Frækorn - 03.04.1903, Blaðsíða 5

FRÆKORN.
45
Týndi faðirinn
XLVII.
Eg tet ckki dæmt um trú hans; en
eg þekki áhrifin af verkum hans.
Og víst er von í þeirri hugsun, að
maðv.rinn sku’i breyta rétt, þá sé lífið
vegurinn til Ijóssins. Þá er leið'n ekki
framar lokuð. Þetta hefði eg átt að
víta fyrri.
Nú er það orðið of seint. Þróttur
minn er þrotinn. Með helsótt í brjósti
byrjar enginn nýtt líf.
Veikari og veikari verð eg. Eg klæð-
ist aðeins suma daga og aðeins stutta
stund í hvert sinn. Seinast var eg of-
lengi á íótum og leið út af þar semeg
sat. Eftir það lá eg rúmfastur marga
daga.
En verkurinn er minni. Og taksting-
irnir sjaldnari. Og hugurinn rólegri. Eg
er víst helzt til þreyttur. En stundum
finnst mér það vera sankti Páll, sem
reki hið illa burt með kröftugum orðum
og hita hjarta síns.
Lengi truði eg því ekki, en samt er
það satt: að maður getur manni hjálpað.
Og oft hugsa eg með sjálfum mér: hann
hefur lækniskraft, þótt hann viti ekki af
því sjálfur.
Ef til vill er þetia breyting á sjúkdómi
mínum. Þrauki eg af vorið, þá þiauka eg
sumarið; og verði það gott, þá þrauka
eg lengur. Gjarnan vildi eg enn bæta við
mig nokkrum árum, fyrst eg hef fyrir-
hitt mann, sem eg trúi á.
XLVIII.
Hugsýkin er ekki horfin. Inmt inni
gnauðar hún alltaf í sama tón. Og
brjóstið er þungt og sárt, og eg verð
að hafa gát á mér til þess að angistin
vakni ekki á ný.
Það kvelur mig, að eg gc t ekki talað út
og létt á hjarta mínu. Oft hefur mig lang-
að til að skúfta fyrir bróði r mínum. En
eg hef ekki getað það. Sutnu er þann-
ig varið, að það mannskemmir mig. Og
sú synd, sem menn forðast að tala um,
treður sálina eins og mara, liggur eins
og steinn fyrir brjóstinu.
Það er heiðarleg atvinna að halda
banka. Og hinn var verri blóðsuga en
eg. En tungan stirðnar þegar minning-
in um það vaknar, og eg get ekki sagt
frá því.
Enginn getur skriftað fyrir sjáifum sér.
Menn hafa ekki þrek til þess að horfast
í augu við sjálfa sig og s 'gja allan sann-
leikann. Það er eins og uppsknrður á
bkamanum. Menn hafa tkki þrek til
þe--s að vera einir sér, þegar þeir
eiga að le„ga sál sína á uppskurðar-
borðið.
Sá sem við er talað skilur hálfkveðna
vísu og getur sér til, hver hugsunin sé
og hvað í orðunum felist, ræður það af
málrómi, andlitsdráttum og augnaráði;
og það er óþarfi að segja hin síðustu
og sáru 01 ð. Hann hefur vingjarnlegt
augnaráð, mjúk og þýð orð, þegar hann
verður var við hræðsluna; og hann seg-
ir eitthvað, sem manni sjálfum hefur
ekki getað komið í hug, eitthvað sem
léttir og linar. Og þó ekki væri ann-
að en það, að hann situr rólegur og
hlustar á, en lýmir ekki burtu, eins og
frá einhverju illu, þá er hjálp í því.
Einhverntíma þegar eg er frískur ætla
eg að tala við sankti Pál. Hann hefur
sagt mér æfisögu sína; og engilhreinn er
hann í samanburði viðmig; en svo mik-
ið hefur hann reynt í heiminum, að hann
skilur mig. Og hann dæmir eingan hart
nema sjálfan sig.
Þetta mundi létta á sinni mínu. Og eg
mundi sofa betur á nóttunni.
XLIX.
Eg gat sagt b'óður mínum frá öllu.
Og þungri byrði er létt af mér.
Blessaður sé hvar góðurmaður! Eng-
inn ve t hvað góður maður e/, nema
sá se n bágt á. En hann veit það, og
hann skal vitna um það á degi dómsins.
Sæll er sá, sem fer með friðþægjandi
oró og sá, sem réttir fram hina hjálp-
andi hönd ! I honurn gengur hinn heilagi