Frækorn - 15.12.1912, Síða 6

86
F R Æ K O R N
tHinn míkli og hræðilegi dagur
drot{iná« (Mal. 4), o. s. frv. Sje
skoðun hin rjetta, þá fluttist
Jóhannes í anda yfii á þann dag
og þeim degi lýsir hann þráfald-
fega í Opinberunarbókinni.
XI.
Páll og hvíldardagurinn.
Mr, Cox vill láta líta svo út,
sgm Páll postuli hafi ekki haldið
livíldardaginn, heldur unnið á
inóti helgihaldi hans. En sá, sein
vDi lesa postulasöguna, mnn brátt
sannfærast um, hve mikil fjarstæða
þessi ætlun inr. Cox’s er.
Postulasagan segir frá mörgum
hví iardagssamkomum, sem Páll
gostuli hjelt, en aðeins frá einni
eijr • tu samkomu á sunnudegi
20), og sú samkoma var
hal i ekki til þe*s að halda
þei ia dag heilagari, heldur af
þvi ð Páll ætlaði næsta dag að
faru að fcrðast.
XII.
j sús og hvíldardagurinn.
* að er hvergi hægt að sjá,
að ottinn Jesú hafi í orði eða
ver hvatt lærisveina sína til að
halc hvíldardag »gyðinganna
hei an«.
/ ;n er þessi afstaða höf. Pað
et ínmitt til greinilegt orð Jesú
sjá sem upphvatning um að
tiaid helgan hvíidardaginn, og
það :tti við tímann eftir upprisu
Jesi Krists.
J ús segir við lærisvdna sína
í N íí. 24, 20., er hanu íalar um
cyð ggingu Jerúsalemsborgar.
oEi uiðjið þjer að flótti yðarverðj
ekk im vetur eða á hvíldardegi.*
I ;ó er eigi vegna þess að, Jesús
frali ekki talað um helgihald hvíld-
ard ;sins við lærisveina sína, að
inr, Cox ekki geíur sjeð það.
XIII.
Postularnir og hinir fyrstu
kristnu.
Mr. Cox segir ennfremur:
»Engin sönnun er heldur til
fyrir því, að postularnir eða hínir
fyrstu kristnu hafi haldið hvíidar-
dag gyðinga helgan.«
Hefur þá mr. Cox aldrei lesið
postulasöguna? Veit hann ekki,
að hjer um bil allir verjendur
sunnudagshelgihaldsins kannast
við það afdráttarlaust, að postul-
arnir og hinir fyrstu kristnu hjeldu
helgan sabbatsdaginn eftir upp-
risu Krists?
Allir geta sjálfir sannfærst um
það, hve þveröfug staðhæfing
mr. Cox er viðvíkjandi postulun-
um, því allir eiga aðgang að
postulasögunni í nýatestamentinu.
En vegna mr. Cox og þeirra, sem
ógreiðan aðgang eiga að kirkju-
sögunni, vil jeg setja hjer nokkrar
sagriaiiiviínanir:
»Alt fram á 5. öld hjeldu hinir
kristnu söfnuðir áfram að halda helg-
an sabbatsdag gyðinganna« — Cole-
man : Ajicient Cknstianity Exempli-
fied\ 26, kap., 2. partur.
»Aldir hðu eftir hinu kristna
tímatali, áður en hin kristna kirkja
hjelt sunnudaginn sem hvíldardag.«
— William Densville. Examination
of Six Texts, bls. 291.
• Sunnudagshátíðin, eins og allar
aðrar hátíðir, var aldrei annað en
mannabod.« — Neander: t>Kirchen-
geschichte«, Útg. 1882, bls. 339.
»Þeir vita lítið, sem ekki þekkja
það, að hinn gamli hvíldardagur
hjelst við, og að hann var haldinn
helguraf austurlandasöfnuðunum 3
hundruð árum eftir Krist«.— Pró-
fessor Edvard Breerewood, London.
Sokrates, kirkjusöguhöfundur,
sern var uppi á 5. öld og ritaði
kirkjusögu, sem byrjaði með árinu
305 og nær yfir 140 ár, segir um
árið 391 :
»Þótt nœstum allir söfnuðir um
allan heim haldi kvöldmáltíðina á
sabbatsdeginum — það er á laug-
ardeginum — í hverri viku, þá neita
þó liinir kristnu í Alexandríu og
Rógi, sökum einhverra gainalla frá-
sagna, að gera þetta’ «— Ecclesi-
astical fiistory, Bohn’s Library,
Útg. 1884, bls. 289.
— — Hvernig í ósköpunum
dinist mr. Cox að tala eins og
hann gjörir um sögulegar siað-
reyndir ? Niðurl.
/ »
»Testamenti
hins iöglausa .
II.
»Um það vil jeg einungis fræð-
ast af yður, hvort þjer hafið öðlast
andann fyrir verk lögmálsins, elleg-
ar fynr boðskap trúarinnar.« Gal. 3,2.
Svarið er: Enginn syndugur mað-
ur getur fengið guðs anda fyrir sín
verk, því að þau eru vond. Lög-
malið getur ekki annað en vitnað
um synd vora. En guð veitir oss
af náð fyrírgefningu synda vorra,
þegar við viðurkennum syndir vorar
og biðjum um frelsi. Þá gefur
guð oss af náð sinni sinn heilaga
anda.
En afleiðingin, sem »hinn lög-
málslausic viil draga af þessum sann-
leika, er ekki rjett. Af þessu leiðir
alls ekki, að úr því maður ekki fær
heilagan anda fyrir verk lögmáls-
ins, þá eigi trúaður maður að fyr-
irlíta lögmálið og skeyta því að
engu. — Verk guðs anda eru í sam-
ræmi við lögmál guðs: »Ávöxtur
andans er kærleiki, gleði, friðsemi,
langlundargeð, góðlyndi, trúmenska,
hógværð, bindindi; gegn þessu