Frækorn - 04.11.1902, Síða 6

134
F R Æ K O R N.
er. I þeirra augum gnæfir hans hógværa ein-
btilni liátt ytir gamanleik þeim, er þeir Heuch
biskup og Klaveness sóknarprestur leika frammi
fyrir sínum snotra áhorfeitdahóp við ttiorgun-
kaffið. t>, i, (Frh.)
Týndi faðirinn
" XXII.
. '10 ' :ii
Eg sagði við sjálfan mig, lífinu hefur
verið þröngvað inn á þig; 'þú skuldar
engum neitt fyrir það; gerðu þér svo
gott af því sem þú getur, og láttu það
svo eiga sig.
En nú, þegar eg er búinn að njóta
gæða þess, þá get eg ekki skilið það
við mig. u •
Það er útslitið og einskis vert framar.
Það er mér til mæðu og þyngsla og eg
rís varla undir því. En þegar eg eitt
sinn um óværa nótt tók upþ sterku
dropata mína, dropaná, sém eg hef
geymt eins og bjargráð og síðustu úr-
kosti til neyðarinnar verstu tt'ma, — þá
brast mig kjark og viljaþrek til að taka
þá inn. Það var ekki af því að eg
hræddist dauðann: Nei, eg gat ekki
sleppt lífinu. Eg held dauðahaldi í þetta
úttaugaða líf eins og væri það fjársjóð-
ur. Eg hnipra mig að því, eins og barn
að móður. Þó á mótx vilja minum. Hver
skilur þetta?
Þéir þrengdu lífinu inn á mig;—var það
vegna? Variþað ekki gjöf sem mér var
gefin? Gjöf svo kærkomin, að jafnvel
þegar hún er uppeydd og til einskis nýt
framar, vil eg ekki skifta á iienni og heim-
inum ?
Er annars nokkuð til, sem er hug-
þekkara en heimurihn? Og hann hefur
tilheyrt mér og eg eytt honum upp?
Er það fyrir þá sök, að þú, hjarta í brjósti
mér, ert svoórólegt? Hræðist þú reikn-
ingsskilin? Kemur hann þér í huga, lati
þjónninn, er fól pund; sitt í jörðu og
hafðist ekki að, og svo þegar dagurinn
kom, hafði hann ekkert unnið, og jafn-
vel það litla er hann hafði, var tekið af
honum ?
XXIII.
Veturinn gengur í garð; — náttúran
deyr. Hreinn og kaldur Ieggst snjórinn
yfir allt og hylur allt, akra og urðir,
stokka og steina, sorp og sora og sér-
hvað eina. Og allt verður vingjarnlegt
-— og vært.
Já kom þú, vetur, með þitt hreina og
svala loft, kom þú með hvítu voðina þína,
Kom þú og bældu niður allan úrgang
og mylsnu. Mig líka, — þú hreini vet-
ur! — ——
»Að dej'ja! — það er smáræði«, seg-
ir læknirinn. »Við gerum of mikið úr
þeim viðburði, eins og hann væri sá
stærsti og þýðingarmesti í heiminum.
Að því loknu hugsum við með sjálfum
okkur, eins og svo oft endrarnær: dsho,
var það þá ekki annað!
En þjáist þú af sáruin verkjum á sálu
þinni eða líkama, þá á morfínið betur
við en huggunarræða.
Ráð eru til við öllu, og þegar þau
þrjóta, þá þarf þeirra ekki lengur við.«
Og allt geymist og gleymist undir
hvíta snjónum.
+
Einar Björn Björnsson póstur
x,Rödd þíns bróður blóðs
hrópar til mín af jörðunni."
1. Mós. 4, 10.
Það sorglega slys vildi til-hér nóftina milli
27. og 28. f. m., að Einar Björn Björnssou,
póstur á Vestdalseyri, drukknaði t Lóninu, sem
fellur úr Fjarðará, norður undir þéttbyggðasta
svæðið á Fjarðaröldu hér í bænum.
Eftir þeim upplýsingum setn frarn eru komn-
ar, nreðal annars við réttarrannsókn, sem hafin
hefur verið út af þesstt sviplega fráfalli, þá er
saga þessa sorglega vtðburðar á þessa leið:
Eipar Björn sál. kom gangandi' hingað inn-
eftir, litlit fyrir miðjan dag á mánudaginn 27.
f. m. og dvaldi hér á Öldunni það sem eftir
var dagsins. Þann dag var hér ntikii manna-