Alþýðublaðið - 22.03.1963, Qupperneq 15

„Getið þio ekki gert eitthvað?“
æpti ég á lögreglumanninn. ,t>að
blæðir úr henndi!“
Rólegi lögginn kom til okk-
ar. Hann tók upp vasahníf og
skar ermina frá. Hann skoðaði
langan og djúpan skurðinn á
handleggnum. Hann tók upp smá
kassa með umbúðum og slíku og
á innan við mínútu var hann bú
inn að búa um sárið og stöðva
blóðrennslið.
Er hér var komið sögu, var
Rusty búinn að. skýra fyrir hin-
um lögreglumanninum, hvað um
væri að vera, og lögginn gekk
yfir að dópistanum og spyrnti
fæti við honum.
„Gættu.að þér“, sagði ég, þar
sem ég hélt enn undir höfuð
Rimu. „Hann reykir liacliis og er
blindfullur af því“.
Lögginn horfði hæðnislega á
mig.
„Einmitt? Heldurðu, að ég
kunni ekki að fara með dópista?"
Dópistinn raknaði við. Hann
stökk á fætur, þreif vatnsflösku
af barnum, og áður en löggin átt
aði sig keyrði hann hana í höfuð
ið á honum, svo að hann kiknaði
á hnjáliðunum, ■ cn flaskan
sprakk, eins og sprengja.
Dópistinn sneri sér við Uglu-
augun greindu Rimu, sém var að
byrja að ranka við sér. Hann
'hélt um brotinn háls flöskunnar
og réðist að henni. Ég varð log-
andi hræddur.
Ég kraup þarna á hné og hélt
undir höfuð liennar, og í slikri
stöðu var ég algjörlfega hjálpar
vana. Hefði ekki rólegri lögginn
komið til sögunnar, hefði okkur
báðum verið slátrað.
Hann lét dópistann fara fram
hjá sér, en síðan keyrði hann
kylfuna ofan í linakkann á hon-
um.
Dópistinn stakkst fram yfir sig
á andlitið, valt burtu frá okkur
og brotinn flskuhálsinn féll úr
hendi hans.
Lögginn beygði sig yfir liann
og smellti handjárnum á hann.
Hinn lögginn iiallaðist bölvandi
og máttfarinn upp að barnum og
hélt höndunum uni höfuð sér.
Rólegi lögginn sagði Rusty að
hringja á stöðina og biðja um
sjúkrabíl.
Ég hjálpaði Rimu á fætur og
lét hana setjast á stól langt frá
þeim stað, þar sem dópistinn lá.
Hún skalf, og ég sá að áfaliið
var að kpma. Ég stóð hjá henni
og hélt henni upp að mér, en
með, en með lausu hendinni hélt
ég vasaklút að kinninni.
E.ftir um það bil fimm mínút-
ur komu sjúkrabíil og lögreglu-
bíll. Tveir náungar í hvítum jökk
um komu stormandi inn. Þeir
spenntu dópistann niður á börur
og bráu hann út, en síðan kom
annar þeirra inn aftur og lag-
færði andlitið á mér.
Á meðan á þessu gekk var
stór, rjóðleitur leynilögreglumað
ur, sem komið hafði í sjúkrabíln
um, að tala við Rusty. Hann
kynnti sig sem Hammond lið-
þjálfa. Svo kom hann yfir til
Rimu.
Hún sat máttlausislega, strauk
handlegginn og starði niður £
gólfið.
„Lát os sheyra, kelli mín”,
sagði Hammond. „Hvað er nafn
ið?“
Hún sagðist heita Rima Har-
shall.
„Heimilisfang?"
„Simmonds Hótel“, og nefndi
fimmta flokks lúsúshótel niðri
við- höfnina.
„Atvinna?"
Hún gaut augunum upp á hann
og síðan burtu. Það var fýlusvip
ur á henni, þegar hún sagði: „Ég
er aukaleikari hjá Pacircfélag-
iníi.“
„Hver er dópistinn?"
„Hann segist heita Wilbur. Ég
veit ekki hvað hann heitir ann-
að.”
„Af hverju reyndi' hann að
skera þig?“
Hún hikaði brot úr sekúndu.
„Við bjuggum einu sinni sam
an. Ég hljóp frá honum.“
„Hvers vegna?“
Hún starði á hann.
„Nú sástu hann ekki, eða
hvað? Mundir þú ekki hlaupa frá
honum?"
„Kannski.,, Hammond ygldi sig
og ýtti haítinum aftur á hnaklca.
„Jæja, ókei. Þú þarft að mæta í
í réttinum á morgun.“
Hún stóð óstyrk á fætur.
„Er þetta allt og sumt?“
„Já.“ Hammond sneri sór að
einum lögganum, sem stóð við
dyrnar. „Keyrðu hana á hótelið,
Jack.“
„Rima sagði: „Það er bezt fyr
ir ykkur að hafa samband við
lögregluna í New York. Þeir
eru að leita að honum.“
Hammond kipraði augunum
er hann horfði á liana.
„Fyrir hvað?“
„Ég veit það ekki, en þeir
vilja ná í hann.“
„Hvernig veiztu það?“
„Hann sagði mér það“.
Hammond liikaði og yppti síð
an öxlum. Hann bandaði til lög
regluþjónsins.
„Farðu með hana á hótelið“.
Rima gekk út í rigninguna og
lögginn á eftir henni. Ég horfði
á eftir henni. Og varð dálítið
undrandi yfir, að hún horfði ekki
einu sinni á mig. Ég hafði þó
bjargað lífi hennar, eða hvað?
Hammond benti mér að setj-
ast.
„Setztu“, sagði hann. „Hvað
heitirðu?"
„Jeff Gordon.“
Það var ekki mitt raunveru-
lega nafn, heldur nafn, sem ég
notaði á meðan ég var í Holly-
wood.
„Heimilisfang?“
Ég sagði honum það. Ég hafðl
herbergi á pencjónati bak við bar
Rustys.
,,Lát mig heyra þína útgáfu
á atburðunum.“
Ég sagði honum frá henni.
„Heldurðu, að honum hafi ver
ið alvara?“
„Ef þú átt við, livort hann
hafði í hyggju að drepa hana,
þá held ég, að svo hafi verið“.
Hann blés út á sér kinnarnar.
„Jæja, allt í lagi. Þú verður
að koma í réttinn í fyrramálið
klukkan ellefu." Hann starði á
mig. „Það er bezt fyrir þig að
gefa gaum að andlitinu á þér.
Hefurðu nokkurn tíma séð hana
hér áður?“
,,Nei.“
„Ég skil ekki hvernig svona
lagleg síelpa hefur getað látið
sér detta í hug að búa með
skepnu eins og þessari“. Hann
gretti sig. „Stelpur . . guði sé
lof að ég á stkrák.“
Hann benti lögreglumanninum
sem eftir var, með höfðinu og
þeir fóru saman út i rigning-
una.
II.
Þetta allt, sem ég er að segja
ykkur frá, gerðist ári eftir að
stríði Hitlers lauk. Pearl Har-
bor virðist nú vera langt í for-
stíðinni, en á þeim tíma var ég
tuttugu og eins árs og í háskóla
í óða önn við að búa mig undir
verkfræðipróf. Ég var alveg kom
inn að prófi, þegar hitna tók i
stríðinu og ég gat ekki á mér
setið að ganga í herinn. Faðir
minn trylltist næstum því, þegar
ég sagðist ætla að gerast sjálf-
boðaliði. Hann reyndi að fá mig
til að taka prófið, áður en ég
gengi í herinn, en ég gat ekki
hugsað mér að dúsa sex mánuði
í viðbót í skóla, þegar stríð og
bardagar v.oru hins vegar.
Fjórum mánuðum síðar, þegar
ég var tuttugu og tveggja ára,
var ég einn af hinum fyrstu, sem
stukku á land í Okinawa. Ég fékk
þumlung af eldheitu sprengju-
broti framan í mig, er ég lagði
af stað í áttina að pálmatrjánum,
þar sem byssur Japana voru
faldar, og þar með var stríðinu
lokið, að því er mér við kom.
Næstu sex mánuðina lá ég á
sjúkrahúsi á meðan fegrunar-
skurðlæknarnir byggðu upp and
lit mitt að nýja.
Þeim tókst það bærilega,
nema hvað þeir skildu við mig
með dálítið lafandi hægra augna
lok og ör.eins og silfurþráð yfir
hægri kjálkann. Þeir sögðu mér,
að þeir gætu lagað þetta líka, ef
ég vildi vera hjá þeim þrjá mán
uði í viðbót, en ég var búinn að
fá nóg. Skelfingarnar, sem ég
hafði séð á sjúkrastofunni, eru
mér enn ferskar í minni. Ég gat
ekki flýtt mér nóg í burtu.
Ég fór heim.
Faðir minn var forstjóri í
banka. Hann átti ekki' mikia pen
inga, en hann var meira en fús
til að standa unair mér, þar til
ég liefði lokið verkfræðinámi.
Til að gera honum til geðs
fór ég aftur í háskólann, en þess
ir mánuðir, sem ég liafði eytt í
herdeildinni og á spítalanum,
höfðu haft einhver áhrif á mig.
Ég gat hreinlega ekki einbeitt
xnér. Eftir viku nám hætti ég.
Ég sagði föður mínum hvemig
málin stæðu. Hann hlustaði og
var fullur samúðar.
„Og hvað ætlarðu þá að
gera?“
Ég sagðist ekki vita það, en
ég vissi, að ég mundi ekki geta
setzt við bóklestur í bráð.
Augu hans litu af lafandl
augnalokinu niður á örið &
kjálkanum, og svo brosti hann
til mín.
„Allt í lagi, Jeff. Þú ert enn
ungur. Hvers vegna ferðu ekki
eitthvað burtu og skoðar þig
um? Ég get séð af tvö hundruð
dollurum. Fáðu þér frí og komdu
svo aftur og taktu til við náml
ið.“
Ég tók við peningunum. Ég
var ekki stoltur af að taka við
þeim, því að ég vissi, að hann
mátti ekki missa þá, en á þeii'rl
stundu var andlegt ástand mitt
svo slæmt, að ég varð að komí
ast burtu, annars hefði ég fallið
saman.
Ég kom til Los Angeles með
þá óljósu hugmynd, að ég gæti
fengið mér eitthvað að gera I
kvikmyndum. Sú hugmynd brást
fljótlega.
Mér var sama. Mig langaði
hvort sem var ekki til að vinna.
Ég hékk niður við höfn í heilan
mánuð, gerði ekkert og drakk o£
mikið. Á þessum tíma var mikið
um náunga í þægilegum stöð.um
og með órólega samvizku af þvl
að hafa ekki barizt neitt, sem
vofu reiðubúnir til að kaupa
sjússa handa náungum fyrir
hetjusögur úr stríðinu, en það
stóð ekki lengi. Fljótlega fór ég
að eiga lítið af péningum, og
fór að velta því fyrir mér hvar ég
ætti að fá næstu máltíð.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 22. marz 1963
*■»