Alþýðublaðið - 22.03.1963, Blaðsíða 12

HARfcy, IT, SAYs H£RE / 1IOP/1SS poop.
THAT PERPiTA PUNE/ LITTtE KICII
VVENT TO FRANCE V eiKL COUtPN'T
■any FOR A KEST' HAVE HER WAY-
Ijlík, SOSHETHKEW A
.&BETI K06K AWD UEFT
THE PftBiy/
X'M 50RS.Y; MA'AM/'
COt.&.B.CANYON WAS
MoVEP TO 7H£ AIE FORCE
H05FITAL 5PECÍALIZINO
IN HI& Typ£ OFINJURY.1
oKAyJ novv p:
CALU THE air Aísr
FORCE HOSPITAL
AT THE NEARE5T
&ASE AND SAV
COL. CANYON WAS
HURT IN THE LINE
'ESJj'OF PUTy/Trrd
MISS RUNE/I'M T
SO SORRY — COL.-k
CA+JYON WASMOVEP
TO AN AIR FORCE y
—-itf HOSPITAL! vapf
~ CHIEF/THS N
HOPAö HOSPITAL
PEOPLE SAY COL,
CANYON VN'ILL
ís__v LIVE I -s^
Aticron
CANIff
Sherlock Hoimes fyrir uiiigfihga
Etfir A. Conan
„Þvert á nióti, Watson, þú
getur séð allt. Þú lætur hins
vegar undir höfuð leggjast að
draga ályktanir af því, sem þú
sérð. Þú ert of feiminn í að
draga ályktanir“.
Hann tók hattinn upp og
starði ás hann á sinn einkenni-
lega innsýna hátt, sem ein-
kenndi hann. „Hann gefur
kannski minni vísbendingar, en
mátt hefði ætla“, sagði liann,
„en þó Jiggja nokkrar ályktan
ir í augum uppi, og aðrar, sem
að minnsta kosti gefa mikla
möguleika. Það er að sjálf-
sögðu augljóst, að maðurinn
var mjög gáfaður, og sömu-
leiðis, að hanu hefur vcrið
sæmilega efnaður innan síð-
ustn þriggja ára, þó að nú hafi
hallað undan fæti fyrir hon-
um. Hann hafði til að bera íram
sýni, en hana í minna mæli nú
en áður, og bendir það til sið
ferðilegrar hnignunar, sem
bendir til þess, þegar tilit er
tekið til minnkaudi veraldar-
gengis lians, að hann sé undir
einhverjum illum áhrifum, Iík
lega firykkjuskapar. Þetta get-
ur líka skýrt þá augljósu stað-
reynd, að konan hans er hætt
að elska hann.“
„En góði Holmes".
„Hann hefur þó varðveitt að
nokkru sjálfsvirðingu sína“,
hélt hann áfrain og skipti sér
ekki af mótmælum 'mínum.
„Iiann er maður, sem hefur
miklar kyrrsetur, fer lítið út,
er algjörlega þjálfunarlaus, mið
aldra, með hæruskotið hár, sem
h&nn hcfur látið klippa nýlega
og sem hann ber hárkrem í.
Þeíta eru augljósustu niður-
stöðurnar, sem komast má að
mcð því að skoða þennan hatt.
Og meðal annarra orða einn-
ig, að það er mjög ólíklegt, að
gas hafi verið leitt inn í hús
hans.“
„Þú ert vissulega að gera að
gamni þínu, Holmes."
,JHIs ekki. Getur það verið,
að jafnvel nú, þcgar ég segi
þér niðurstöðurnar, þá getir þú
ekki séð hvernig ég hef komizt
að þeim?“
„Ég efast ekki um, að ég sé
óksöp heimskur, en ég verð að
jáía, að ég get ekki fylgzt með
þér. Hvernig komstu til dæm
is að þeirri niðurstöðu, að þessi
maður sé gáfaður?“
Sem svar við þessu skellti
Holmes hattinum á höfuð sér.
Hann féll niður yfir ennig og
staðnæmist á ncfinu. „Það er
spurning um rúmmál", sagði
hann. „Maður með svo stóran
heila hlýtur að hafa eitthvað
í honum.“
„En minnkandi veraldar-
ger.gi þá?“
„Þessi Iiattur er þriggja ára
gamall. Þá komust þessi flötu
börð, uppbrett á jöðrunum, í
tízku. Þetta er battur af alira
beztu gerð. Skoðaðu þetta rifl
aða silki í bandinu og fóðrið
er líka frábært. Ef þessi mað-
ur hafði ráð á að kaupa svo
dýran hatt fyrir þrem árum, og
liefur ekki eignazt hatt síðan,
þá hefur veraldargengi hans
sannarlega hnignað.“
„Já, það er svo sem nógu aug
ljóst. En hvað þá um framsýn-
ina og hina siðferðilegu hnign
un?“
Sherlock Holmes hló. „Hér
er framsýnin", sagði hann og
bendi með fingri á gatið, sem
gert hafði verið fyrir lykkjuna
til að halda hattinum föstum
og flata plötu. „Þetta er aldrei
selt með höttum. Ef þessi mað
ur hefur pantað þetta sérstak-
lega, þá er það merki um
nokkra forsjálni, að hann
skyldi gera þessa ráðstöfun
gagnvart vindinum. En úr því
við sjáum, að teygjan er slit-
in og hann hefur ekki haft fyr-
ir því að láta setja aðra, þá er
augljóst, að liann hefur nú
ininni forsjálni en áður, en það
er aftur örugg sönnun um skap
gerðarhnignun. Hins vegar hcf
ur hann gert tilraun til að
leyna nokkrum af blettunum á
þessum hatti með því að bera
á þá blek, sem er merki þcss,
að hann hefur ekki algjörlega
misst' sjálfsvirðingu sína.“
„Röksemdafærsla þín er sann
ariega sannfærandi.“
„Hin atriSin, að hann s<> mið
aldra, að hár hans sé hæruskot
ið, að það hafi nýlega verið
klippt og að hann noli hárkrem
má öll saman sjá með ná-
kvæmri athugun á neðsta hluta
fóðursins. Stækkunarglerið sýn
ir mikinn fjölda af lausum hár
um, sem sýnilega hafa verið
klippt með skeggrakaraskær-
um. Þau virðast öll loöa saman
og það er greinileg lykt af hár
kremi. Þetta ryk er, eins og þú
munt sjá, ekki hið grófa, gráa
göturyk, heldur létt, brúnleitt
húsaryk, sem sýnir að hattur-
inn hefur lengst af hangið inni.
Hins vegar eru rakablettirnir
inni í honum örugg sönnun um
það, að maðurinn svitnaði
mjög, og gat því tæplega verið
í góðri þjálfun."
„En konan hans — þú sagö-
ir, að liún væri hætt aö elska
hann.“
„Þessi hattur hefur ekki ver
ið burstaður vikum saman.
Þcgar ég sé þig, kæri Watson,
meö vikuryk á hattinum, og þeg
ar Icanan þín leyfir þér að fara
þannig út, þá fer ég að óttast,
að þú hafir verið svo óheppinn,
að glata ást eiginkonu þinnar“.
„En hann gæti verið pipar-
sveinn.“
„Nei. Hann var á heimleið
með gæs sem friðarfórn tii
konu sinnar. Mundu eftir mið-
anum, sem bundinn var við fót
fuglsins".
„Þú hefur svör við öllu. En
hvernig í ósköpunum kemslu
að þeirri niðurstöðu, að gas
hafi ekki verið iagt í húsið?“
„Einn eða jafnvel tveir tólg.
arblettir gætu koraið af tilvilj-
un, en þegar ég sé ekki færri
en fimm, þá tel ég að lítill vafi
geti á því leikið, að sá maður
komist oft í snertingu við tólg
— gengur sennilcga upp stiga
á kvöldin með hattinn í annarri
liendi og tóigarkerti í hinni.
Allavega hefur hann ekki feng
ið á sig tólgarbletti af gasloga.
Nægir þér þetta?“
„Ja, þetta er mjög sniðugt",
sagði ég hlæjandi, „en úr því
aö það er svo, eins og þú sagð
ir áðan, að enginn glæpur hef-
ur verið framinn og cnginn
skaði skeð ncma tap einnar
gæsar, þá virðist þetta allt vera
sóun á kröftum."
Sherlock Holrnes var búinn
að opna munninn til að svara
mér, þegar-dyrunum var lirund
ið upp, og Peterson, dyravörð-
ur, kom þjótandi inn í herberg
ið með rjóðar kinnar og svip
manns, sem er fuiðu lostinn.
„Gæsin, herra Holmes! Gæs
in, lierra!“ sagði hann más-
andi.
„Nú Hvað um hana? Hefur
hún vaknað til lífjii s og flogið
út um eldliúsgluggann?“ Holm
es brölti til í sófanum til að sjá
betur æst andlit mannsins.
„Sjáið þetta, herra! Sjáið,
livað konan mín fann í sarpi
hennar!“ Hann rétti fram hönd
ina og sýndi í dökkum lófanum
leiftrandi, bláan stein, heldur
minni en baun að síærð, en svo
skíran og skínandi, að hann
blikaði eins og rafmagnsljós í
lófa lians.
Sherlock Ifolmes settist upp
og blístraði. „Ja, hérna, Pet-

i
MOCO
STÁL
— Á spítalanum er mér sagt að Stál of-
ursti mundi hafa þetta af.
— gætt hringdu í næsta spítala flughers-
ins og segðu þeim, að Stál ofursti hafi slas
azt við skyldustörf.
Síðar ... — Mér þykir þetta leitt fröken
Rune, en Stál ofursti liefur verið fluttur á
spítala flughersins. --
Ennþá scinna . . .— -Því miður, þá hefnr
Stál ofursti verið fluttur á herspítal, þar
sem starfa sérfræðingar í meiðslum eins og
hlant.
— Herry, það stendur hér í blaðinu að Per-
dita Rune sé farin til Frakklands sér til
hvíldar.
— Vesalings litla xíka stúlkan í Hodag,
Hún hafði ekki sitt fram, fór þá í grjótkast,
og stakk svo af.
12 22. marz 1963 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ