Frækorn - 05.11.1903, Blaðsíða 2

146
FRÆKO RN.
Ríkisstjórnarafmæli
konungs vors
— o —
15. þ. m. hefur Kristján IX. setið 40
ár að ríkjum sem konungur Danaveldis.
Fáir eru þeir konungar, sem sitja eins
lengi að völdum, og sárafáir þeir, sem
eins og hann eru elskaðir af þegnum
sínum og virtir af öllum að verðleikum
Og mannkostum.
Eftirfarandi ávarp senda borgarar í
Akureyrar-kaupstað í tilefni af 40-ára-
-afmælinu:
Allramildasti herra konungur!
Nú, er Yðar Hátign hefur setið að ríkjum
í 40 ár, finnum vér, eins og aðrir Yðar ]>egn
ar í Danaveldi, þrá og löngun til þess að
votta yðar Hátign vorar lotningarfyllstu heilla-
óskir á þesum þýðingarrrikla degi.
— Mörg ár eru að baki liðin og mikið starf
er unnið á því Ianga tímabil' til beilla og
hamingju fyrir ríki Yðvart, og á það sér eigi
sízt stað með fósturjörðu vora. — Yðar Há-
tign á hinn mesta og bezta þátt í því, hverj-
um framförum land vort helur tekið á þessu
tímabili, og nú að síðustu, einmitt á þessu
ári, hefur sá gleðilegi og heillaríki atburður
orðið, að sú barátta, sem staðið hefur yfir
milli löggjafarþings þjóðarinna'- annarsvegar
og stjórnar Yðvarrar hinsvegar, er á enda
bundin fyrir sakir Yðar Hátignar vísdóms-
fullu milligöngu. — Má því ganga að því vísu,
að fósturjörð vor sé nú að byrja glæsilegt og
athafnarmikið framfaraskeið, og mun það verða
til þess að festa <mn betur þá ást og virð-
ingu, er islendingar ala í hjarta sínu til Yðar
Hátignar og geyrna minningu hins lofsælasta
buðlungs um ókomnar aldir.
Allramildasti herra konungur!
Drottinn alsvaldandi haldi sinni hendi yfir
Yðar Hátign, Yðar tignu ættmönnum og yfir
öllum Yðar þegnum og gefi Yðar Hátign ró-
samt og friðsamt æfikvöld.
Allra þegnsamlegast.
Oll hin íslcnzka þjóð mun vafalaust
vera samhuga þessari hlýlegu kveðju.
^ <§r
Kom!
— O— Niðurl.
Á kvöldin, þegar hann kom heim frá
störfum sínum, sagði hún: »Heyrðu,Jón,
komdu! mér var lánuð góð bók; langar
þig ekki til að lesa dálítið í henni fyrir
mig, meðan eg er að bæta?«
Jón gat aldrei sagt nei, þegar Margrét
sagði »kom«.
Einu sinni las hann fyrir hana úr ritn-
ingunni, og eftir það tók hann hana stund-
um óbeðið.
Svo var það eitt kvöld, að hann rak
sig á þessi orð: »Komið til mtn allir
þér, sem erfiði og þunga eruð hlaðnir, eg
mun gefa yður hvíld!»
»Ó, Margrét,« sagði hann, »biblían
er alveg eins og þú. — Nú sé ég það
atlt.«
»Jón, Jón!» sagði Margrét og lagði
hendurnar um hálsinn á honum, »hvað áttu
við með þessu, að biblían sé eins ogég?
Hvað sérðu núna?« — »Skilurðu mig ekki,
góða? Þú ert allt öðru vísi en fólkið
mitt. Það sagði allt af: »farðu,« en þú
segirallt af; »komdu!« Og nú sé eg, að
þú hefur lært það af biblíunni. —
Mér þykir vænt um þá bók núna. «
»Elsku Jón«, sagði Margrét með gleði-
tár í augunum. »Þetta er ekki það eina
»kom« í guðs orði. Þar stendur alstað-
ar »kom«. Við skulum nú gæta að.«
Hún þurfti ekki að leita lengi, hún var
ekki ókunnug ritningunni.
»Líttu; á Jón!« — Það var Jesajas 55:
»Heyrið, allir þér, sem þyrstir eruð.
Komið hingað til vatnsins, og þér, sem
ekkert silfur cigið; komið, kaupið korn
og etið. Komið, kaupið korn án silfurs
og endurgjaldslaust bæði vín og mjólk!«
Svo sýndi hún honum Jóh. 7 :
»Ef nokkurn þyrsíir, hann komi til m'n
og drekki:« Lúk. 14.: »Komið, því nú
er alit til reiðu«, og Opin. 22. : »And-
inn og biúðurinn segja; Kom þú, Sá,
sem þetta heyrir, hann segir; Kom þú.
Sá, sem þyrstur er, hann komi; hve",
sem vdl, taki gefins lífsins vatn!«
»En hérna er þó það allra bezta »kom«.
Líttu á, Jón.« Hún fletti upp Matt.
25-
»Komið, þér ástvinir míns föðurs, og
eignist það ríki, sem yður var fyrirbúið
frá upphafi veraldar.« »Það stendur al-
staðar »kom«, góði minn.«
Vekjarinn.