Frækorn - 01.04.1912, Síða 6

22
F R Æ K O R N
„Fyrsta yfirsjón mín.”
í bókasafni í Chicago er til bók
þar sem 520 manns, er voru vinnu-
lausir, hafa ritað í um sína »fyrstu
yfirsjón« í lífinu. Hér eru nokkrar
þeirra:
»Að eg varði ekki vel því, sem
eg aflaði.« >
»Að á æskuárunum lítisvirti eg
góða skólamentun.«
»Ef eg hefði varið betur pening-
um mínum, væri eg hraustari bæði
á sálu eg líkama.«
»Skildi ekki, hve mikilvægt er að
halda sér að einhverju starfi.«
»Fyrsta yfirsjónin á æfi minni
var fyrsta yínglasið, sem eg drakk.«
»Ein fyrsta vfirsjónin mín, var
að eg lauk ekki námi í þeirri atvinnu-
grein, sem eg byrjaði að læra.«
»Fyrsta yfirsjón mín var, að eg
hætti við skólanám í fimta bekk.«
»Umskiftamótin í lífi mínu urðu
þegar eg strauk frá heimili mínu
fimtán ára að aldri.«
»Sóaði peningum mínum óskyn-
samlega, er eg hafði góða atvinnu.«
»Þegar eg lét tilleiðast að hugsa
að eg þyrfti ekki að halda mig að
einhverju ákveðnu.*
»Sjálfræði og óbeit á að hlusta
á ráð foreldra minna.«
»Að eyða tímanum til ónýtis, þeg-
ar eg var í skólanum.«
— Þegar syndin hefir sljófgað
hina siðferðislegu dómgreind, þá
getur yfirtroðslumaðurinn ekki séð
hvað honum er áfátt, eða skilið hve
stór sú synd er, sem hann hefir
framið, og ef hann gefur ekki eftir
fyrir sannfæringarkrafti heilags anda
'nðldur hann áfram að vera að nokkru
leyti blindurfyrirsinni eigin synd.—
Tveir s. d. a. söfnuðir í
Reykjavík.
Svo er nú komið málum, að
tveir söfnuðir s. d. adventista eru
í Reykjavík, með því að brot af
söfnuði D. Östlunds, sem í síðast-
liðnum nóvembermánuði byrjaði á
tvídrægni og sundrung frá aðalsöfn-
uðinum og fyrst var neitað um stað-
festingu, hefir nú að nýju sótt og
loks fengið konunglega staðfestingu
á forstöðumanni sínum, O. J. Olsen
trúboða. Fyrra skiftið var rang-
lega sótt fyrir allan aðalsöfnuðinn,
en nú aðeins fyrir safnaðarbrotið.
Því fékst hún nú.
í þessum nýja söfnuði munu
vera 19 manneskjur búsettar í Reykja-
vík, en 5 mánneskjur eru taldartil-
heyra söfnuðinum, þótt engin safn-
aðarréttindi geti þær haft hér, þar
sem þær eru búsettar svo langt frá
Reykjavík, að svæði það, sem í
löguny um utanþjóðkirkjumenn er
tiltekið fyrir söfnuði Reykjavíkur,
nær ekki fremur til þeirra en þó
þær byggi í öðtulandi. Af þessum
19 Reykjavíkur-adventistum munu
18 vera úr fyrsta söfnuði s. d. ad-
ventista í Reykjavík, sem D. Östlund
veitir forstöðu, eða 16 manns auk
forstöðumannsins og konu hans,
sem eru nýlega hingað fluttir út-
lendingar. Einn maður íiiun vera
nýliði.
Ekki hafa þó þessir menn enn
sagt sig úr söfnuði Östlunds, sem
þó ætti að vera sjálfsagt skilyrði
til þess að viðurkenningin væri
gildandi. Á því verður varla bið
úr þessu.
Auglýsingin um þessa staðfest-
ingu var birt í Lögbirtingablaðinu,
sem út kom 11. þ. m. og er hún
orðuð þannig, að ráðherrann hafi
staðfest kosningu á Olaf J. Olsen
trúboða sem forstöðumanni »safn-
aðar nokkurs Sjöundadagsadventista
í Reykjavík.«
Östlund heldur sinni kon-
ungsstaðfestingu óskertri.
Sjáifsagt virðist vera að auð-
kenna þessa tvo söfnuði í Reykja-
vík með töluorðunnm »fyrsti« og
»annar« söfnuður, þannig, að söfn-
uður D. Östlundssénefndur »Fyrsti
söfnuður s. d. adventista í Reykja-
vík«, en Olsens-söfnuður »Annar
söfnuður s. d. adventista í Reykja-
vík«. Og munum vjer halda þeirrí
skilgreiningu framvegis.
Hinn eiginlegi munur á þessum
söfnuðum er í tilliti til stjórnarfyr-
irkomulags. Fyrsti söfnuður (Öst-
lunds söfnuður) viðurkennir ekkert
mannlegt drott'nvaldí andlegu tilliti,
og ræður sjálfur málum sínum og
starfi, kosningu á embættismönn-
um sínum o. s. frv. eftir eigin sann-
færingu. Annar söfnuður (Olsens-
söfnuður) er í öllu tilliti háður
sambandsstjórninni á Norðurlönd-
um, og getur ekkert gert án leyfis
hennar, ræður t. d. engu í fjármál-
um sínum, ræður engu um hver
eigi að vera forstöðumaður sinn,
má eigi kjósa neinn mann, sem hin
útlenda yfirstjórn ekki vill hafa, eða
senda.
Þetta síðastnefnda atriði er hinn
eiginlegi munur milli safnaðanna.
»Einn er yðar meistari, Kristur«.
Matt. 23, 8.
»Alt hefir hann (guð) lagt undir
fætur hans (Krists), og sett hann
(Krist) til höfðingja í hanssöfnuði«.
Ef. 1, 22.
Sjálfsagt gengur söfnuðinum nýja
alt gott til. Og því óskum vér
honum allra heilla, og helst óskum
vér honum, að söfnuðurinn læri að
syngja af hjarta:
»Jesú þín kristni kýs þig nú,
kongur hennar einn heitir þú«.
i