Frækorn - 09.08.1907, Qupperneq 9

FRÆKORN
245
Kvæðaflokkur
eftir Þorstein Gíslason.
Fyrri partur.
I.
Kór.
Velkominn hilmir af hafi !
Hingað kom enginn
kærari. Fólkið þér fagnar,
Friðrekur kongur!
Öll mælir þjóðin það einum róm:
»Alvaldur blessi þinn konungdóm!
Velkominn hilmir af hafi!«
Löng skilur lönd
leið. Yfir sund
hönd tengist hönd.
Heill stfg á grund
Friðrekur áttundi! Velkominn ver!
»Velkominn« hvervetna mætir þér hér.
Velkominn hilmir af hafi!
II.
Sóló.
Fjallkonan heilsar þér, fylkir hár,
og fagnar nú komu þinni.
Hún frægir í sögu sinni
þann heiður, sem frá þér hún hlaut í ár,
en hollvættir fluttu’ henni góðar spár
um þjóðar og konungs kynni.
Rú, konungur, lifir í minni!
Hún þakkar þá kveðju’ er hún fékk þér frá,
vor fylkir, er hófst þú til valda.
Rað vill hún með vináttu gjalda,
að jafnskjótt og hástólinn hófst þú á,
þú horfðir með vinarhug norður um sjá,
þótt fjarri’ hennar jökulfalda
feldi hin skjálfandi alda.
Hún veit þaðogfinnur: hér vantar margt
af viðhöfn konunga-sala.
En frítt er til fjalla-dala.
Vort sumar er stutt, en blátt og bjart,
og björgin og dalirnir eiga skart,
og fossa, er fagurt tala
og framtíðarvonir ala.
Og meðan þú dvelur, vor hilmir, hér,
er hátíð um sæ og strindi.
Vér óskum alt leiki’ í lyndi;
| vor biáasti himinn heilsi þér
j og hlíðarnar brosi tnóti þér,
með sól yfir svölum tindi,
og sýni þér dalanna yndi.
III.
Recitativ.
Það skilja svo breið og oft brimótt sund
bjargtanga íslands frá Sjálands grund.
En þó ei svo breið, að brú samt eigi
úr bróðurhug yfir þau leggja megi.
Og nútímans orðtak er: bræðrabönd
bindi þjóðir og tengi lönd.
Og hér mun auðvelt að hitta veginn,
ef hönd er rétt fram til þess báðumegin.
Með konungshug horfðir þú, hilmir, á það
haf, sem skilur löndin þín að.
F*á kvaddi þig til þess konungslundin,
að kanna hin breiðu, úfnu sundin.
Og sjálfur úr fylkingu fram gekst þú;
við fólkið þú sagðir: hér reisist brú!
En hörð er sú hvöt'fyrir viljann að verki,
er veifað er framundan konungs-merki.
Og svo mun verða: hér byggist brú
af bræðrahugsun, sem mæltir þú.
— Til heiðrandi minnis um hilmi vorn góða,
j til hamingju’ og gagnsemi tveggja þjóða.
IV.
Sóló og kór.
Dana gramur! heyr nú hljóma
hátt það mál, er fyr um stála-