Frækorn - 23.09.1910, Side 3

F R Æ K O R N
131
lega tíðaranda og á móti grundvall-
arkenningum Nýja testamentisins.«
Dr. Merle D’ Aubigné:
»Hve mjög, sem eg kann aðað-
hyllast ungbarnaskírn, verð eg þó
að játa, að nokkur bein skipun um
hana er ekki til í evangelíinu.«
Westermeyer:
»Jafn-áreiðanIegt er það, að Kristur
hefir ekki innsett ungbarnaskírn, og
það, að postularnir hafi ekki skírt
ungbörn.«
Dr. Fr. Schleiermacher:
»011 spor af barnaskírninni, sem
maður hefir viljað finna í Nýja testa-
mentinu, verður maður fyrst að setja
þar inn.«
Dr. Hennann Olshausen:
»Nýja testamentið viðurkennir alls
ekki ungbarnaskírn.«
Betra er seint en aldiei.
»Undarlegt er það, að oss skuli
ganga svo erfiít að fá aðra skoðun
á sjálfum oss, eg á við rétta skoð-
un, svo að vér sjáum greinilega,
hvernig vér erum«.
»Já, það er eitthvað til í því«,
svaraði einhver, »það er satt, sem
sagt var: »Tvisvar verða menn að
breyta skoðun á sjálfum sér«. -------
>Þú átt við«. — —
»Eg á við það, sem vér ættum
allir að vera búnir að reyna. Fyrst
verð eg að hafa rétta skoðun á
synd minni, að eg geti ekkert; og
svo rétta skoðun á guðs náð, að eg
frelsast ekki fyrir verkin, heldur fyr-
ir náð guðs í Jesú Kristi«.
»Já, jaað er satt« sagði sóknar-
presturinn, »margur á erfitt með að
sjá sjálfan sig. Eg hef nýlega séð
þess Ijóst dæmi«.
»Segið okkur frá því«.
»Eg skal gjöra það. Það var
öldruð kona hérna í prestakallinu,
sem allir virtu, enda hélt hún sjálf,
að hún væri fyrirmyndarkona.
Hún var dugleg og heiðvirð, og
liafði enga opinbera lesti, það mátti
hún eiga. Hún var og mjög kirkju-
rækin, og las hugvekju kvöld og
morgna árið um í kring.
En samt var hún illa stödd.
Hún var fús til að tala um and-
leg efni, en færðist talið að djúpi
hjartans, að syndinni, þá fylgdist
hún ekki með.
»Já, við erum allir syndarar«, var
hún vön að svara. Hún fór undan
ýmsa króka til þess að eg kæmi
ekki að hjarta trúarinnar, lífsfélaginu
við drottin.
Þegar við töluðum um trúna,
sagði hún: »Já, maður verður að
trúa, því að án trúar er ómögulegt
að þóknast guði«.
Og hún — hún trúði vitanlega.
En kærleikurinn til Krists, — hann
var lítill eða enginn.
Einu sinni, þegar eg kom til
hennar, sagði hún: »Eg má til að
segja prestinum frá nokkru, sem eg
hef samvizkubit út af«.
Eg hélt strax, að nú væri hún
farin að rumska, og hefði einhvern
grun um, að hún þyrfti ekki að
vera jafnánægð með sjálfa sig og
hún var.
»Eg hef verið að hugsa um eina
synd. — — Eg var um tvítugt og
var í vist, þar sem húsmóðirin bar
á mig að eg væri svikul«. — —
»Og það að ástæðulausu?«
»Já vitanlega, já, eg held það.
En eg varð svo reið, að eg fór úr
vistinni«. —
»Og þér hafið aldrei drýgl aðrar
syndir vísvitandi?«
Nei, eg hef alt af leitast við að
vanda breytni mína, og haft »guð-
rækilegan þenkimáta«, — já, við
erum vitanlega allir syndarar og oss
skortir dýrð guðs en« — — —
Hún komst ekki iengra.
»Jú, jú, en hvað ætli biblían meini
með þessum orðum: Vér erum
allir syndarar og oss skortir dýrð
guðs? Hvaða dýrð er það?
»Það er nú erfitt að skera úr
því-«, svaraði hún, »en maður verð-
ur að treysta miskunn drottins; hún
er nógu mikii«.
»Já, það er satt«, svaraði eg, »en
þá má miskunn guðs ekki vera svo
óviðkornandi, svo vér höndlum hana
ekki oss til sáluhjálpar«.
»Já, það er víst um það«, svar-
aði hún og andvarpaði. — —
Svo varð hún veik. Hún tók
mikið út og menn héldu hún mundi
deyja.
»Hún væri sæl, ef hún fengi að
losast«, sagði fólkið, sem heldurað
dauðinn sé eina sáluhjálparmeðalið,
og ætlast til þess að prestarnir veiti
hverjum manni »sá!uhjálþarpassa«
um leið og hann deyr.
En guð vissi betur. Vikurnar
komu og fóru, og alt af lá hún.
Svo leið árið.
Þá snerist elsta dóttir hennar, gaf
guði hjarta sitt, og fékk náð til að
reyna, hvað það er, að vera frelsuð
af náð fyrir trúna á Jesúm Krist.
En þá hefðuð þið átt að sjá
gömlu konuna.
»Varð hún reið?« spurði einhver.
»Já, og það að marki. Hún hafði
áður verið í góðu skapi, en þegar
dóttir hennar var orðin »svona trú-
uð«, og vildi lifa guði bæði leynt
og ljóst, þá granidist henni.
»Þetta er Ijóta sérvizkan«, sagði
hún stundum, »það er rétt eins og
við hin værum tómir heiðingjar!
Það er ekkert nema hræsni og öfg-
ar, þessi nýbreytni!«
Nú kom innri maður hennar í
ljós. Á meðan hún þurfti ekki
annað en skrafa kristilega, og vera
sjálf álengdar allri vakningu, kvart-
aði hún ekki. En þegar lifandi
kristindómur mætti henni svona
greinilega á heimili hennar sjálfrar,
þá var henni nóg boðið. Húngat
hlustað á mig og dregið sig í hlé,
en gagnvart dótturinni gat hún ekki
farið jafn varlega.
Eg talaði oft við dóttur hennar
um þetta, og bað hana að þreyta
ekki móður sína með löngum bæn-
um eða miklu skrafi. Hún skyldi
heldur reyna að sannfæra hana með
kærleiksríkri aðhjúkrun og viðmóti.
Oamla konan var oft óþolinmóð
og ósanngjörn, og dóttir hennar
hafði oftar en einu sinni skorast
undan að gegna henni. En nú varð
hún þolinmóð og kyrlát, og ístað-
inn fyrir ónot og leiðindi sýndi
hún móður sinni hlýja umönnun
og kærleika.
Móðir hennar varð auðvitað fljótt