Frækorn - 20.07.1905, Qupperneq 3

FRÆKORN 115
haft jafn óhlýðinn dreng,« sagði herra
Berg við vin sinn, herra Arnesen,
sem stóð og hlýddi á, meðan hatin af-
lauk fyrirskipunum sínum við son sinn,
sem þegar hefir verið sagt frá. Hann
sýnist ekki skeyta um hvað eg segi. Orð
mín hafa næstum engin áhrif á hann.«
»Máske það komi af því, að það eru
ekki hin réttu orð,« svaraði herra Arne-
sen.
»Hin réttu orð! Hvaða orð ætti þá
faðir að hafa við barn sitt, þegar hann
ætlast til, að það gjöri eitthvað fyrir sig?«
»Vingjarnleg orð,« var hið rólega svar
Arnesens.
»Pau eru ætíð miklu kröftugri, en hin
hörðu orð. I’au eru lík og hið kyrra
regn eða hin hressandi dögg, þar sem
hörð orð beygja og sundurtæta alt, sem
hið mesta ofviðri. Vingjarnleg orð vekja
og glæða kærleiksríkar tilfinningar; þar á
mót forherða hin hörðu orð hjartað, og
eyðileggja allar hinar göfugustu tilfinn-
ingar, sem til eru í barnshjartanu. Reyndu
að tala vingjarnlega til sonar þíns, þá
muntu finna, að orð þín verða margfalt
kröftugri; eða mér skjátlast mikillega.«
Herra Berg fanst sem snöggvast sér
vera misboðið með hinni trúföstu og
opinskáu leiðréttingu vinar síns, en hinar
betri tiifinningar hans, fengu brátt yfir-
höndina, og hann sagði:
Kærar þakkir, eg ætla að reyna að
fylgja ráði þínu. Mín eigin aðferð heíir
mislukkast hingað til.<
»Já, gjörðu það, og láttu mig vita á-
rangurinn,« sagði hr. Arnesen, um leið
og hann kvaddi.
Eg er farinn að ætla, að hr. Arnesen
hafi haft rétt fyrir sér,« sagði Berg við
sjálfan sig, um leið og hann fór inn á
skrifstofuna inn af búðinni. »Eg hefði
öldungis ekki viljað láta tala svo harðlega
til mín, þegar eg var drengur. Eg verð
að vaka yfir orðum mínum, annars get
eg neitt hann til opinbers mótþróa gegn
mér.
Meðan hann braut heilann um þetta,
leið tíminn óðfluga, og hann sannfærðist
betur og betur um, að það mundi vera
hyggilegt að reyna vingjarnleg orð, hvort
þau hefðu nökkur áhrif. t’egar hann
leit á úrið, varð hann þess var, að klukku-
tími var liðinn, síðan sonur hans fór á
stað, og skyndilega steig reiðiský upp í
huga hans; en orð lir. Arnesens þrengdu
sér aftur fram í hugsunum hans, og hann
bældi niður reiðina, í því hann sagði við
sjálfan sig:
»Jú, eg skal reyna það; eg hefi reynt
hina aðferðina nógu lengi og veit, að
hún hefir algjörlega mishepnast, og dugi
þetta ráð ekki betur, verð eg að láta
drenginn fara og gjöra það, sem honum
gott þykir.«
í sama bili heyrði hann fótatak Hin-
riks. Hann gekk hægt inn, og ótti lýsti
sér í svip hans. Hann vissi, að hann
hafði tafið lengur á leiðinni, en nauðsyn-
Iegt var, og bjóst því við hegningu sam-
kvæmt hótun föðursins. Hann hafði á-
sett sér, að taka á móti hegninguni með
þrjózku og hörku. f’egar hann hafði
skýrt frá erindislokum, bjóst hann við, að
faðir sinn mundi ávíta sig, en sér til mestu
undrunar heyrði hann föður sinn segja í
vingjarnlegum róm:
Rú ert góður drengur, farðu nú og
leikíu þér þangað til við borðum kvöld-
mat.«
Hinrik gat naumast trúað sínum eigin
eyrum. Að vera hrósað, þegar hann
hafði nöldrandi lokið erindi sínu, það
var meira, en hann gat skilið. Ress meir
sem hann hugsaði um þetta, því óskiljan-
legra varð honum það. Hann vissi hann
hafði óhlýðnast föður sínum, bæði í huga
og verki, og hann var nú hryggry yfir
því. Hin hörðu orð höfðu gjört dimt
og svart í sálu hans og vakið reiði, en
hin blíðu orð höfðu sigrað hann. í
stað þess að fara að leika sér með félög-
um sínum, gekk hann út og settist nið-
ur í skemtihúsi, sem var í einu horninu
á garðinum. Að síðustu runnu tárin
niður vanga hans, en hann mintist þess,
hve óhlýðinn hann hefði svo oft verið,
og óskaði, að hann gæti farið til föður
! síns, til að segja honum, hve hryggur
hann væri. í sama bili heyrði hann föð-
; ur sinn kalla í vingjarnlegum róm:
>Hinrik, Hinrik! hvar ertu, drengurinn
minn?«
| . Kallaðir þú, pabbi?« svaraði Hinrik,