Frækorn - 04.01.1906, Blaðsíða 3

FRÆKORN
3
orði, að þegar Jesús tekur við ríki
ásamt sínum heilögu á hinni nýju
jörð, þá mun þar ekki framar til vera
dauði, harmur, vein né mæða. Pess
vegna getur það ekki verið rétt að
hinir óguðlegu hreppi óendanlegar
kvalir.
Guð gjörir alt nýtt.
»Sá, sem á hásætinu sat, sagði:
sjá, eg gjöri alt nýtt; hann sagði við
mig: skrifaðu, að þessi orð eru trú-
anleg og sönn.« Opinb. 21, 5. Ef
að hinir óguðlegu væru á lífi, þegar
guð gjörii alt nýtt, þá brigði þetta
upp litlum vonarbjarma um það, að
þeir einnig muni snúa sér til guðs
og verða gjörðir nýir; en þar eð vér
vitum, að hinir óguðlegu tortýnast með
öllu og týna lífinu, þá hverfur með
öllu slík tálvon.
Mennirnir hafa gjört sig seka í
tvennskonar öfgum, með því að leit-
ast við að laga guðs orð eftir sínum
eigin skoðunum, og báðar eru þær
jafn rangar og fráhverfar guðs orði.
1) Ouð er góður og kærleiksríkur.
Hann getur því eigi haft unun af að
kvelja skepnur sínar endalaust. Ress
vegna mun hann um síðir frelsa þær
allar og veita þeim eilífa sælu. Fyrsta
setningin er rétt; guð er góður og
kærleiksríkur. Önnur setningin er
það iíka. En ályktanin, sem af þeim
er dregin, er röng með öllu; því guð
*er réttlátur eigi síður en gæzkuríkur,
þess vegna mun hann hegna með
dauða öllum þeim, sem óhiýðnast
hans lögmáli, því dauðinn er sú refs-
ing, sem hann hefir ákveðið fyrir synd-
ina. 2) Guð er gæzkuríkur og vill
frelsá sinn lýð; en hans reiði hvílir
yfir öllum þeim, sem syndga á móti
honum. Ress vegna krefur hansrétt-
læti, að hann þjái þá endalaust, og
þeir munu aldrei deyja, heldur deyja
dauða, sem ekki deyðir, verða etnir
upp af ormum, sem ekki eyða, og
brenna upp í eldi sem aldrei brennir
þá upp.
Fyrsta og önnur klausan eru hár-
réttar. Guð er gæzkuríkur; og hans
reiði er upptendruð gegn allri synd.
En sú ályktun, sem þar af er dregin,
er jafn röng og hin fyrri. Hún gjörir
guð að lygara, því hann hefir sagt
um þann óguðlega: »Hver sá maður
sem syndgar, hann skal deyja. Skyldi
hann lifa? nei, sá skal ekki !ifa.« Esek.
18, 4. 13. »Þeir, sem dánir eru, lifna
ekki.« Es. 26, 14. »Laun syndarinn-
ar er dauði.« Róm. 6, 23. »F*ví hver
sem hygst að forða lífi sínu, mun
því týna.« Mark. 8, 35. »Brennandi
vandlæting, sem tortýná mun hinum
þverbrotnu.« Heb. 10, 27. »Bindið
það (illgresið) í knippi til að brennast.«
Matt. 13, 30. »Guð er sannorður, en
sárhver maður lygari « Róm. 3, 4.
Kenningih um eilíft kvalalíf er al-
gjörlega ósamkvæm guðs orði og
eðli. Guð er í fylsta mæli kærleiks-
ríkur, heilagur og ráttlátur, og hann
mun ekki iáta þeim óhegnt sem syndg-
ar móti honum; en hann er eigi síð-
ur glöggsær og kærleiksríkur en rétt-
látur; alt, sem hann gjörir, gjörir
hann i vissum tilgangi. Vér skuluin
því grenslast eftir, hvaða tilgangguð
gæti haft með því að kvelja endalaust
hina óguðlegu. Það eru aðeins þrjár
getbárur sem hugsast geta möguleg-
ar: 1) iJað er guði til vegsemdar og
dýrðar. 2) Rað eykur á fögnuð og
sælu hinna guðhræddu. 3) r’að er
hinum óguðfegu sjálfum til gagns og
góða.
1. Fyrsta setningin getur eigi ver-
ið rétt, því guðs réttlæti heimtar eigi
meira en dauða hins óguðlega; það
væri líka í sannleika andstyggilegt að
samlíkja guði við djöful, er hefir un-
un af að kvelja umkomulitlar skepn-
ur sínar, svo lengi sem kostur er á,
Guð hefir líf þeirra í sinni hendi;
hann getur deytt þá, þegar honum
sýnist svo. Hann hefir sagt, að hann
muni gjöra það. Ress vegna er þessi
tilgáta eigi rétt.
2. Jafn gagnstætt er það, að það
geti aukið á fögnuð og sælu hinna
guðhræddu, því sá kærleikur, sem guð
gróðursetur í hjörtum þeirra eykur á
meðaumkun þeirra, og viðkvæmni, og
guðs orð vottar, að þessi kærleikur
muni aldrei réna. Krists kærieiki og
friður mun sigra í hjörtum þeirra; og
hans réttlæti mun styrkja þá, svo að
þeir munu segja: »amen« uppáaftöku