlandi hefur haft sig mik
ið í frammi undanfarið með félögum sínum. En fundum nazist
anna hefur alltaf Iokið með ósköpum. Og Mosley hefur oftar en
einu sinni verið sleginn í götuna eins og myndin sýnir.
skipulagðar aðgerðir hafi verið
að ræða af þeirra hálfu.
í hópum þeim, sem þátt tóku
í uppþotunum, voru menn, sem
báru merki C.N.D- (baráttuhreyf
ingarinnar fyrir kjarnorkuvopn
um). Þau samtök neita hins veg
ar algjörlega að hafa skipulagt
nokkur uppþot, en benda á, að
merki samtakanna geti menn
fengið, án þess að vera með-
Umir. Þá voru í hópnum menn,
sem báru gular stjörnur, sem
mun vera merki félagsskapar
gyðinga, er mótmælti fundar-
haldinu á Trafalgar Square.
Formaður félagsins neitar hins
vegar alveg, að félagið hafi
hvatt til uppþota, þvert á móti
hafi félagar verið hvattir til að
gera slíkt ekki. Mótmæli þeirra
hafi verið algjörlega friðsam-
leg.
Enginn efi leikur á því, aö
Jordan og félagar hafa kyn-
þáttahatur á stefnuskrá sinni, en
Sir Oswald neitar algjörlega, að
hans flokkur hafi slíka stefnu-
skrá lengur. Um það er erfitt
íiö segja, því hann hefur aldrei
komizt svo langt á sínum fund
um að opna munninn til að
halda ræðu. Jordan varð fyrst
ur nazistanna til að halda fund
á Trafalgar Square 1. júlí sl.
Þeim flokki tókst að tala nokk-
uð, áður en allt fór í bál og
brand og kom kynþáttastefna
þeirra þar vel fram. Sennilegt
er, að það hafi verið einmitt
þetta mál, sem olli því, að Jor-
dan fór úr flokki Mosleys og
stofnaði sinn eigin flokk.
Allt þetta mál hefur vakið
mikið umtal og deilur í Bret-
landi og ýmsar kröfur eru á
Iofti, ekki sízt krafa um að
banna útifundi, sem hvétji til
átaka milli kynþátta og hatur
á mönnum vegna kynþáttar.
Slíkt bann yrði að sjálfsögðu til
þess að brotin yrði liin óra-
langa hefð málfrelsis í Bret-
landi, og vitaskuld er alltaf
mjög erfitt, ef ekki ómögulegt,
að setja reglur um takmörkun á
málfrelsi. Þó að slíkar reglur
verði ef til vill rétt og vel túlk
aðar í dag, er ómögulegt að vita
hvernig túlkunin kann að verða
síðar. Það er því eðlilegt, að
brezka stjórnin sé treg til slíkra
aðgerða.
Lög þau, sem nú gilda um op
inbera fundi í Bretlandi, snerta
ekki það, sem sagt er á slíkum
fundum, heldur þau áhrif á
hegðun almennings, sem kunna
að hljótast af því, sem sagt er.
Þetta er veigamikið atriði. Þeg
ar af þessum sökum verður yfir
Framhald á 12. síðu.
4 8. ágúst 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Marilyn Monroe
- hún var alltaf einmana -
MARILYN MONROE er dáin.
Hún fannst látin á heimili sínu
í Brentwood, einni af útborgum
Los Angeles aðfaranótt sunnu-
dags. Það var ráðskona leikkon
unnar, sem grunaði, að ekki væri
allt með felldu og kallaði til tvo
lækna, sem aðeins gátu úrskurð
að, að Marilyn væri látin.
Hún fannst í rúmi sínu með
sængurfötin dregin upp að hálsi
en á náttborðinu stóð fjöldi lyfja
flaska, þar á meðal lítil krukka
sem í hafði verið svefnlyf. Hún
var tóm. Ráðskonan upplýsti, að
hún hefði séð ljós í herbergi
Marilyn um miðnætti, þegar hún
sá, að ljósið logaði enn þrem
tímum seinna, reyndi hún að
opna dyrnar, en þær voru læst-
ar. Hringdi hún þá í læknana,
setn urðu að brjóta glugga til að
komast inn í herbergið. Hún var
nakin í rúminu og með símtólið
í hendinni.
Líf Marilyn Monroe var á marg
an hátt ein samfelld harmsaga.
Frá blautu barnsbeini var hún
foreldralaus og ólst upp hjá a.m.
k. sex fósturforeldrum auk barna
heimila. Hún lifði það að verða
„kynbomba Ameríku nr. 1“. En í
einkalífi sínu var hún vingjarn-
leg og inndæl manneskja, að því
er þeir segja, sem kynntust henni
utan við skjannabirtu auglýsing-
anna.
Það er einkennileg tilviljun, að
í nýjasta hefti af bandaríska viku
ritinu LIFE birtist hluti af sjálfs
ævisögu Monroe, þar sem hún
skýrir hverjar tilfinningar henn
ar voru um alla hluti. Hún segir
þar: „Fyrir mér er frægðin að-
eins tímabundin og hluti af
hamingjunni — jafnvel fyrir
heimilislaust barn, og ég ólst
upp heimilislaus. En frægðin er
raunverulega ekki til daglegrar
neyzlu, hún fullnægir ekki. Hún
hlýjar manni dálítið, en hlýjan
er tímabundin"
„Ég var aldrei vön því að
vera hamingjusöm, svo að það
þar ekki ncitt, sem ég tók sem
sjálfsagðan hlut. Ég hélt, satt
að segja, að hjónabandið gerði
mann það.“
í' minningargrein um Marilyn
Monroe segir brezka blaðið The
Times m.a.: „Ferill hennar var
ekki svo mikið þjóðsaga frá Holly
wood, eins og þjóðsagan frá
Hollywood: Fátæka munaðar
lausa barnið, sem vai’ð ein eftir-
sóttasta (og best launaða) kona
heims, hin vongóða óþekkta
stúlka í Hollywood, sem varð
sterkasta aðdráttarafl ameríska
kvikmyndaiðnaðarins, hin ómennt
aða fegurðardís, sem giftist ein
um helzta menntamanni Banda-
ríkjanna.“
Þessi fi-ásögn er í öllum helztu
atriðum rétt. Hún hét í fyrstu
Norma Jean Baker og fæddist
í Los Angeles 1. júní 1926. Hún
ólst upp á munaðarlausrahæli og
hjá mörgum fósturforeldrum,
giftist í fyrsta sinn 15 ára gömul,
skildi fjórum árum síðar og gerð
ist fyrirsæta hjá Ijósmyndurum.
Nokkrum mánuðum síðar var hún
reynd hjá kvikmyndafélaginu
Fox, fékk samning og nafnið, sem
hún varð fræg undir. Hún komst
þó ekki í neina mynd þar og
Framhald á 14. sfðu.