Birkibeinar - 01.03.1912, Qupperneq 2

18
BIRKIBEINAR
Sigurðsson][sannaði l)jað ísland varð á sínum tíma
frjálst sambandsland Noregs (þ. e. gekk í konungs-
samband við Noreg) en^ varð ekki undirlægja þess
ríkis eða hluti úr því; 2) að ísland hefir aldrei látið
fullveldi sitt af hendi við Noreg né viðurkent yíirráð
þess ríkis; 3) að samvistir Islands við Danmörk hafa
enga breyting gert á þessum hlutum. — Þetta gerði
hann 1855 í svari sínu til Larsens. En nú er þetta
einmitt höfuðatriði, að sýna að vér eigum enn óskert
fullveldi að alþjóðalögum réttum, þar sem vér höfum
aldrei samið þann rétt af oss né verið herteknir (sbr.
ritgerð „lögfræðings“ í janúarblaði Bb.), og það vita
Knytlingar. Þess vegna freistar K. B. að ríða oss
hvern lögvilluhnútinn af öðrum og níða niður þetta
höfðuðverk Jóns Sigurðssonar. í síðasta þvargriti
sínu um ríkisráðið segir hann sjálfur, að hann vilji
sýna, að dönsk vísindi geti svarað riti Jóns Sigurðs-
sonar. „Nú er svarið komið,“ segir hann síðan með
miklum rembingi. Og hann prentar svarið með ská-
letri: ísland var „blátt áfram hluti hins safn-
aða norska og siðar dansk-norska ríkisu. Þetta
segir hann sjálfur, en hinir standa upp og lýsa yfir
því, að þeir séu frelsaðir undan skoðun Jóns Sigurðs-
sonar og vor, sem erum eigi ennþá orðnir Knytlingar
eður Knytlingabræður. Danskur háskólakennari í sögu
og bókmentum Islands, Valtýr Guðmundsson að nafni,
lætur Eimreið sína flytja oss svo hljóðandi dóm um
þetta svar dönsku vísindanna: „Mun og erfitt fyrir
réttsýna menn að neita réttmæti kenninga hans“. Og
K. B. er ekki lengi að hugsa sig um að neyta þessa
valtýska lofs, því að í harmagráti sínum yfir illri
meðferð á sér af hendi Macody Lunds, Þjóðviljans og
Patursons lætur hann ekki gleymast að geta ummæla
jarlsefnis síns. Fleiri Knytlinga vil ég eigi nafngreina
að sinni. En þá nefni ég Knytlingabræður, er taka
því með þögn og þolinmæði, að hinir og þessir bögu-
bósar þykjast hafa gert höfuðverk Jóns Sigurðssonar
að engu sama árið sem vér reisum honum minnis-
varða.
Knytlingabræður eru og þeir menn aðrir, er lægja
sig svo fyrir yfirráðakröfum Dana, sem raun varð á
fyrir skemstu um islenska barnakennara (sbr. skýrslur
Bjarna Jónssonar frá Vogi, Alþt, 1911). Nú mun það
sýna sig, hvort íþróttamenn vorir eru Knytlingabræð-
ur eða eigi. — Bjarni Jónsson frá Vogi vakti máls á
því fyrir skömmu í stúdentafélaginu í Kaupmannahöfn,
að íþróttamenn vorir mætti ekki sækja olympsku leik-
ana í Stokkhólmi eftir því sem nú væri í garðinn
búið. Sagði hann frá því, er hann hafði lálið spyrj-
ast fyrir hjá nefndinni í Stokkhólmi, hvort Islending-
ar fengi að taka þátt í leikunum sjálfstæðir og síns-
liðs, og hafði gert það eftir tilmælum iþróttamanna
vorra. En sænska nefndin bar þetta undir dönsku
nefndina. Sú nefnd svaraði þá því, að hún vonaði
svo góðs til Svía, að þeir leyfði ekki Islendingum
sjálfstæða hluttöku, þar sem þeir væri danskir þegn-
ar. Sömu svör hefði og Sigurjón Pétursson fengið.
Þessi voru ályktarorð ræðumanns: „Hverju eiga ís-
lenskir íþróttamenn að svara? Þar til vil ég vísa tib
Jóns Sigurðssonar og þess, er hann getur um í bréfi
til Gísla Hjálmarssonar 19. maí 1856: „Danskir stú-
dentar og norskir eru að fara til Uppsala senn, ís-
lendingur enginn verður með, því þeir vilja nú
láta bjóða sér sérílagi. Þykir þér þeir ekki orðnir á
buxum ?“ Að þessu dæmi eiga nú iþróttamenn vorir
að fara og svara svo:
Vér viljum eigi vera taglhnýtingar annara.
Vér viljum eigi óvirða þjóð vora.
Vér viljum eigi eiga leikstefnu við þá menn, sem
skipa Islendingum á hinn óæðra bekk.
Því að svo er mikill þjóðarmetnaður vor, að eng-
inn finst sá, er fæddur sé af íslenskri móður, að hann
vinni þjóð sinni hneysu, þótt hann fengi öll heims-
ins sigurlaun fyrir.
Vér sitjum heima og förum hvergi.
Búi nú hver að sínu“.
Fundarmenn samþyktu því næst svo látandr
áskorun:
„Studentafélagið skorar á íslenska íþróttamenn
að fara ekki til olympsku leikanna í Stokkhólmi t
sumar, nema þeir fái alsjálfstæða þátttöku.“
Birkibeinar taka undir þá áskorun og vona, að-
íþróttamenn vorir gerist eigi Knytlingabræður.
Knútur Berlín og íslandsmál.
Leiðirnar til frægðar og metorða eru margar.
Alkibiades varð fyrst kunnur í Aþenuborg eftir að-
hann hafði höggið rófuna af hundinum sínum. Og
líkt fer um marga nú á dögum. Þeir eru á stöðug-
um hlaupum eftir hundsrófum, og það er oft og tíð-
um vissasti vegurinn til metorða ef þeim tekst að
murka einu skotti.
Sannleiksást, drengskapur eða gáfur vega ekk-
ert á móti því.
Einn af þessum mönnum er herra Knútur Berlínr
sem mönnum er svo tíðrætt um hérna. Síðan hann*