Frækorn - 04.01.1906, Blaðsíða 4

FRÆKORN
4
og afmáun'hinna óguðlegu. En gjama
vildi eg fyrir mitt Ieyti verða af þeim
sæluauka í komanda heimi, sem keypt-
ur væri með eilífu kvalalífi meðbræðra
minna.
3. Að hið eilífa kvalalíf geti aldrei
komið þeim óguðlegu til gagns og
góða leiðir af sjálfu sér.
Með því að þessar þrjár getbárur
eru á engum rökum studdar, þá er
það ljóst, að kenningin um eilíft kvala-
lif er eigi útrunnin frá guði, upp-
sprettulind allrar speki. Hún er þvert
á móti runnin frá þeirri lygi, sem lyg-
innar faðir framber fyrst í aldingarð-
inum í Eden : »Enganveginn munuð
þið deyja.« 1. Mós. 3, 4. Höfnum
þessari lygi og meðtökum fagnandi
guðs dýrðlega fyrirheit: »Sjá, eggjöri
ait nýtt.c Ouðs dómur mun tortýna
þeim óguðlegu, og þar með mun hans
réttlæti verða fullnægt. En hans óend-
anlegi kærleikur mun gefaöllum þeim
eilíft líf, sem elska Jesúm; og þeir
munu ásamt sínum drotni og kon-
ungi fagna á hinni nýju jörð alla tíma.
Lofaður sé drottinn! J.O. M.
Móður andvarp.
Ljósadýrð lít ég í bænum,
lofsöng ég heyri;
hátíðabragur í húsum
hvergi sér leynir.
Full eru strætin af fólki,
fagnaðarópin
gjalla frá hjarta til hjarta
á heilögum jólum.
Hringt er til hátíðamessu,
heyri ég óminn.
Fagnaðarboðskapur fyllir
frjálsborin hjörtu.
Olatt er í guðshúsum sungið,
gleður sig fjöldinn;
tigna þar talsmanninn æðsta
trúlyndar sálir.
Sit ég í skammdegis skugga,
skelfur minn þróttur;
sorgin mig leitt hefir lengi,
lundin er grátin.
Sjúkleiki hjarta mitt hrellir,
hreystin er þorrin;
vinirnir fækkandi fara,
fallvölt er gleðin!
Smábarnið — sál minnar sálar —,
signt hefir dauðinn.
Á kinnunum frostrósir faeðast,
fölur er svipur.
Augun, hin bládjúpu brostin,
barnsgleði horfin,
höndin er hætt sínum tökum,
hjartað er stirðnað.
Gröfin þín geigvænleg bíður,
græt ég þig sáran;
veiklast og visna í moldu
vonirnar mínar.
í þér var auður minn fólginn,
æskuna hélt ég
sterkari dauða og dómi;
drottinn, — það brást mér.
Hvar er sú von, sem mér verði
viðlíka fögur?
Hvar er sú huggun, er herði
hugsjúkan anda?
Hvar er það Ijós, sem mér lýsi
iangvinnar nætur?
Hver ætli bjóði mér bindi
um blóðuga sárið?
Von mín skal vera í drotni,
valdhafa lífsins.
Huggun í honum, sem fæddist
heiminum dauða.
Ljós það, sem lausnarinn kveikti,
lýsir mér veginn.
Hönd hans, er sjúklingum sinti,
sárin mín græðir.
Hallgr. Jónsson.