Frækorn - 15.05.1902, Blaðsíða 2

58
Himnaför Jesú.
»1 því hann sagði þetta,
varð hann uppnuminn
að þeim ásjáandi, og
skv nam hann frá aug-
um þeirra« P.gj. I, 9.
Þegar frelsarinn sá, að sá tími var í
nánd, að hann skyldi fara heim til föð-
ursins aftur, þaðan sem hann var kom-
inn, fór hann að leiða athygli lærisveina
sinna að því, er framtíðin bar þeim í
skauti sínu. Umhugsunin um andstreymi
það, er yfir þá mundi dynja, eftir að
hafa misst persónulega bandleiðslu hans
sem leiðtoga síns, olli lærisveinunum
hryggðar; en til þess að hughreysta þá
sýndi hann þeim fram á, að burtför hans
væri þeim ávinningur; »því« — sagði
hann, — »fari eg ekki, mun Iluggar-
inn ekki koma til yðar, en þegar eg er
farinn, mun eg senda hann til yðar«.
H^I’essi orð voru ráðgáta fyrir hina undr-
andi lærisveina. Hvernig var hægt að
hugsa sér, að nokkur annar gæti fyllt
sæti hans meðal þeirra eða gjört eins
mikið fyrir fiá, eins og hann hafði gjört?
Hver annar en hann mundi geta mettað
hinn hungraða mannfjölda með nokkrum
brauðum og fiskum? Hver annar en
hann mundi geta læknað sjúka og lífgað
dauða, látið daufa heyra og blinda sjá,
eða geta látið æðandi öldur hafsins hlýða
sinn: bendingu ?
Höfðu þeir ekki stöðugt notið fræðslu
af hans hjartnæmu og blíðu orðum, og
höfðu þeir ekki í hans nafni útrekið illa
anda? Hvers vegna ættu þeir að óska
nokkurrar breytingar? Ef að hann nú
ætlaði að yfirgefa þá, eins og hann sagð
ist verða að gera, hvernig gátu þeir þá
framvegis orðið færir um að leysa af
hendi slík yfirnáttúrleg verk, sem nær-
vera hans hafði gjört þi hæfa til að
framkvæma ?
En þrátt fyrir allt þetta, taldi Jesús
þeim trú um, að það væri þeim til góðs
að hann færi frá þeim. Wí ef hann ætti
að halda áfram persónulegri simvístmeð
þeim, þá hlyti nærvera hans að vera
bundin við einn stað í senn, og af því
mundi leiða, að ef einhver óskaði að
finna hann, þá gæti sá hinn sami orðið
neyddur til að takast á hendur langa ferð
til þess. Hinsvegar yrði þeiin sendur
heilagur andi í stað hins, og hann mmdi
af öllum er til hans æsktu, ávallt og al-
staðar vera að finna.
A hérvistar árum frelsirans sáu
hann allir, bæði heilagir og synd-
ugir; en andinn, sem er staðgöngu-
maður hins uppstigna frelsara hér
á jörðunni — hann sést að eins
með trúaraugum guðsbarna. Hinn
vantrúaði heimur þekkir ekki þenn-
an himneska gest og , veitir hon-
um því ekki viðtöku; — það eru
að eins hinir trúuðu, er finna til
nærveru hans.
Hjá þeim,sem 1' lifjndi trú tileinka
sér lausnarstarf Jesú, tekur andinn sér/
bústað, og fyrir hans tilstyrk verða þeir
færir til að bera s'gur úr býtum yfir
heiminum og holdsins freistingum.
Eins og lærisveinarnir voru fyrir per-
sónulega viðkynningu og umgengi við
Jesúm Krist tengdir nánum böndum við
heiininn, eins hcfur Jesús, eftir að hann
fór frá þeim, séð svo um, að þeir fyrir
nærveru heilags anda væru tengdir hin-
um sömu innilegu vinböndum og ættu
aðgang til hans, þar sem hann er. þess-
vegna: allt sem Jesús Kristur í nærveru
sinni var fyrir lærisveina sína, það sama
er hann enn í dag sérhverjum þeim, er
leitar hans með aðstoð heilags anda, sem
guð gefur oss, engu s'ður en hann gaf
oss sinn eingetinn son.
Kristur var að enda þrjátíu og þriggja
ára dvöl sina hér, og við honura blasti