Frækorn - 08.11.1912, Blaðsíða 6

70
F R Æ K O R N
lífi og tendr;r nýtt líf í lionum.
þá verða einnig lög hins nýa lifs
samþýdd veru hans; hann hættir
að skríða í duftinu; hann flýgur
um kring sem vængjað fiðrildi.
Pannig segir postulinn, að hin
stærstu og dýrmætustu fyrirheiti eru
oss gefin, til þess að vjer fyrir þau
skyldum verða hluttakendur guð-
Irgr.ir nátt.,ru. 2. Pjet. 1,4. Þegar
guðlega náttúran samþýðist vorum
innra manni, verða lög þess skrif-
uð í vor hjörtu.
Frh.
»Drengurinn minn.«
Fl. Mann, sem á sínum tíma
gerði mjög mikið til eflingar al-
þýðufræðslunni, hjelt einu sinni
ræðu við vígs'u drengja- heirnilis.
Þá sagði hann, að þótt aðeins
einum dreng yrði bjargað frá spili -
engu, þá væri það fult enduigjakl
íyrir alt það fje og erfiði, sem vænt-
anlegayrði lagt framá þessy druigja-
heimili.
Efiir að háiiðin var um garð
gengín, var hr. Mann spuiður að
því, hvor* hami ieíði ekki srgt
veldur mikið n;eð j-essuni orðtim
sinum.
»Nei,« svaraði hann alvarltga,
>ekki cf það væri mir.n ditngiir.*
Það þyðir irikið, orðið »minn
drengur*. önrur 1 ern geta ,erið
óstjórnkg og ill viðfangs; öniun
1 öin geia \aid l tif íi cg i n.byggju
og orðið úfgjaloásamari, en okk-
ur finst'svara kostnaði ; önnur börn
er hægt að lata »sigla sína leið«
til spílliiigarinnar, sem liggur svo
nær, en »drengurinn minn ~ það
svarar kostnaði að leggja alt í sölurn
ar fyrir hann: líf og heilsu, erfiðí
og fjármuni, til að bjarga honum
frá tímanlegum og eilífum ófarnaði.
Hans vegna munum við vilja fara
um allan lieim íil þess að verða
honum til frelsunar og hjálpar.
Og samt er hver og einn hjálp-
arlaus, vinarlaus maður sonur ein-
einhverrar móður, seni hefur kallað
hann í kærleika : »drengurinn minn«.
Hver aumingja kona er dpttir elsk-
andi móðir.
í þessu Ijósi verður ekki of mik-
ið gört til að frelsa einhverja mann-
eskju. Það svarar kostnaði.
E. S.
Renan um Krist.
Hinn mikli afneitunarmaður varð að
bera vitni um hátign Krists.
Úr góðri grein í Sameiningunni
ieyfum v;er oss t lfæra það, sem
lijer fer á eit r:
»En er unt að gföra sjer skynsamlega
grein íyrirjesú fráþessu sjóuarmiði einu?
Verður æfisaga Jesú skiljanleg. ef hann
er maður og ekKÍ meira? Einn af stærri
spániönnum síðustu aldar var frakkneski
rithö undurinn Joseph Ernest Fíenan,
I lann hafði búið sig undir prestsstöðu,
en fjell frá mörgum megin-atriðum trú-
arinnar og varð aldrei prestur,en um
ti úmál ritaði hann margtog mikið. Merk-
asta ritverk hans er >Æfisaga Jesú«.
Hún er rituð af víðbrugðinni snild.
Hann tekur samhljóða guðspöllin sem
Heimildarrit og segir,svo söguna eins og
venjulega æfisögu MANNSINS Jesú.
Hann heldur sjer föstum við það, að
jesús sje einungis maður. Um það
kemst Renan svo að orði: »Ouðspjalla-
mennirnir lýsa honuni seni hverjum
öðrtim manni. Hans er freistað; honum
er ókunnugt um marga hlnti; hann
leiðrjettir það, sem hann hefii áður sagf,
hann breytir skoðunum sínum; hann er
áhyggjufullur og kvíðandi; haun sárbæn-
ir föðurinn að hlífa sjer; Ivann er gi’ði
undirgefinn einsog barn; liann, sem
dæina á heiininn, veit ekki, hvenær dag-
ur dómsins kemur; hann flýr til þess
að bjarga lífi sínu —- — Alt eru þetta
einungis verk þess manns, semererinds-
reki guðs, — manns, er nýtur náðar
guðs varðveislu < En sjálfunt reyndist
höfundinum um megn að halda þess-
ari mynd af frelsaranum óbreytlri í
ritverki sínu. Aftur og aftur var hanu
til neyddur út af hinusn sögulegu við-
burðum, er hann vildi gjöra grein fyrir,
að tileinka Jesú guðlegt gildi. Hann
víðhefirþau orð um Jesúm. sem hljóta
að álítast hneykslanleg, ef einungis er
þar utn mann að ræða. Eftir að hafa
sagt greinilega frá dauða Jesú, kemst
hanu að orði á þessa leið:
»Hvíl nú í dýrð þinni,göfugi höfundur!
verk þitt er fullkomnað; guðdómur þinn
er staðfestur. — — Burtnuminn aföll-
um veikleika og úr djtipi þíns guðlega
friðar skalt þú hjeðan í frá horfa á
óendanlegar aíteiðingar verka þinna
—— Hjeðan í frá munu inenn enga
merkjalínu gjöra milli þín ogguðs. Tak
nú við stjórn ríkis þíns og þangað
munu leita, eftir konung-sveig þeint,
sem þú vísar, óteljandi kynslóöir dýrk-
enda þinna,« Framar í sömu bók kveð-
ur hann svo að orði: »Þá var það um
nokkurra mánaða bil - eitt ár eða sv.o
, að guð var í sannleikaá jörðu. Og
enn fretnur: »Fyrst hann gat orðiðfyrir
þvílíkri tilbeiðslu, hefur hann hlotið að
vera hennar verðugur.— — Trú, guð-
móður og staðfesta hinna fyrstu kyn-
slóða kristninnar verðurútskýrt einungis
á þann hátt, að það eigi uppruna sinn
að rekja til manns með yfirskilvitlegum
yfirburðum. Þessa tiguarlegu persóuu,
sem enn í dag ræður örlögum verald-
arinnar, má sannarlega guðlega kalla.«
Renan lendir alstaðar í mótsögn við
sjálfan sig. Hann segist alls ekki trúa
á guðdóm Krists, en samt senr áður
getur hann ekki um hann talað nema
sem guðlega veru, þegar hann segir frá
orð.im háns og gjörðum. Sömu mót*
sagnirnar koma fram, þar sem hann
segir frá viinisburði Jesú um sjálfan sig:
»Jesús Ijet sjer aldrei það guðlast um
munn fara, að hann sjálfur sje guð.
— Enginn flugufótur er fyrir því, ð
Jesús hafi látið sjer detta i hug, að
hann væri sannur guð holdi klæddur.—
-- samhljóða guðspjöllin bera þess
engin merki.« En eigi að síður segir
hann um frelsaraun: «Skoðun hrns á