Frækorn - 07.06.1906, Side 5

FRÆKRON 181
að stóð fyrir dyrum. Aðeins gamla
stundaklukkan rauf þögnina, eins og
vildi hún minna þá á, að tíminn liði
ótt, og að þeir notuðu vel hina stuttu
stund.
»Viltu lofa mér einu ?« spurðifaðir-
inn.
yjá,* svaraði sonurinn, »því eg veit
að þú óskar einkis af mér, sem ekki
er rétt.«
»Gefðu mér þá hönd þína sonur
minn,« sagði faðirinn, »og lofaðu
mér því, við alt sem heilagt er, að
berjast ætíð fyrir sannsöglina, og í
öllu lífinu að halda þig að hinu rétta
og sanna. Láttu ekki hræðslu, glys
og gjafir, eða það sem verra er, hefnd-
ina ginna þig frá þessari leið, og
hvað sem ógnar þér eða lokkar, þá
fylgdu ætíð sannleikanum, þá gengur
þú á drottins vegum, því eins og við-
mót hans er kærleikur, þannig klæð-
ist hann einnig sannleikanum. Viltu
heita mér þessu ?«
»Já, elsku pabbi minn«, svaraði
sonurinn, og tók í hina máttförnu
hönd föður síns fast og innilega.
»Drottinn heyri loforð mitt, og láti
mig aldrei gleyma því 1« —
»Hvert skifti, sem þú ert í hættu
staddur, þá mundu eftir þessu heiti,
sem þú gafst þínum deyjandi föður,
hinu sama heiti, sem þú áður hefir
gefið drottni ! Rað er hið illa, sem
þú hefir lofað að forðast, þvi öll skreytni
og fölskvi tilheyrir hinu illa. Þetta
sama heit gaf eg drotni á alvarlegri
stund, og áður en dauðinn aðskilur
okkur, ætla eg að segja þér viðburð,
sem algerlega breytti stefnu lífs míns.
Hækkaðu dálítið höfðalagið mitt, því
mér er svo ilt fyrir brjóstinu, og eg
á svo erfitt með að tala.«
»Rað er viðburður frá æsku minni,
sem hefir haft þau áhrif á mig, að
hann hefir staðið mér fyrir hugskots-
sjónum, alla æfi. Aldrei hefir mér
farið sá viðburður úr minni, og jafn-
vel núna, þegar liðnir eru nær því
tveir mannsaldrar síðan, man eg eftir
hverju smá-atriði eins og það hefði
skeð í gær. Eg átti bróðir, sem hét
Rúðólfur, og sem var tveim árum
yngri en eg; þú hefir aldrei þekt
hann, drengur minn, því hann dó
þegar hann var á tuttugasta árinu.
Við vorum einu börn foreldra okkar,
og lékum við þess vegna hver við
annan, þegar við vorum heima, og
skyldu menn því hafa lialdið, þar eð
lítill aldursmunur var á okkur, að
okkur semdi vel, en því var öðru
nær. Við vorum báðir bráðir og
uppstökkir, svo oft lenturn við í smá-
rimmum, og leikurinn endaði oft fyr
en skyldi, vegna þrætu okkar, sem
oft endaði með alvarlegum riskingum,
En við vorum fljótir að gleyma og
byrjuðum að nýju næsta dag. Eg
vildi ráða yfir Rúðólfi, þar eð eg var
eldri, en það feldi hann sig ekki alt-
énd við. En því miður vissi eg, að
eg hafði meðhald, einkum hjá pabba
og þetta jók auðvitað dirfsku mína
til að vera yfirdrotnandi. Að stærð
og afli var ekki mikill munur á okk-
ur, en fimleiki Rúðólfs vigtaði á móti
hinn litla er eg var honum aflmeiri.
Kaldan vetrardag (þá var eg 14ára
en Rúðólfur 12,) sendi pabbi migferð
út í bæ. Snjórinn lá jafn alstaðar;
það var gott og bjart veður, en frost.
Skamt frá heimili okkar var dálítil
hæð, en niður af henni var löng
brekka, þar sem við krakkarnir rend-
um okkur niður á sleðum. Brekkan
náði niður að þjóðveginum, og dug-
legur drengur, sem vel kunni að stjórna
sleða sínum, gat runnið all-langan spöl
eftir honum. Rar stóð hús skósmiðs