Alþýðublaðið - 08.08.1962, Blaðsíða 15

Neville Shute
beggja mundi ég segja. Ef við
hittumst ekki áður en þú ferð,
þá vona ég að þetta gangi allt
að óskum“.
Ég lagði á og hikaði augna-
blik. Turnbull virtist hafa haft
gott af þesstari fyrstu flugferð
sinni.
Ég hringdi í 26 og frú Haynes
kom í símann. Ég beið meðan
hún sótti lækninn, og sagði hon
um svo hvað ég hyggðist fyrir.
„Við förum eldsnemma og það
verður ekkert gaman að fljúga
einshreyfils vél á þessum slóð-
um í myrkrinu", sagði ég við
hann. „En eftir því sem mér
skilst, þá liggur lífið við núna“.
„Það er rétt“, sagði hann. „Ég
er hræddur um að hann sé bú-
inn að fá blóðeitrun“.
„Gætirðu gert nokkuð við
því?“ spurði ég.
„Já, ef ég kæmist þarna niður
eftir gæti ég lyft skaddaða bein
inu“, sagði hann. „Það er ekki
svo erfitt. En hvort hann hefur
það af, það er aftur annað mál“.
„Er þér sama þótt við leggj-
um svona snemma af stað?“
spurði ég.
„Við yrðum að hafa vélina
hurðarlausa eins og í gær“.
„Ég er alveg til í það„ svar-
aði hann. „Við verðum að fara.
En það er bara eitt. Nú er kom
in liingað sjúkrunarkona. Mjög
fær í sínu starfi. Kemst hún
ckki með okkur?“
„Ég veit um þetta" sagði ég.
„Liðþjálfinn sagði mér frá
henni. Hún getu'r setið í aftur
sælinu í vélinni. En hún verður
að fara út úr henni á sama hátt
og þú. Ef hann verður hvass,
þá reyni ég að halda vélinnl
kyrri á brautinni eins og í morg
nn, þá ættir þú að komast út.
■Svo yrði ég. að hringsóla þarna
yfir meðan hún hefði sætaskipti
og lenda svo aftur með hana.
Heldurðu að hún gæti gert
þctta?“
„Já, það held ég”.
„Hvers konar kona er þetta“,
spurði ég. „Er hún hraustleg að
sjá“?
„Hún er hérna hjá mér núna“,
sagði hann. „Við höfum verið að
ræða þetta. Hún er fús til að
reyna. Ég held að það verði allt
í lagi“.
„Hún ætti ekki að vera í pilsi
Geturðu útvegað henni síðbux-
ur?
Buxur sem eru ekki með upp
brotum á skálmunum?"
„Ég get fengið lánaðar handa
henni skíðabuxur".
„Það er einmitt það rétta. Get
urðu ekki fengið handa henni
skíðaskó líka, eða einhverja skó,
sem styðja að öklanum. Það þýð
ir ekkert að ætla í háhæluðum
skóm“.
„Ég skal sjá um það“.
„Prýðilegt. Heyrðu hvernig
komstu í samband við hana?“
„Hún birtist bara hér til þess
að vita hvort hún gæti ekki veitt
einhverja aðstoð. Hún vann í
eitt ár sem flugfreyja hjá Auscan
og þá kynntist hún Johnnie
Pascoe. Þegar hún hætti þar fór
hún aftur að vinna á spítalan-
um“.
„Hún kom eihs og kölluð“.
„Það er bara eitt“, sagði hann.
„Ég veit hreint ekki livar á að
láta hana sofa í nótt. Hótelið er
fullt, og það er ekkert pláss
hérna. Er nokkuð aukarúm
þarna ef ég kem með hana?“
„Það er rúm hérna með dýnu,
en það eru engin ^ængurföt, og
það er ekki alltof hreint. Henni
er velkomið að nota það, ef þú
getur útvegað henni eitthvað til
að sofa við“.
Hann hugsaði sig aðeins um.
„Ég hef svefnpoka", sagði hann.
„Hún getur notað hann, ef þér er
sama þótt hún sofi þarna“.
„Mér er sama ef henni er
sama“.
„Það vcrður-þægilegra að kom-
ast af stað í fyrramálið, ef hún
verður þarna hjá þér“, sagði
hann. „Hún á bara eftir að borða.
Er í lagi að ég komi með hana
eftir klukkustund eða svo?‘
Ég hikaði. „Það verður allt í
lagi,“ sagði ég að lokum. Ég sef í
herberginu hans Johnnie og ég
er að fara að sofa núna. Það her
bergi er til vinstri, þegar maður
kemur inn ganginn úr setustof-
unni. Hún verður þá í herberg
inu, sem er hægra megin. Ég skal
skiljá dyrnar á eftir í hálfa gátt.
Það er áríðandi að ég sofi sem
allra bezt í nótt. Viltu reyna að
hafa hljótt, þegar þið komið. Ég
ætla að taka eina róandi töflu
og fara svo beint að sofa“.
„Ég skil“, sagði hann. „Er
nokkuð, sem þig vanhagar um?“
„Nei, nei. Reynið þið bara að
hafa hljótt, þegar þið komið. Ég
ætla að stilla vekjaraklukkuna á
fimm og reyna að sofa alveg
þangað til“.
' Ég lagði símtólið á. Ég var
liálfþyrstur og mér datt í hug
að fá mér meira wiský. En hætti
við það, því það er ekki gott að
taka róandi töflu og drekka svo
vín á eftir. Mjólk væri betri.
Ég fór inn í eldhúsið og fann
ískalda mjólk í kæliskápnum.
Ég fékk mér mjólk í glas og
nokkrar kexkökur og fór aftur
inn í stofuna.
Köld mjólk. Köld mjólk með
creme de menthe. Hvað minnti
þetta mig á? Eitthvað í sam-
bandi við flug, — en hvað? ís-
köld mjólk og creme de menthe,
hvaða flugmann minnti þetta mig
á?
Allt í einu mundi ég það allt
saman. Það var í sambandi rann
sóknina, sem faðir minn hafði
haldið vegna dauða Brendu Mars
hall. Ég sat meðal áheyrend-
anna, en Johnnie Pascoe stóð í
vitnastúkunni. Pabbi var að
spyrja hann um tildrög slyssins.
Hann skrifaði öll svörin niður
og það gerði þetta svo óbærilega
langt og óendanlegt, að því er
virtist. „Hafið þér nokkra ástæðu
til að halda að hin látna hafi
neytt áfengis áður en hún lagði
af stað í þessa flugferð.?“.
Og Johnnie Pascoe svaraði:
„Nei, herra. Venjulega drakk
liún ekkert nema kalda mjólk í
klúbbnum á vellinum. Stund-
um á kvöldin, ef einhver gleð-
skapur var, þá fékk hún sér
creme de menthe. Annars drakk
hún aldrei fyrir flug. Ég held að
liún hafi ekki smakkað áfengi
þennan dag.“ Johnnie Pascoe í
vitnastúkunni, flugkennarinn.
Hann var brúnn af sól, íturvax
inn og mjög alvarlegur.
Brenda Marshall.
Ég. gekk um þvert herbergið
og leit á mvndina aftur, og
sökkti mér niður í minningarn-
ar. Hún lilaut að vera tekin 1930
eða 1931, þegar ég var að læra
að fljúga. Ég man svo vel eftir
Moth vélinni, sem hún stóð upp
viö. Hún lét mála hana hvíta og
af því að einkennisstarfirnir á
henni voru G-EMLF, þá kallaði
hún hana Morgan Le Fay. Ég
sá byrjunina á orðinu Morgan
málað fyrir neðan hreyfilinn.
Johnnie hafði kennt henni að
fljúga árið 1930, árið áður en
hann kenndi mér. Brenda Mars-
hall með stutt hrokkið hár,
feimnislegt bros, í hvítum flug-
búningnum. Brenda var vin-
gjarnleg við alla. Þegar systir
hennar hafði farið til Indlands
með manni sínum hafði hún
hugsað um barnið þeirra á með
an. Brenda Marshall á Duffing-
ton flugvellinum árið 1930.
Brenda Marshall, sem hafði ver
ið svo óheppin með manninn
sinn. Hún bjó ein í stóru húsi
ásamt móður sinni, þangað til
barnið og barnfóstran fluttu til
hennar. Brenda Marshall var
fyrsta konan sem ég hafði elsk-
að. Ég var þá átján ára og hún
næstum þrítug. Það höfðu allir
á flugvellinum orðið ástfangnir
af henni og þar á meðal Johnnie
Pascoe, flugkennarinn. En það
vissi enginn um nema ég. Ég
held að hann hafi aldrei minnst
á það við nokkra lifandi sál.
Brenda Marshall sem hafði einu
sinni farið með mig upp í Moth
vélinni sinni og leyft mér að
fljúga henni áður en ég hafði
aldur til.
Ég blés út úr með stórum
Þelr nota gúmmíbát
gúmmíbjöiffunar-
báta. Myndin að ofan er af nýjasta farþegaskipi Breta, „Nort-
hern Star“, sem er fyrsta farþegaskipið, sem treystir á. gúmtní
bátana. Hér sézt slíkum bát að „Sæfaragerð" lyft fyrir borð,
sem þeir taka hver 25 mánns.

reykjarmekki, þar sem ég stóð
þarna 28 árum síðar og horfði
á myndina. Mikið hafði mér fund
ist pabbi vera heimskur á þeim
árum. Hann gat verið einþykk-
ur stundum. Fyrir rannsóknina
hafði ég re’ynt að útskýra fyrir
honum í sambandi við flugvél-
ar. Ég vissi auðvitað allt um
þær, því ég var búinn að fljúga
fimm tíma einn. Ég sagði að
þetta slys þyrfti mikillar rann-
sóknar við. Hún hefði verið í
spinni í 6 eða 7 hundruð feta
hæð yfir flugvellinum, og svona
lagað kæmi ekki fyrir reynda
flugmenn eins og Brendu Mars
hall. En pabbi hafði ekki vilj-
að hlusta á mig þann dag. Hann
sagði bara að flugvélar væru
hættulegar fyrir kvenfólk, og
það hlyti bara að hafa liðið yf
ir hana, og hvað sem því öllu
liði, þá gæti ég ekki vitað neitt'
um slysið. Hann hafði fylgt því
striki við rannsóknina líka.
Hann hafði spurt þessara venju
legu spurninga um flughæfni
vottorð vélarinnar, um flugskír
teini Brendu og heilsu hennar
yfirleitt, og hann hafði skrifað
allt þetta niður hjá sér. Hann
yfirheyrði Haughton lækni, sem
lýsti meiðslum Brendu. Hún,
hafði brotnað á báðum fótum^
mjaðmagrindin hafði brotnáð,
þrjú rif höfðu sömuleiðis bro|n-(
að. Hægri handleggurinn hafði
brotnað, hún var kjálkabrotin.
Dánarorsökin var lost, sagði
hann. Pabbi skrifaði allt þetta
niður. Hann hafði yfirheyrt lög
regluþjóninn, sem kom þarna
rétt áður en hún dó. Hann skrif
aði allt niður, sem hann sagði,
þótt ekkert væri á því að græða.
Þegar hér var komið hafði
rannsóknin staðið í eina og hálfa
klukkustund. Og ég býst að
pabba hafi fundist að hann værl
búinn að gera skyldu sína. Hann
tók saman öll sín plögg og sagði
að hin látna hefði farist af meiðsl
um vegna flugslyss, sem hún
lenti í. Hann tjáði ættingjum og
eiginmanni hinnar látnu samúð
réttarins. Svo sagði hann þessu
slitið. Þegar heim kom, neitaði
hann að ræða málið við mig.
Fyrst hann hafði þessa skoðun
á þessu, þá nennti ég ekkert að
vera að þrasa við hann. Skömmu
ALÞÝÐUBLAÐIB - 8. ágúst 1962 15