Frækorn - 27.09.1906, Blaðsíða 6

302
FRÆKORN
ast. »Hvernig munum vér geta sloppið
hjá hegningu, ef vér vanrækjum slíkan
frelsislærdóm. f’ótt vér drögum satnan
í eitt, vinír mínir, alt sem þarf til þess
að glatast, til þess að leiða yfir
oss guðs reiði, vegna téttúðar vorrar-, og
fyrirlitningar á þeim gleðiboðskap, sem
boðaður er af syni hans, og afrekaður
með hans friðþægjandi dauða; alt sent
til þess þarf er einungis að lítilsvirða-
hann.
Fyrir nokkrum árum var stórt blað í
Minneapóiis, »Minneapólistribunen -, gefið
út í skrautlegu sjölyftu húsi, þá hinu feg-
ursta ritstjórnarhúsi um þær slóðir. Eg
hafði oft haft tækifæri tii að fara upp á
efri loftin, til að hittá þar vini niína með-
al biaðamannanna. Rað var siæmur galli
á núsinu, sem eg aldrei hafði tekið eftir,
hann var sá, að stiginn lá í sviga alt í
kring um lyftivélar rúmið, svo að efeld-
ur kom þar upp, var enginn vegur að
forða sér niður tröpp.una heldur, en að
utanverðu var járnstigi. Rettá kom
fyrir. Eldur kom upp í lyftivélinni og
læsti sig upp eftir lyftivélar-rúminu sífelt
hærra og hærra, björgun var ómöguieg
bæði niður lyftivélina og tröppuna. Rar
var duglegur lyftivélardrengur, sem fór
upp mörgum sinnum, þar til hann hafði
kontið flestum niður af efri loftunum,
næstum allir hinir björguðu sér niður
járnstigann.
Uppi á sjötta lofti var maður, fregn-
riti frá stærstu frétta- krifstofu Bandaríkj-
anna; hann var hvattur til að bjarga sér,
en hann vildi ekki hreyía sig. Þarna sat
hann við vélina og sendi hraðskeyti í
allar áttir um að húsið væri að brenna.
Hann hafði getað komist niður björg-
unarstigann, skundað svo yfir götuna á
ritsímastöð, sem þar var, þaðan hefði
hann eins vel getað sent hraðskeytin. En
sem ekta amerískur blaðamaður vildi hann
gjöra eitthvað eftirtektavert, þess vegna
sat hann þarna og sendi skeyti um frétt-
irnar.
Svipað atvik hafði komið fyrir uppi í
Johnstown, þegarflóðið gekk þar yfir, og
stíflan yfir fljótið gekk úrskorðum. Kona
sat fyrir neðan flóðgarðinn og sendi hrað-
skeyti til manna í Johnstown að flóðgarð-
urinn væri að eyðileggjast, þeir yrðu að
bjarga lífi sínu. Hún sat þarna af því
í skyldan krafði þess, þangað til flóðgarð-
j urinn brast og flóðið hreif hana með sér.
Aftur á móti sat þessi maður þarna án
j þess nauðsyn bæri tii, af því hann vildi
j verða nafnkendur. Eg er í alþýðuhús-
inu á sjötta lofti, og húsið er að brenna«,
telegraferaði hann, eldurinn hefir uáð
j öðru lofti ; eg er á því sjötta.« Litlu
síðar sendi hann nýtt skeyti: «Eldurinn
er kominn á þriðja loft.« Litlu síðar:
j Ældurinn hefir náð fjórða lofti ; eg er
j á því sjötta. Brátt sendi hann nýtt
skeyti : »Eldurinn hefir náð fiinta lofti ;
: eg er á því sjötla.
Nú hugsaði hann fyrst, að það væri
j tími til að bjarga sér, en ti! að geta það
varð hann að fara gegnum ganginn og
að glugganum, þar sem stiginn var. Hann
j stökk að hurðmni og opnaði hana, en
sá þá, sér til skelíingar að eldurinn hafði
! ekki einungis náð fimta heldur líka sjötta
lofti. Gangurinn var fullur af loga og
reyk, sem streymdi inn í herbergið jafn-
j skjótt og hann opnaði hurðina. Hann
lokaði strax afíur. Hvað átti hann nú
að gjöra? Uppgöngustiginn, lyftivélin
og björgunarstiginn var a!t bannað. Hann
var hugaður maður, stökk að giuggan-
um og lauk honum upp.
Fyrir neðan stóð þéttur fólksfjöldi, sex
loftuin neðar án þess að hafa nokk-
urn dúk til að taka á móti honum ef
hann kastaði sér niður. Hann stóð við
gluggann án þess að vita hvað hann
skyldi gjöra. Alt í einu leit hann
upp. Yfir höfði hans var giidur ritsíma-
þráður lagður með guttaperka, hann lá
frá þaki hússins, yfir götuna þar á annað
hús. Fyrir neðan hann voru sex þræðir
niður á götu, en hann hugsaði sig ekki
um að nota þessi úrræði, og byrjaði að
fika sig eftir honum með höndunum.
Fólkið fyrir neðan horfði á frá sér
numið, hægt og hægt miðaði honum á-
fram, svo stansaði hann.
Ætlaði hann að sleppa þræðinum ?
Nei! Lengra áfram enn þá. Hann stöðv-
aðist aftur, fólksfjöldinn dró andann á
lofti, en það varaði að eins augnablik.
Kraftar hans voru þrotnir, hann var til
neyddur að sleppa, og féll nú niður frá
þessari hæð og marðist á götugrjótið.
Alt þetta einungis vegna vanrækslu.
Menn og konur, þér eruð i brennandi