Frækorn - 14.04.1905, Blaðsíða 10

66
FRÆKORN
myndi endast, og níu krónur betur en
myndi tíu krónur til þess að bæta úr þörfum
sjálfs sín og sinna, eftir að hann hefir borgað
drotni eyrinn eina og krónuna eina, honum,
sem krefst þessa sem eignar sinnar. Sá
maður, sem trúna hefir, efast ekki um þetta.
Sérhvert barn guðs, sem náð hefir sér niðri
í þessum sannleika, hefir reynt, að þaðan
kom honum óbrigðult athvarf. teir einir
hafa á þessu ótrú, sem aldrei hafa borið
nógu mikið traust til guðs til þess, þótt ekki
væri meira, að nota sér það til reynslu. í*að
er eins um einstaklinga í þessu efni eins og
um söfnuði. Hvorki kröggur þeirra né efa-
semdir stafa nokkurn tíma af því, að þeir
hafi borgað skuldir sínar, eða af því að þeir
hafi of örlátlega gefið af efnum sínum. Svert-
ingja prestur einn gamall hafði gjört sér
ljósan sannleikann í þessu máli, þegar hann
sagði: »Aldrei vissi eg til þess, að nein
kirkja gjörði út af við sig að gefa drotni of
mikið. Væri slík kirkja til og eg fengi að
vita um það, þá vil eg segja ykkur, hvað eg
skyldi fara að gjöra: Eg skyldi nú undir
eins í kvöld fara til þeirrar kirkju; og eg
skyldi klitra upp á hið mosavaxna þak hennar
og setjast tvívega upp á mæniásinn og hrópa
svo Viástöfum: Sælir eru hinir dauðu, þeir
sem í drotni eru dánir«. Að deyja af skyldu-
rækni — að verða hungurmorða út af tíundar-
gjaldi drottins — er góður dauðdagi. En það
er síður dauðahætta á þeirri leið en á nokk-
urri annari, sem þeim, er þetta ritar, er kunn.
Það var fyrir tuttugu og þremur öldum,
að guð mælti svo til barna sinna, sem verið
höfðu í vafa um þetta efni: Flytjið alla
tíundina í vistaklefann, svo að nóg vist sé
til í mínu húsi, og vitið svo til, segir drott-
inn alsherjar, hvort eg skal ekki upp ljúka
fyrir yður vatnsrásum himinsins og úthella
yfir yður yfirgnæfanlegri blessan. Og það
var fyrir tuttugu og sex öldum, að gjörð var
meðaí lýðs guðs alvarleg tilraun í þessa' átt.
En sú tilraun leiddi til þess, að tíundarfé
safnaðist saman í hrúgur og varð meira en
svo, að Iprestar drottins væru því vaxnir að
nota það. »Og Esekía spurði prestana um
þessar hrúgur. Fá svaraði honum Asaría,
höfuðpresturinn af húsi Sadoks, og mælti:
Frá því menn byrjuðu að flytja gáfur í drott-
ins hús höfum vér etið og erum orðnir
mettir, og höfum Ieift mikið; því drottinn
hefir blessað sitt fólk, og þessi mikla hrúga
er afgangurinn«.
Ef alt fólk drottins á þessum tíma kæmi
með tíundir sínar og legði þær í fjárhirslu
drottins, þá myndi féð liggja í hrúgum og
bíða eftir nýjum tilfæringum til að koma því
í hreyfing. Hverjar horfur virðast þér vera
á því, að kærleiksstraumarnir kiistilegu fara
vaxandi, að því er peninga-utlát snertir?
Gjörir þú það, sem þér ber, til þess að
styðja að þeim vatnavexti?
Quð lætur ekki að sér hæða.
Hinn 19. febrúar 1723 hafði einn mikilshátt-
ar maður í Raab í Ungarn boðið heldri íbú-
um staðarins til föstuglaðnings og þar á með-
al herumboðsmanni einum, er Jósef Treitafer
hét.
Maður þessi var nokkuru áður snúinn frá
Evangelisku kirkjunni til Rómversk-kaþólsku
kirkjunnar og tók svo brátt að gjöra dár að
sannleika fagnaðarerindisins og notaði hvert
tækifæri, sem bauðst, tíl þess að reyna að gera
það setn hlægilegast.
Þá er menn höfðu etið kvöldverð, var farið
að danza, og stóð það yfir fram á nótt.
Til þess að skemta gestunum og auka og
fullkomna ánægjuna klæddi herumboðsmað-
urinn sig í búning, í hverjum hann svo átti
að líkjast Marteini Lútlier, og ungur aðalsmað-
ur bjó sig sem konu Lúthers.
í búningi þessum fóru þeir svo inn í danz-
salinn. Sá dularklæddi, sem sýna átti Lúther,
bar stóra bók undir hendinni og tilkynti við
komu-sína, að hann væri kominn hér til þess
að hlusta á skriftamál. Hinn viðstaddi ka-
þólski biskup var sá fyrsti, er skriftaði fyrir
honum, og hans dæmi fylgdu svo ýmsir þeirra,
er viðstaddir voru.
Þar á ofan hélt sá dularklæddi ræðu og
veitti í háði syndafyrirgefningu, sem allur hóp-
urinn meðtók með glymjandi hlátri; að síðustu
endaði hann dáraskap sinn með því að mæla
fram „Faðir vor".
En í því að hann mælli fram orðin: „því
að þitt er ríkið og mátturinn", varð hann
skyndilega lostinn af heilablóðfalli og steypt-
ist, öllum til hinnar mestu skelfingar, til jarðar
og veltist um froðufellandi sem óður hundur.
Með mikilli fyrirhöfn gátu menn komið hon-
um úr fötunum; var hann síðan borinn út á
vagn og honum ekið þannig á sig komnum
heim kl. 12 um nóttina.
Margir læknar voru sóktir, sem tóku hon-
um blóð og notuðu öll möguleg ráð til að
hjálpa hönum, en alt til einkis.
Eftir að hafa liðið þannig í ellefu daga með
óhljóðum og ógurlegum kvölum, dó hann i
hryllilegu ástandi. Skömmu síðar veiktist hinn
ungi aðalsmaður, er búið hafði sig sem konu
Lúthers, og dó hann 16. marz sama ár.
(S. /. þýddí.)