Fréttir - 08.07.1918, Blaðsíða 3

FFETTIR
3
NÝTT!
Árni Eiríhson
hefur nú fengið aftur birgðir af sínum alþektu ódýru
amerísku vörum.
F'lúneliö hvíta og mjúka.
JBómesíiö loðna innan.
Vinnuskyrtudúkinn voðfelda.
Kjóla- og svuntudúkana fallegu.
Léreftiö áferðarfallega.
Smellurnar stóru, góðu. •
Hárnetin yfir alt höfuðið.
Silkitvinnakeflin mislitu.
með rósabekknum.
Aluminiums hárgreiöurnar.
Óbrotgjörnu höfuökambana.
Stál-fingurbjargirnar sterku.
Salernis-pappírinn góða og
með
liraölijöli
og ÍO ára
verksmiðju-
ábyrgð.
JF'réttir.
Kosta 5 anra eintakið i lausasölu.
Fyrir fasta kaupendur 1 kr. á mánnði.
Auglýsingaverð: 50 aura
hver centimeter í dálki, miöað viö
fjórdálka blaðsiður.
A( {jreiðKlnn er fyrst um sinn
í bakhúsi við Gutenberg.
• Við ang'lýsing'um er tekið á af-
crreiðslnnni og í prentsm. Gntenberg.
Útgefandi:
Félag í Beykjavík.
Ritstjóri til bráðabirgða:
Guðm. Guðmundsson,
sliáld.
Sími 448. Pósthólf 286.
Viðtalstimi venjulega kl. 4—5virka
daga á Óðinsg. 8 B uppi á lofti.
(Framhald frá 1. síðu.)
gaf út ljóðabók þegar hún var 16
ára gömul. Var það safn af kín-
verskum kvæðum sem hún hafði
þýtt, og hafði hún svo mikið
ímyndunarafl að engu var líkara
í þýðingum hennar, en að hún
hefði sjálf komið til Kína og átt
þar heima um langan aldur.
Á seytjánda árinu giftist hún og
átti mann sem Catulle Mendés hét;
var hann gott skáld, og mun það
hafa dregið hugi þeirra saman
fremur en sönn ást; nokkuð var
um það, að hjónabandið fór út um
þúfur og skildu þau eftir nokkurn
tíma. Judith var því orðin lifandi
manns ekkja langt fyrir innan
tvítugt, en aldrei giftist hún síðar.
Eftir að Judith var skilin við
mann sinn, fór hún að gefa sig
við málverkum og ýmsum fögrum
listum og sýndi þar frábæra hæfi-
leika. En hún hætti ekki að skrifa;
hún ritaði hverja skáldsöguna á
fætur annari, alls um 20. Auk þess
samdi hún nokkur leikrit og mörg
bindi af ljóðum, sem annáluð eru
fyrir málfegurð.
Er sagt að hún muni hafa haft
fullkomnara vald á bókmentamáli,
en nokkur annar maður eða kona
er samtímis henni var uppi.
Judith Gautier gerði íleira en að
semja sögur, leikrit og ljóð; hún
skrifaði ósköpin öll af greinum í
timarit og samdi fjölda marga rit-
dóma. Hún var lífið og sálin í
beimi fagurra lista, svo sem söng
og bókmentum. Dómar hennar
þóttu frábærlega sanngjarnir og
lærdómsríkir og dáðust menn að
því almennt, hversu mikið hún
komst yfir að lesa og dæma, auk
þess er hún ritaði sjálf. Starfsþrek
hennar var svo að segja takmarka-
laust, og var hún auk þess
nokkurskonar átrúnaðargoð þjóð-
arinnar. Ekki var mannsbarn til
i Parísarborg sem ekki þekti Ju-
dith Gfcutier, og allir voru stoltir
af því, að Frakkland skyldi eiga
slika konu. En þrátt fyrir álit
bennar, upphefð og frábæru vin-
Saeldir, var hún lítillát eins og
^arn og laus við alla tilgerð; hún
^afði sterkasta viðbjóð á öllum
°pinberum virðingarmerkjum og
var mest ein.
Hún átti kastala þar sem hún
hafðist við meiri hluta ævi sinnar,
allaði hún það »Filabeinskastal-
aun«. Var þar alt einstaklega blátt
áfram og óbrotið, þrátt fyrir það
þótt þangað kæmu helztu þjóð-
böfðingjar heimsins.
Sérstaklega heimsóttu hana mörg
stórmenni frá Kína. Pegar þeir
komu til Parísarborgar, létu þeir
það aldrei hjá líða að heimsækja
konuna, sem hafði gert landið
þeirra kunnugt í bókmentum og
leikritum. Yu-Keng, sendiherra frá
Kína, komst þannig að orði um
hana: »Þegar hlustað er á rödd
hennar, hljómar hún eins og rödd
furuskóganna; hún berst fram í
tímann og mun heyrast að eilífu«.
í framkomu oe svip Judith var
eitthvað leyndardómsfult og þess
vegna var það, að málari sem
Sargent hét, málaði mjmd af henni
sem gyðju blómanna og aðra þar
sem hún situr á grænum lækjar-
bakka.
Bezt þekkist Judith Gautier í
Vesturheimi og víðar vegna leikritsins
er hún samdi í félagi við Pierre Loti,
»Dóttir himinsins«, og er kínversk-
ur leikur. Þau höfðu komið sér
saman um að gera þetta, en Pierre
Loti vildi ekki fara burt frá fiski-
þorpinu Rochefort þar sem hann
átti heima, og Judith Gautier vildi
ekki fara úr »Fílabeins-Kastalan-
um« sínum. Þau sömdu því leik-
inn í félagi með bréfaskiftum.
»Voröld«.
Hvað er í tréttum?
Hörmolegt slys.
Það slys bar til að Járngerðar-
stöðum í Grindavik 3. þ. m., að
húsfreyja þar, Valgerður Sœmunds-
dóttir, hrapaði ofan í þvottalaug og
druknaði. Maður hennar, Kristján
H. Sigurðsson, var ekki heima er
slysið bar að höndum. Hafði hún
verið ein að þvotti við laugina, en
laugin er í djúpum hraunkatli, og
hefur henni að líkindum annað-
hvort skrikað fótur á klöppinni,
eða fengið aðsvif.
Valgerður sál. var 48 ára gömul,
valmenni hið mesta í hvívetna,
greind vel og góðsöm við alla, og
dýravinur með afbrigðum. Er frá-
fall hennar mjög harmað þar í
héraði. Hún var systir Bjarna
Sæmundssonar adjunkts í Menta-
skólanum.
Kappleiknr.
í kvöld kl. 9 keppa Víkingur og
skipsmenn af Islands Falk og má
búast við góðum leik.
Sjálfsala
(automat) er nú sett á Hotel
Island við dyrnar á Nýja Bíó. Fá
menn þar sælgæti, vindla og vindl-
inga frá R. P. Leví gegn því að
leggja í sjálfsöluna 1 kr. eða 25
aura. og sést nánar á vél þessari
hvað fæst fyrir gjaldið. Kassi er
þar hjá til að kasta i umbúðum.
Norðanstormnr
er hér í dag og fylgir kuldi tals-
verður. Annarsstaðar á landinu er
ekki eins hvast. í Vestmannaeyj-
um er logn. Tveggja og þriggja
stiga hiti var í morgun á Gríms-
stöðum, Akureyri og Seyðisfirði.
Hreinsunarddur.
Grein eftir Gunnar ritstj. Björnsson,
þýdd af séra Jakob Kristinssyni.
Getur það verið að framför
mannkynsins hafi náð hámarki
sinu og að nú sé öllu farið að
þoka niður á við og aftur á bak?
Á nú svo að fara að kofagrenið
og gryfjan og hellirinn verði íbúð-
arstaðir manna öðru sinni?
Á gylling siðmenningarinnar að
skafast burt, og eigum vér nú aft-
ur að halda frá hibýlum vorum
morgun hvern með hatur í hjarta-
stað, og hverfa heim að kveldi
með hendurnar ataðar í blóði ná-
grannanna?
Á vigfimin að verða mesta og
mikilvægasta starf mannanna enn
þá einu sinni?
Á hatrið að hylja jörðina eins
og ógrynnis flóð?
Hafa kenningar Krists, prédik-
aðar í 19 aldir, engan árangur
haft?
Er djöflinum ætlað að vinna?
Ef goldið væri jákvæði við þess-
um spurningum, myndi það koma
af stað hellidembu af mótbárum.
En hver einasti maður, sem
nokkuð hugsar, mun við það
kannast, að tákn tímanna gefa
fylstu ástæðu til slíkra spurninga.
Þrátt fyrir alt sunnudagahjalið
um Krist hefur sjálfselskan setið á
konungsstóli í lífi einstaklinga og
þjóða allar þessar aldir kirkjunnar
og musteranna.
Sjálfselskan hefur jafnvel laumast
inn í musteri miskunnseminnar og
kærleikans, og borið fram á altarið
gjafir, sem áttu rætur sínar að
rekja til ágirndar og óhreinna
hvata.
Kærleikurinn hefur verið hafður
að yfirhöfn og trúarbrögðin að
verkfæri.
Falsið eða yfirskinið hefur verið
algengur viðskiftamiðill, en hinn
ósvikni gjaldeyrir guðsríkis hefur
verið fyrirlitinn og fótumtroðinn
af flestum.
Taklu, hremdu, hrifsaðu — hafa
verið einkunnarorð mannkynsins.
Fyrir sakir fárra peninga hafa
menn verið myrtir.
Fyrir sakir gulls og gróða hafa
menn verzlað með dygð og heiður
konunnar.
Fyrir sakir frægðar og valda
hafa menn logið, svikið og stolið.
Fyrir sakir landa hafa valdhaf-
arnir stofnað til stór-slátrunar
saklausra þegna sinna.
Fátæklingunum hefur verið
haldið í fátækt, svo auðmennirnir
ættu hægra með að kúffylla fjár-
hirzlur sínar. (Frh.)