Frækorn - 31.01.1905, Blaðsíða 5

FRÆKORN
13
og kristilegt uppeldi. En sinnaskiftum
tók hún fyrst árið 1840, þá er hin
stórmerkilega advent-hreyfing gekk um
Ameríku.
Og áhugann, sem endurkomu-pré-
dikuninni fylgdi, hefir hún enn eins
lifandi í hjarta eins og þá. Hennar
líf alt hefir, svo að segja, verið
ein einasta endurkomu-prédikun. Hún
hefir ásamt manni sínum (hún giftist
1846) starfað ótrauðlega í s. d. ad-
ventistaflokknum alla tíð frá stofnun
hans í þeirri mynd, sem hann nú
hefir, enda urðu þau hjónin til að
koma föstu skipulagi á starf hans, og
er það þeim að þakka, að mestu leyti,
hvað menn snertir, að stjórnarfyrir-
komulag s. d. adventista þykir eitt-
hvaðhið bezta, sem nokkur trúarflokkur
hefir. Meðan ýmsir trúarflokkar skifta
sér svo sem ekkert af flokksmönnum
sínum í öðrum löndum og heims-
álfum, er þessi flokkur ein einasta
allsherjar-eining með sameiginlegri
stjórn. Petta hefiraftur á móti meðal
annars haft þau áhrif, að flokkurinn
geti beitt sér langt um betur við starf
sitt út um heiminn, og þess vegna er
það orðið svo umfangsríkt, að lík-
lega er enginn kristinn trúarflokkur
nærri því eins starfsamur að tiltölu
til meðlimafjölda, eins og s. d. ad-
ventistar eru.
Hjónin White störfuðu ótrauðlega
að útbreiðslu guðs ríkis með ræðum
og ritum. Aðalmálgagn s. d. a. í
Ameríku og um leið uni allan heim,
nú nefnt > Review and Herald«, stofn-
aði James White árið 1849. Rað kemur
út enn. Ritstörf frú Whites eru mjög
mikilfengleg. Auk »Vegarins til Krists«
(»Steps to Christ«) hefir hún ritað
stórt sögulegt rit, er nefnist »The
Great Controversy« (»stríðið mikla«),
»Patriarchs and Prophets« (»Ættfeður
og spámenn«), »Testimonies to the
Church* (Vitmsburðir til safnaðarins«)
í 8 bindum og margt fleira.
Frú White þykir mjög mæisk og
hvar sem hún hefir ferðast, hvort
sem það hefir verið í Ameríku, Ástralíu
eða Evrópu hafa afarfjölmennir söfn-
uðir safnast til þess að heyra hana.
Auk hins andlega starfs hefir hún
tekið mikinn og góðan þátt í bindind-
isstarfseminni. Mikill kraftur, eld-
móður og bjargföst sannfæring fylgir
hverju orði hennar.
ýlð sofa og gleyma.
Að sofa og gleytna sœla er hverjum þeim,
er sorgir heimsins nísta heljartökum,
því hvar sem ber oss guðs um víðan geim,
vér gráta og syrgja hljótum, meðan vökum.
Um síðstu stund vér sofa fáum rótt,
það sanna gleði veitir lífsins nautnum,
þá leiðir oss hin Ijúfa, þögla nótt
á Ijóssíns braut frá heimsins voðaþrautum.
Þ. Ó,
------------------
EG ELSKA.
Eg elska blómin blið, sem brosa’ í hlið
og blessuð skœru himin-ljósin fríð. —
Eg elska vor með alt sitt líf og fjör,
eg elska kœrleiksbros á friðri vör.
Eg eiska hraustan hug, og hafsins flug,
það hressir, vekur, glœðir karlmanns dug.
Eg elska hjarta, ei sem þekkir harm,
Eg elska tár af barns-saklausum hvarm.
Eg elska islenzkt mál, eg elska sál,
sem aldrei hefir flekkað heimsins prjál,
Eg elska stund, sem er mér gleðileg. —
eg elska það, sem nœr að hrifa mig.
Jens Sœmundsson.
'rS§í)(*’«<5§Í3c-