Frækorn - 04.01.1906, Blaðsíða 5

FRÆKORN
5
Bænavika Evangelisks Bandalags
frá 7.-14. jan. 1906.
Trúaðir menn úti um heiminn í hin-
um ýmsu kirkjudeildum hafa síðan
miðju 19. öld haft þann sið að verja
hinni fyrstu viku hvers árs með al-
mennu bænahaldi og haga því þann-
ig, að sérstök umræou og bænaefni
væri tiltekin fyrir hvern dag.
Fyrir þessum samtökum gengst hið
»Evangeliska Bandalag*, sem er sam-
band milli ýmsra kirkjudeilda víðs-
vegar um hinn kristna heim.
Síðasta ár var hér gerð lítils-
háttar byrjun til þess að fylgjast með
í þessum félagsskap. Og enginn efi
er á því„ að blessun hafi af þvi leitt,
og meiri hefðu afleiðingarnar orðið,
ef hluttakan hefði verið almennari.
Nú flytja »Frækorn« bæna- og um-
ræðuefni þessi, eins og þau koma
fyrir í umburðarbréfi »Bandalagsins«.
Opinberar samkomur verða haldn-
ar á hverjum degi í vikunni milli
7—15. jan. og verða þær nánar aug-
iýstar. En vér vonum, að einnig á
mörgum heimilum hér í bæ og víðar
verði bæn haldin og guðs orð lesið
og íhugað samkvæmt þessari leiðbein-
ing.
Textar fyrir ræður oí bæn.
Sunnudaginn 7. janúar 1906.
Rœðutextar:
»Kristur mun vegsamast í líkama
mínum, hvort sem það verður með
lífi eða dauða. Því að lifa er mér
Kristur og að deyja er mér ávinning-
ur.« (Fil. 1. 20, 21). »Það skal ske á
hinum síðustu tímum«, segir guð, »eg
vil úthella anda mínum yfir alt hold
— tákn verða á himni og fyrirburðir á
jörðu. — Og hver sem ákallar nafn
drottins skal verða hólpinn.« —Postg.
2, 14 — 21. Ennfr. Postg. 1, 6 — 11.
Hebr. 10, 11 — 14. og 13, 1—8.
Mánudag 8. janúar.
Þakkir og auðmýkt.
Vér þökkum fyrir byrjun vakning-
anna, sem heyrist um frá ýmsum
löndum, og fyrir augljósa ávexti af
starfsemi andans, fyrir bænarandann,
sem úthelt hefir verið, og fyrir yfir-
fljótanlega bænheyrzlu; fyrir tækifær-
in til að útbreiða fagnaðarerindið, og
fyrir það, hvernig menn hafa hagnýtt
sér það.
Vér auðmíkjum oss sökum þeirm
óheillavænlegu flokkadrátta, sem fá
svo oft vantrúuðum mönnum vopn í
hendur gegn fagnaðarerindinu, sökum
þess hversu tiltölulega fáir kristnir
menn eru áhugasamir í að flytja öðr-
um blessun þá, sem þeim er trúað
fyrir, sakir eigingirninnar og sjálfselsk-
unnar, snm dregur of oft úr krafti
guðsþjónustu kristinna manna, sakir
aðfinningaseminnar,sem drotnar stund-
um þar, sem andi kærleikans ætti að
ríkja.
Vér bibjum um að ríki drottins breið-
ist út, að heilagur andi endurlífgi
kirkjudeildirnar, lífgi andlega dauða,
bjargi glötuðum og búi kirkjuna und-
ir endurkomu drottins. (Biblíuleskaflar:
Sálm. 100 og 95, Esaj. 12, Heb. 13,
15, I. Kron. 16, 28 — 36, Daníel 0,
8-10 og 17-23, Sálm. 51, 17).
Priðjudaginn 9. janúar.
Allsherjarkirkjan: Bœn og íofgjörð fyrir
„likamanum tina“ sem Kristur er höfuð d.
Lofgjörð fyrir eininguna, sem er
hans verk, fyrir framkomu hans heima
og erlendis meðal kristinna manna og
kirkjudeilda; fyrir að með því er sann-
að, að Kristur sé eina höfuðið.
Bæn um að þessi sannleiki komist
betur ogbetur í framkvæmd, og heim-
urinn sjái hann ; um meiri einingu,
líka þeirri, sem auðkendi hina fyrstu
kristni; um greiðari andsvör og hlýðni
við síðustu skipun drottins, að söfn-
uðurinn skyldi vitna um hann alt til
endimarka jarðarinnar; um að menn
taki meira tillit til þess sannleika, að
alt, sem menn kalla eigur sínar, er
ekki annað en lánsfé gjafarans; um
að allir trúaðir menn megi verða enn
gjafmildari. Biblíukaflar: Efes. 1,10
og 4, 3-13, Jóh. 17, 11-21, Kol. 1,
17-19 og 3, 12-17).