Frækorn - 31.01.1905, Blaðsíða 7

FRÆKORN 15
Fljótt fengið - fljótt farið
Eftir Tolstol.
í litlum bæ við strönd Okas lifði einu
sinni fátækur ferjukarl, að nafni Timo-
eitsch. Um tíu ár hafði hann verið
við það starf að ferja menn yfir um
fljótið, og það starf gaf svo sem ekki
mikið af sér.
Oft voru eigandaskifti að ferjunni,
en Timofeitsch hélt stöðugt áfram að
vera ferjukari. Hann var nú einu sinni
vanur við það, og það gaf honum
þó það nauðsynlegasta til lífsviður-
væris. Húsbændur hans báru þar að
auki hið bezta traust til hans, því að
hann var einkar ráðvandur og sveikst
aldrei um að skiia hverjum eyri af
hinum daglegu tekjum sínum, Allur
bærinn þekti Timofeitsch, og af ogtil
var hann beðinn um að vera skírnar-
vottur,
Ekki safnaði hann fé, gamli mað-
urinn, í tíu ár hafði hann ekki get-
að keypt sér meira en einn sparifrakka
og eina sauðskinnskápu, En loðhúfu
hafði hann árangurslaust óskað sér í
fleiri ár, og í hvert skifti, sem hann
fór í bæinn, gat hann ekki látið hjá
'íða að spyrjast fyrir um húfur hjá
kaupmönnunum, tiltaka einhverja beztu
húfuna, semja um verð og láta á sér
skiljast, að þegar hann fengi nógu
marga peninga, þá mundi hann kaupa
hana.
Á meðan á þessari bið stóð, notaði
hann gömlu lélegu húfuna sína.
Þótt Timofeitsch væri vanur slíkri
æfi, var ekki faust við,að hann við og
við öfundaði þá, sem áttu við betri
kjör að búa heldur en hann.
»Hví hefir guð gefið þeim svo mikil
auðæfi, en mér ekki neitt?« hugsaði
hann. »Eg er sannarlega ólánssamur
maður!«
Og hann kvartaði sárara og sárara
yfir fátækt sinni og bað guð um auð.
»Þá mundi eg lifa góðu og gagnlegu
lífi«, hugsaði hann, »og þá mundi eg
ekki gleyma fátæklingunum. Nei, þá
mundi eg breyta réttilega.«
Einn dag sat Timofeitsch að vanda
fyrir utan húsið, þar sem hann átti
heima; sá hann þá hinumegin fljóts-
ins lögregluþjón koma, er benti til
hans og kallaði til hans.
»Hvað ætli hann vilji?« hugsaði ferju-
karl, og réri yfir um til hans.
Áður en hann var kominn yfir fljót-
ið, tók lögregluþjónninn ofan ogsýndi
mestu kurteisi, Hann var svo mál-
hreyfur,að Timofeitsch horfði undrandi
á hann og skildi ekkert í þessu —
hugsaði helzt, að hann kæmi frá
drykkjustofu,
»Við höfum komist að því«, sagði
lögregluþjónninn, »að þú ert orðinn
auðugur, Timofeitsch. Ættingi þinn
einhver, eg held, í Rostof, er dáinn
og hefir látið eftir sig mikinn auð, sem
hann hefir safnað við verzlun sína,
og þar sem hann er barnlaus, erfir
þú alt saman, Ress vegna hefir borg-
arstjórinn skipað mér að óska þér
hamingju og biður þig um að koma
til sín.
Timofeitsch varð nærri því frá sér
af undrun, og starði á lögregluþjón-
inn, sem var hinn blíðasti og auð-
mjúkasti.
»Hér býr eitthvað undir«, hugsaði
ferjukarlinn. »Slíkir menn ómaka sig
ekki að þarflausu.«
»En hvað gengur að þér, Miron?«
spurði hann. »Rú hefir lfklega verið
í afmælisveizlu hjá einhverjum kunn-
ingja þínum?«