Frækorn - 31.01.1905, Blaðsíða 2

10
FRÆKORN
vegna eigum vér að hlaupa veg boð-
orða hans. (Sálm. 119, 32).
Vér höfum öðlast líf guðs heilaga
anda; þess vegna eigum vér að ganga
fram í andanum. (Gal 5, 25) — og
til þess heyrir fyrst og fremst að ráða
aldrei neitt af eftir »holdsins vild«
(2 Kor. 1, 17), eða eins og það er
orðað á öðrum stað: »Farið ekki
eftir fýsn hjartna yðar né augna (4.
Mós. 15, 39), heldur skal hver sá,
sem vill heita »trúr«,gjöra samkvæmt
því, sem er í hjarta guðs og i huga
hans (l.Sam. 2, 35).
í þessu efni eigum vér vandlega að
gæta vor. Guð hefir gefið oss boð-
orð sín, að þau séu oandlega haldin.
(Sálm. 119, 4). Regar Móse ætlar að
fara burt af Egyptalandi, þá vildi hann
hafa alt á burt með sér. Hann segir
við Faraó: »Kvikfé vort skal og fara
með oss, og ekki skal ein klauf eftir
verða. (2 Mós. 10, 26). — Og þegar
Jósías hreinsaði musteri drottins, þá
vildi hann taka alf burtu; hann brendi
altari Baals og Astarte og síðan segir:
»Hann flutti öskuna til Beteb eða
»kastaði henni íKedronslæk (2. Kon.
23, 4. og 12.). Drottinn Jesús gjörði
ávalt það, sem »föðurnum þóknaðist«
(Jóh. 8, 29.) og gat alls ekkert gjört
af sjálfum sér, nema það, sem hann
sá föðurinn gjöra (Jóh. 5, 19.). Eins 1
eiga guðs börn að gjöra alt í orði og
verki í nafni drottins Jesú (Kól. 3, 17)
og gæta þess »alla æfi«, sem guð
vill láta gæta, halda hans lög, tilskip-
anir og boðorð (5. Mós. 11, 1). Vér
eigum að muna til drottins á öHum
vorum vegum (Orðskv. 3, 6.) og hata
sérhvert lýginnar spor (Sálm. 119,104)
ogæfa oss jafnan í því, að hafa óflekkaða
samvizku, bæði fyrir guði og mönn-
um. (Post. (26, 16.
Guðs börn eiga ekki að líkjast ak-
neytum þeim, sem gengu fyrir örk
drottins og »viku afleiðis« (2. Kron.
13,9). Pau orð mættu standa eins
og grátleg yfirskrift yfir lífi margra
kristinna manna. En ritningin segir:
»Víkið ekki frá drotni! því þá snúið
þér yður til fánýtra skurðgoða, sem
hvorki hjálpa né frelsa, því þau eru
hégómi« (1. Sam. 12, 21.).
Pá komum vér að þriðja undirbún-
ingsatriðinu:
Vi/ji guðs er altaf beztur; það er til-
vinnandi að gjöra hann; alt annað er
hégómi.
Drottinn bauðjósúa, að hann skyldi
»breyta hyggilega á öllum þeim vegi,
sem hann ætti að ganga«, og þetta
útskýrði drottinn sjálfur á þá leið, að
hann mætti hvorki víkja til hægri né
vinstri frá lögmáli drottins, heldur
gæta þess að gjöra eftir því (Jós. 1, 7).
Pað var því hið hyggi/egasfa, sem
Jósúa gat gjört á öllum sínum vegum,
að fylgja vilja drottins. Og enn í
dag er það hið hyggilegasta, sem vér
getum gjört. »Verði ekki minn, held-
ur þinn vilji«, er þess vegna lífsins
æðsta speki, því að vilji guðs er alt
af beztur. Pað er bæði sjálfum oss
og ríki guðs hagkvæmast, að hugur
vor girnist ávalt það, sem guð vill.
Frh.
ORGELVÍSA.
Þá tónrikan „tanyent“ slœ,
hann túlkar, hvað jeg meina,
og enga betri’ eg unun jœ
en orgeltóna hreina.
Þeir lyfta minum anda i
ódáinssali bjarta,
þangað sem engin þrumusky
sér þrengja' að minu hjarta.
Guðm.