Frækorn - 01.04.1909, Blaðsíða 7

FRÆKORN
55
að hafa gjört rangt, og ef þú af
hjarta biður guð að taka burt
það, þá máttu vera viss um, að
hann gjörir það.« Ljós g!eð-
innar uppljómaði litla andlitið,
og hann spurði lágt: »En —
pabbi, með hverju var það þurkað
burtu?«
Aftur vann eg sigur yfir van-
trú minni og svaraði: »Með
Krists heilaga blóði«. Þá lagð-
ist hann útaf og sofnaði ánægð-
ur.
Regar eg kom aftur inn til
konunnar minnar ogsagði henni
frá þessu, var sem hjörtu okkar
beggja bráðnuðu sundur. Við
grétum éins ogbörn. Viðkrup-
um á kné hvort við hliðina á
öðru ogbáðumguðað afiná synd-
ir okkar og gjöra okkur að sín-
un elskuðu börnum.
„Árla skal upp rísa“.
Dr. Hinrik Berg segir í »Hel-
sovánnen« að tveggja tíma svefn
fyrir miðnætti er hollari og meira
endurnærandi en fjögra tíma
svefnádegi. Dauf augu, óhraust-
legt hörund, lystarleysi og margs-
konar þjáningar stafa einnig af
því að sofa lengi á morgnana.
Sumirjáta, að það sé heimska
að sofa langt fram á dag. Það
er meira: það er hættulegt. Nú
er taugaveiklun algeng og verð-
ur almennari því lengur sem
menn sofa á morgnana. Vorir
forfeður, er fóru á fætur kl. 4,
þektu ekki til þessa kvilla.
Sá, sem fer snémma á fætur,
fær næði að vera einsamall, og
það hefir góð áhrif á heilsuna.
Sífeld umgengni við heimamenn
og viðskiftafólk eða kunningja,
samræður og vinna — alt þetta
getur yfirbugað hinn sterkasta,
á þessum málþráðatímum. Mað-
ur hugsar sjaldan um, að tal og
samræður þreyti. En þetta er
tilfellið. Hvenær eiga menn að
fá tíma til að átta sig eða koma
skipulagi á hugsanir sínar og
gjöra fyrirætlanir og taka ásetn-
inga, tíma til næðis og íhugun-
ar, til sjálfsmentunar og göfgandi
lesturs.
Fyrir marga er þetta ómögu-
legt, nema þeir noti morguntím-
ana til þess. Farið á fætur kl.
6 300 daga á árinu, ogþérsku!
uð í ílestum tilfellum ekki þurfa
á nieðulum á halda. Sá, er fer
snennna á fætur, sofnar undir
eins ljúft 'á kvöldin. Hanslund-
arfar verður ákveðið og fast.
Hann verður kröftugur og iðinn,
og getur með dæmi sínu komið
mörgu góðu til leiðar meðal
barna sinna, þjóna og annara.
Aðflutningsbannið utan þings
og innan.
29. þ. m. bauð st. Hlín þing-
mönnum áalmennan umræðufund
í g. t. húsinu út af aðtlutnings-
bannsfrumvarpinu, og sérstak-
lega út af áliti minnihluta og
minstahluta nefndar þeirrar sem
neðri deild alþingis hafði kosið
í málinu.
Andstæðingar eins vel og for-
mælendur aðflutningsbannsins
meðal þingmanna mættu. Eftir
skýra inngangsræðu, sem æ. t.
st. Hlín, hr. Árni Jóhannesson
hélt, var andstæðingum boðiðað
taka til máls, og varð hr. Steingr.
Jónsson alþingismaður og sýslu-
maður fyrstur til þess. Lýsti
hann yfir því, að bróðir hans
væri ekki fylgjandi aðflutnings-
bannsfrumvarpinu, og var það
svo rekið blákalt í hann aftur;
stuttu eítir það fór hann af
fundi.
Annar andmælandi var hr. al-
þingisniaður Jón jónsson frá
Hvanná. Aumari frammistöðu
en hans á þeim fundi er varla
hægt að hugsa sér. Og þegar
þar við bætist, að uppvíst varð
á fundinum, að svör hans við
kosningarnar 10. sept. 1908 við-
víkjandi afstöðu sinni til að-
flutningsbannsins kæmu allrnikið
í bága við andróður hans gegn
málinu nú, batnaði ekki í búi
hjá honum.
Víst er, að sá maðurskemmir
ekki fyrir aðflutningsbanni, þótt
hann bæti ekki heldur.
Sá, sem helst má telja ein-
hvern veig í af andatæðingum
málsins, er Jón Jónsson í Múla.
Hann var svö heppinn að vera
farinn af fundi, áður en Pétur
Zóphóníasson snildarlega vel
tætti nefndarálit Jóns í Múla og
félaga hans í sundur.
Sá, sem þraut æztur var af
andstæðingum, var dr. jón
Porkelsson. Hann hélt lengi út,
og tók oftar enn einu sinni til
máls, Ekki átti hann vel vin-
gott á fundinum, þegar templar-
ar mintu hann á svör sín í til-
efni af aðflutningsbanninu frá
því í fyrra haust, og fór jafnvel
svo langt, að einn templarinn
spurði hann að því, hvort hann
vildi leggja niður þingmensku,
ef meirihluti kjósenda hans inn-
an 3. eða 4. dagaskoruðu á hann
að gera það vegna andstæðings-
skapar hans í aðflutningsbanns-
málinu. Jón kvað hafa látið uppi
þá kenningu, að þingmaður, sem