Frækorn - 15.05.1902, Blaðsíða 1

Heimilisblað með myndum.
RITSTjjRI: DAVIO ÖSTLUND.
3. ársranyur. Seyðisfirði 15. maí 1902. 8. tölublað.
Ferðalag i Afriku.
fað er ekki að eins hér á Islandi, að
það er erfitt að ferðast. Menn hafa ekki
alstaðar annarstaðar gnægð af góðum veg-
um, hestum og vögnum; ekki alstaðar
eru heldur til eimreiðar, rafmagnsvagnar
og önnur góð ak-
færi nútímans, sem
vér svo tilfinnan-
iega söknum hér
á Islandi.
frátt fyrir það-,
hve oss vantar
mikið í þessu tiI-
liti, mundi oss et-
laust brcgða við,
ef véí yrðum að
flytja oss yfir til
Afríkur þar sem
úlfaldinn er hið
eina, sem menn
hafa sér til léttis
við samgöngur.
Hjá oss ama
hriðar, vetrarhörk-
ur og í tormar —,
þar kvarta menn
undan hita og
þorsta — , hjá
oss eru straum-
hörðu fljótin svo
oft til fyrirstölu
—, en þar er það einmitt hið gagnstæða,
sem er í vegi fyrir ferðamanninn: þar
er vatnsleysið það versta. Mjög langar
eiðir verður maður oft að faia án þess
ð r :t i fun dið vatn.
Eitthvert stærsta svæðið á jörðu, sem
þannig er varið, er eyðimörkin Sahara í
Afríku. Hún er meir en 6o mílna löng
og um 20 mitna breið. Hvergi í þessum
stóra landflaka er eitt einasta fljót. Víða
er enginn grásvöxtur, en eyðitegir sandar
margra mflna langir. Hingað og þangað
eru þó tré, sem
tengja rætur sínar
djúpt niður í jörðu
og fá þar vætu.
Ferðamaðurinn á
úlfaldanum fagnar,
þegar hann eygir
slíkan lund. Þar
cr hvíld, þar er
skuggi, og þar er
von um að finna
vatn.
A einstökum
stöðum eru þessir
lundar mjög stórir,
og heil þorp geta
verið byggð við
þá.
Skáldið séra
Valdemar Briem
lýsir í einu af
kvæðum sínum
slíku ferðalagi og
gleðinni yfir að
ná til slíks staðar,
í þessum orðum:
»I'á ferðast menn um Suðurálfu sanda,
þar sólin brennur, ljúf er fró í því
að finna þar á grónum grasblett standa,
einn grænan pálmalund að hvílast í,
einn grænan lund að hvílast í.«
Úlfaldi.