Frækorn - 15.05.1902, Blaðsíða 4

6o
er hinn venjulegi tímareikningur er við-
hafður.
telja svo til, að Jesús hafi verið skírður
árið 26—27, en eg skil ekki, hvernig á
því stendur, þar sem Lúkas segir (3,23),
að Jesús hafi verið »hér um þritugur að
aldri« við skírn sína. Ætti því árstalið
fyrir skírnina að vera 30 e. Kr., finnst
mer. Viljið þér ekki gera svo vel að
útskýra þetta, sem óneitanlega virðist að
vera mótsögn? — Investigator.
Þetta skýrist ofurhægt með því að
minna á, að tímareikningurir.n, sem rl-
mennt er viðhafður, er mistalinn um
það, sem hér greinir á um. I
rauninni var Jesús fæddur 3 — 4 árum
fyrir byrjnn hins kristilega tímareiknings.
Svo stóð nefnilega á, að á hinum fyrstu
öldum kristninnar var tíminn ekki reikn-
aður frá fæðingu Krists, heldur venjú-
lega frá byggingu Rómaborgar. Flestir
sagnaritarar miðuðu sínar áratölur við
þennan viðburð. En á 6. öld e. Kr. bjó
rómverskur ábóti, Dionysius Exigus, til
hinn kristna tímareikning, sem síðar var
viðtekinn um allan hinn kristna heim.
Hann lét þá Krists fæðingu vera byrjun
tímareikningsins og miðaði allt við hana.
Viðburðir, sem ge'ðust á undan fæðingu
Krists, reiknuðust út svo ög svo mörgum
árum f. Kr., en viðburðir eftir læðingu
Krists, svo og svo mörgum árum
e. K. Seinni tíðar rannsóknir hafa þó
sýnt ómótmælanlcga fram á það, að
Dionysiusi ábóta skjátlaðist um 3 — 4
ár í útreikningi sínum, svo að fæðing
Krists ætti að hafa verið sett svo miklu
fyr í reikninginn. Þannig eiu t. d. í
rauninni nú 1905 ár síðan Kristur fædd-
ist.
Samt sem áður hefur þetta enga veru-
lega þýðingu, þar sem skekkjan leiðrétt-
ist fyllilega með því, að það, sem vantar
okkar megin fæðingu Krists (3 — 4 ár),
er of mikið öðru megin (d: á undan) fæð-
ingarhans. Með tilliti til þeirra viðburða,
sem um er talað í áður r.efndri grein í
Frækornum yrðu hinar leiðréttu áratölur
þessar:
Skipunin (Dan. 9, 25 ) útgekk 453 f. Kr.
Kristur skírður (Lúk. 3, 23.) 30 e. -
alls 483 ár,
eða nákvæmlega sami árafjöldi, seni þá
Velliðan.
Brot úr fyrirlestri eftir P. S.
l’egar maður les mannkynssöguna og virðir
fyrir sér mannlífið yfir höfuð, þá vill jafnan
bera meira á skuggunum en geislunum. —
Hveivetna er að lesa um sorgir og tár, stríð
og sár. Og þegar maður nú tekur tillit til
þess, að allir rn.enn á öllum tímum berjast
fyrir því, að láta sér líða vel, þá verða skupg-
arnir að hræðilegum vofum, sem eins og gera
gys að baráttu mannanna f'yrir lífsgleðinni.
J>að virðist óeðlilegt að oftast skuli lífið reyn-
ast gagnstætt óskum og vonum manns, og
eg hefi þá trú, að skaparinn vilji, að öllum
líði vel, og eg er þess full viss, að öllum
mönnum gæti ljðið vel.
Nú verður eðlilega spurningin þessi: Hvers
vegna líður þá ekki öllum vel? Það ersorg-
legt, að svarið verður þannig, að þeir, menn-
irnir sjálfir, eiu sök í því, ?ð þeim getur
ekki liðið vei, en þá mun svarið vera rétt.
Það er með öðrum orðum þannig: »Mennirn-
ir eru ekki eins og þeir ættu að vera «
vér skulum láta hugann fljúga til fjarlægra
staða, þar sem stríð og styrjafdir geysa. Vér
skulum heimsækja vesalings Búana, sem verða
að berjastfyrir frelsi sínu og hníga á orustu-
vellinum fyrir grimd og ofbeldi drottrunar-
gjörnustu þjóðar á Norðurlöndum. Vér skut-
um b»ra sem snöggvast líta inn til ekkn^nna
og föðurleysingjanna, sem gráta þar beiskum
tárum saknaðar og gremju, saknaðartárum
yfir ástvinamissinum og gremjutárum yfir
ranglætinn og grimmdinni sem við þau er
b<“itt. Gæti þetta ekki gengið öðruvísi til?
Jú, vissulega, et' mennirnir væru svolítíð ó-
eigingjarnari og drottnunargjarnari. —Vér
skulum heimsækja rússnesku fangelsin í
Síberíu og virða fyrir oss vealings fangana.
Sumir þeirra, ef til vill meiri parturinn, Iíða
þar fangelsisvistina saklausir. Feir mega
Ííða hrakninga, ofsóknir, fangelsi og jafnvel
hrömulegan dauða fyrir lognar sakargiftir
sem á þá eru bornar af öfundarmönnum
þeirra.
Það má kannske segja, að litla þýðingu hafi
að vera að tala um slíkt, að maður geti nú
minna en að bæta úr því; en það er mín
skoðun, að nauðsynlegt sé að líta við á mann-
lífið i heild sinni og gera sér Ijósa grein fyrir
hvernig það í raun og veru er. Fess svartara
og sorglegra sem það birtist oss, þess meiri
og sterkari hvatir fáum vér, eða ættum að
fá, til að gjöra það bjartara og gleðiríkara
hver.fyrir öðrum. Margur maður ber í hjarta
sínu sára sorg, sem enginn ve>t urp, eða vill
vita um. Slíka sorg værioft auðvellt að lina,
ef menn gerðu sér meira far um að skyggn-
ast eftir ástandinu innifyrir, gerðu sér meira