Frækorn - 30.03.1910, Blaðsíða 6

38
Til „saimleiksleitanda“.
Bré{ yðar er undirskrifað þessu
orði, og eg get ekki nefnt yður öðru
nafni; verð að vona, að svar mitt
nái á þennan hátt fram til yðar og —
ef til vill gæti átt erindi til einhvers
annars auk yðar, — einhvers, sem
líka með réttu geta nefnt stg þéssu
nafni.
Þér segið: «Það hefir veriðtíma-
bil á æfi minni svo erfitt, að eg
var algjörlega búinn að tapa trú á
guðs orði: sömuleiðis hafði eg mist
traust á, að nokkur maður hefði
huggun að flytja þreyttum sálum.«
Frá þessu eruð þér ko,minn nú,
guði sé lof. Slíkt ástand er ægi-
legt, og bróðurlega vil eg biðjayð-
ur um að gjöra alt, sem þér getið,
til þess að komast ekki í það aftur.
Það er farið að birta eitthvað til
í sálu yðar, en ekki nærri nóg. Þér
eruð enn ekki kominn til fullrar
vissu, þótt þér séuð farnir að trúa,
að guð tali í heilagri ritningu til
yðar, og þótt þér, eins og þérseg-
ið í bréfi yðar, séuð farinn »að
finna, að guðs orð . . . hafði flutt
frumgróða hinnar himnesku vonar
inn í sá!u« yðar.
»Tvö gagnstæð öfl« eru að starfa
í sálu yðar. Þér viljið leitaaðstoð-
ar til þess að ná festu, en getið
varla komist til þess.
Varist að þér séuð ekki að stríða
gegn guðs orði. Ef þér eruð að
því, þá getið þér aldrei öðlast fyll-
ingu guðs andá.
Þér nefnið mann, sem þér eruð
viss um, að »hafi veitt anda hans
viðtöku í fyllingu«, en samt segist
þér ekki langa til að öðlast sama
skílning á guðs orði og þessi mað-
ur. Eruð þér viss um, að skiln-
ingur hans á guðs orði sé ekki
einmitt verk og áhrif heilags anda?
Er ekki gjöf heilags anda svö
mikilsverð, að þér viljið leggjaaltí
sölurnar til þess að öðlast hana?
Eigin skoðanir þurfum vér að
leggja á altarið, láta guðsanda ein-
an fyrir orð guðs ráða, hverju vér
eigum að trúa. Ogjesússegir: »Ef
sá er nokkru, sem vill gjöra hans
[guðsj vilja, hann mun komast að
fRÆKORN
raun um, hvort lærdómurinn er af
guði.« Jóh. 7, 17.
»Eg vildi gjarnan trúa öllu guðs
orði«, segið þér; »en það er svo
erfitt, eg þekki það ekki nógu vel,
Og finst þáð vera nokkuð torskilið,
en þó öllu fremur tvírætt, og ekki
nógu ákveðin vissa fyrir, að hver
einasta setning sé óbreyttguðsorð.*
— Hikið ekki við að gjöraguðs
vilja, svo langt, sem þér skiljið; þá
mun það svæði aukast hjá yður,
þar sem vissan ræðir, og vissunni
fylgir sæla og friður. Ekkert verð-
ur yður betur endurgoldið heldur
en hlýðni og traust til guðs.,
Látið engan dag líða, svo þér
leitið ekki í guðs orði eða þá í
umhugsun um eitthvert orð í ritn-
ingunni eftir meira Ijósi. Og biðj-
ið um Ijós. Þá mun rætastúrerfið-
leikum yðar.
>Ekki nógu ákveðin vissa fyrir
því, að »hver einasta setning sé
óbreytt gúðs orð«. —= Hvað segir
Jesús? »Ritningin getur ekki
raskast*. Jóh. 10,35. — »Maður-
inn lifir ekki af einu saman brauði,
heldur af sérhverju orði, sem
fram gengur af guðs munni.« Matt.
4, 4. »Þau orð, sem þú [guð]
gafst mér, hef eg gefið þeim; þeir
hafa tekið við þeim.« Jóh. 17, 8.
»Ö1I ritning er innblásin af guði.« ■
2 Tím. 3, 16. »Hinir helgu guðs
menn töluðu, til knúðiraf heilögum
anda«. 2. Pét. 1, 21.
Alt eða ekkert! Það er eina örugga
ráðið til fullkomínnar vissu, að taka
alt guðs orð og trúa því ogfylgja.
Ouð gefi yður náð til þess!
»Ó, því er svo erfitt að finna
sannleikann«?
Af því áð sannleikurinn er svo
dýrmætur, getur ekkert annað end-
urgjald dugað gagnvarthonum held-
ur en tárhrein sannleikslöngun,full-
kominn vilji á því að hlýða öllum
sannleika.
Þeim, sem er kominn svo langt
í einlægni, hann er orðinn sjálfur
svo sannur, að sannleikurinn kemur
til hans og tekur sér aðsetur hjá
honum.
»|esús sagði þá við þá Oyðinga,
sem á hann höfðu trúað: ef þér
haldið stöðugt við mitt orð, þá
eruð þér sannarlega mínirlærisvein-
ar. Þér munuð þekkja sannleikann,
og sannleikurinn murr gjöra yður
frjálsa.« Jóh. 8, 31. 32.
Þér mælist til þess að eg biðjf
fyrir yður. Ekkert ermérkærara. —
Eg þakka guði fyrir yður og bið
hann að opna sálu yðar og hjarta
fyrir fyllingu náðar sinnar.
Yðar einlægur
David Östlund.
BHjlían nýja.
Frh.
Nýja testamentis-þýðingin bervíða
vott um, að ekki hafi verið unnið
að þeirri þýðingu með það fyrir
augunum, að þýðingin yrði ein
heild.
Ýmsíf' menn hafa skift með sér
verkum, einn tekið eitt guðspjall og
nokkur bréf og annar annað guð-
spjall og önnur bréf.
Hver þýðandi hefir svo sinn eig-
in rithátt, og því hefði verið nauð-
synlegt, að þýðendurnir hefðu tekið
sér tíma til þess að lesa saman og
lagfæra sín á milli, svo að blærinn
á ölln verkinu yrði einn og hinn
sami.
Líklegt er, að eitthvað hafi verið
gjört í þessa átt, en víst, að ekki
hafi Verið nógu mikið gjött aðþví.
T. d. er gríska orðið proskynein ■
á sömum stöðum þýtt »sýna lotn-
ingu« (Matt. 2, 2; 8, 11; 28,9. 17),
en á öðrum stöðum »tilbiðja« (Matt.
4, 9; Lúk. 24, 52).
Á sömum stöðum er auðsætt, að
ekki hafi verið nægilega mikið hugs-.
að um efnið.
T. d. stendur í Ef. 1, 19: »Mik-
illeiki máttar hanS gegn oss«, í stað
»mikilleiki máttarhans til handaoss«;
máttur guðs gegn oss er ekkert
fagnaðarerindi handa mönnum; sá
máttnr yrði ekki frelsun, heldur
eyðileggitig. (Samber Ef. 3, 3;Róm.
3, 22, og 2. Kor. 13, 4.)
í Fil. 2, 6 stendur: »sem áleitþað
ekki, þótt liann væri í guðs mynd,
rán að vera jafn guöi, heldur af-