Frækorn - 09.08.1907, Qupperneq 4

240
FRÆKORN
ur slíkur stuggur af, er ekki til í raun
og veru.
Pegar kirkjan missir stuðning hins ver-
afdlega vaids, verður hún að styðja sig
við guð almáttugan eða — deyja.
Nú höfum vér þá óbifanlega sannfær-
ingu, að landsmenn mundu ekki verða
guðlausir fyrir það, að þessi eðlil'ega
breyting yrði á kirkjulífi þeirra, heldur
þvert á móti yrði afleiðingin sú, að miklu
meiri kristilegur áhugi vaknaði hjá fjölda
fólks, en nú, — að kristindómurinn hlyti
að vakna og ekki minka, ef farið væri
í þéssum efnum eftir orði Krists og eðli
og anda kristindómsins. Og að svo yrði,
virðist oss ómótmælanlega sannað að ailri
sögu kirkjunnar, og jafnvel af sögu Js-
lendinga sjálfra, að fornu og nýju. Saga
fríkirkjusafnaðanna íslenzku íVesturheimi
ber þess Ijósan vott, að menn vilja held-
ur af sjálfsdáðum halda uppi lifandi krist-
indómi hjá sér en verða heiðnir og
kristindómslausir
Auðvitað verða ekki allir kristnir í því
landi, þar sem fríkirkja er. þeir menn
eru til, sem afneiía allri trú og lifa guð-
lausu lífi einnig þar eins og í þjóðkirkju-
Iöndunum, en verra er það ekki. Hræsn-
isblæjunni verður að svo miklu leyti lyft
af þeim, að þeir verða að sýna fórn-
fýsi og sjálfsafneitun, vilji þeir í kristn-
um söfnuði vera, en alls ókristnir menn
vilja þá oftast heldur sýna sig, eins og
þeir eru en taka slíkar byrðar á sig.
Svona lítum vér áþetta mál, og þakklátir
erum vér »Bjarma<', fyrir að hafa gefið
oss ástæðu til þess að ræða málið. Vér
erum vissir um, að hógværar umræður
um það munu verða til þess, að menn
glöggvi sig betur og betur á því.
Og víst er um það, að fríkirkjumálið
og aðskilnaður ríkis og kirkju er fram-
tíðar-mál, sem á sigurinn vísan. Par er
ekki til neins »að sporna móti brodd-
unum«.
Bað -fer að verða mönnum skiljanlegt,
að það er rangt, og kristindóminum ó-
verðugt, að kúga með lögum vantrúaða
menn og kristindómslausa til þess að
greiða fé til eflingar þeirri trú, sem þeir
eru andstæðir; að það er réttara að láta
menn vera alfrjálsa í trúmálum, að láta
þá, sem elska Krist, halda málefni hans
við, en hætta að ræna fé úr vösum mót-
stöðumanna hans, til þess, að fylgismenn
kristninnar þurfi ekki að leggja svo mik-
ið á sig — heldur geti sofnað og sofið
svefni aðgerðaleysisins.
Og eftir því, sem menn skilja þetta,
munu raddirnar um aðskilnaði ríkis og
kirkju verða æ sterkari og sterkari.
Reglur fyrir heimilis-hamingju.
1. Lærðu að stjórna sjálfum þér, og
vera blíður og þolinmóður.
2. Gættu skaps þíns, einkum þegar
þú ert veikur, í geðshræringu 'eða líður
illá, leitaðu rósemdar í bæn og minstu
þinnar eigin heimsku og ófullkomleika.
3. Talaðu eða framkvæmdu ekkert í
reiði, bið til guðs, áður en þú talar og
framkvæmir, og hugsaðu svo um, hvort
Kristur mundi -hafa gjört þetta sama, hefði
hann verið í þínum sporum.
4. Minstu þess, að * hversu dýrmæt
sem talsgáfan er, þá er þögnin þó oft
ennþá dýrmætari.
5. Væntu ekki mikils af öðrum; minstu
þess, að aliir hafa spilt eðli, og við meg-
um búast við að sjá afleiðingar þess; vér
skulum því vera hógværir og umburðar-
lyndir við aðra, eins og við óskum oft,
að þeir séu við oss.
6. Svaraðu aldrei orði, sem talað er í
athugaleysi eða reiði; það er annað orð-
ið, sem kemur þrætu af stað.