Frækorn - 22.11.1906, Qupperneq 1

VII. ÁRG. REYKJAVÍK 22. NÓV. 1906. 48. TBL.
StefjahrGimur.
Upphafsljóð að hinu nýja Ijóðasafni Hafblik
eftir tinar Benediktsson.
Frá geimi Ijóss og lits og hljóms
að lífsins kjarna bylgjur falla, —
sem skálar ilms af blöðum blóms,
%
er barmi' að eigin vörum halla,
sem bergöld, er sig hrópar heim,
sem himindögg í jarðar eim,
er jurtir aftur að sér kalla.
En sem ein alda’ hins innra manns
vill eðli hans til sjálfs sín knýja,
svo leiðir önnur anda hans
sem útsog — til að þrá hið nýja.
Par merkjast sömu máttug lög,
sern magna sólarhjartans slög, —
en láta hnöttinn fang þess flýja.
Svo skapast alt, jafnt orð sem dáð
við iðugeislann, fagra og hlýja.
Og lífstréð rís í röðuls náð
frá rústum vona - í hallir skýja.
Og hátt til lofts, sem lauf þess nær
og lágt til djúps, sem rót þess grær,
skal blað hvert stofnsins vexti vígja.
— Og alt er fest í formsins bönd,
jafnt fegurð hauðurs, lofts og voga.
í einför fljóts uni eyðilönd
er eins og leikur strengs við boga, —
og hljómur óðs í stormsins straum;
í strandar þögn, í lognsins draum,
er undirspil af aflsins loga.
Ó, hulda vald í manni og mold,
sem málminn sjálfan slær með eldi.
Ó, kærleikshvöt í hafí og fold,
sem hismið reisir lífs í veldi.
Þá heimur giftist heli og gröf
gaf himinn þessa morgungjöf —
er lýsir ölln að yzta kveldi.
Og list - sem göfgar málsins mynd
og mótar sál af steini köldum,
sem huggar augað lits við lind
og leikur gleði í sorgar tjöldum ;
sem hreinsar dapra hreimsins tón, .—
hún hjúpar dauðan voðasjón,
svo lognborð skin á afgrunns öldum.
Og feðratungan tignarfríð —
hver taug mín vill því máli unna;
þess vængur hefst um hvolfin víð,
þess hljómtak snertir neðstu grunna. -
Það ortu guðir lífs við lag ;
eg lifi’ í því minn æfidag
og dey við auðs þess djúpu brunna.
Mitt verk er, þá eg fell og fer,
eitt fræ, mitt land, í duft þitt grafið ;
mín söngvabrot, sem býð eg þér,
eitt blað í ljóðasveig þinn vafið;
ein insta hræring huga míns,