Alþýðublaðið - 17.07.1963, Blaðsíða 15

ÁSTARSAGA Á SJÚKRAHÚSIEFTIR: LUCIILA ANDREWS
túrbaninn. Hvað á ég nú að gera,
sagði ég við sjálfa mig. Á ég að
biðja einhvern um fyrirgefn-
ingu? Og það, sem allt” veltur
á, — hvað ætli hann geri? Ætli
liann klagi fyrir skurðstofu-
hjúkrunarkonunni eða yfii’hjúkr-
unarkonunni? Mér varð hugsað
til Bennings og hvað hún segði,
ef hún kæmist að þessu?
Skurðstofuhjúkrunarkonan
kom þjótandi inn, þegar ég var
að velta þessu fyrir mér í ör-
væntingu.
—. Hvernig líður yður, systir?
Er allt í lagi núna? Gott. Eg
sagði frá því uppi á deild, að
yður hefði ekki liðið vel, en þér
liefðuð komið yður út hjálpar-
laust eins og hjúki-unarkonu
sæmir. Farið þér nú úr skurð-
stofusloppnum og stígvclunum
og komið yður upp á deild. Eg
sé ekki út úr því, sem ég hef að
gera, —. en ég vildi aðeins vera
viss um, að þér væruð hress-
ari.
—- Þakka yður innilega fyrir,
systir, sagði ég. —'Mér líður á-
gætlega, — en ég er hrædd um
. . en hún var þegar öll á bak
og burt.
Eg dró af mér utanyfirfötin,
lagaði til á mér hárið og festi
á mig kappann, áður en ég hélt
upp á deild með hjartslætti og
kvíða. Verst af öllu var, að skurð
stofuhjúkrunarkonan hafði talað
við mig eins og skyniborna mann
eskju, — ég velti því fyrir mér,
hvernig viðmót hennar yrði
næst, þegar við sæjumst, .. ef
yfirlæknirinn nefndi þetta. Og
það yrði hann að gera, þar sem
hann var yfirlæknir og bar á-
byrgð á því, að reglur sjúkra-
liússins væru haldnar. . . Eg
fékk aftur velgju, — en því mið
ur gat ég ekki látið líða yfir mig
og gleymt öllu saman. Eg kom
inn á deildina skjálfandi á bein-
unum.
Yfirhjúkrunarkonan sat og við
skriftir við borðið sitt, þegar ég
kom inn. Eg stanzaði fyrir fram-
an hana og krosslagði hendur
fyrir aftan bak. — Eg er komin
frá skurðstofunni, systir.
Hún leit upp. Og allt gekk
vel, systir?
Gott! I-Iún leit á vinnuskrána.
Þér hafið ekki fengið te ennþá,
systir Standing, svo að þér skul-
uð fyrst af öllu fara inn í eld-
húsið og biðja Elsu að taka til
mat handa yður. Þegar þér eruð
búnar að borða, komið þér hing-
að aftur.
Hún greip pennann og ætlað-
ist augljóslega ekki til þess, að
samtalið yrði lengra. Eg var alls
ekki svöng, en lagði samt leið
mína inn í eldhúsið, þar sem
Josephine var önnum kafin við
að skammta. Hún heilsaði mér
með þessum orðum: Nú, svo þú
ert komin aftur! Hvernig var
það, Kósa? Við fréttum, að það
hefði liðið yfir þig!
Þegar ég var búin að borða,
fór ég aftur inn á deildina. Yfir-
hjúkrunarkonan kinkaði vin-
gjarnlega kolli til mín og bað mig
að fara að búa um rúm. Benn-
ings hélt sig á bak við skerm
fyrir framan rúm eins uppskurð-
arsjúklingsins og ég var því feg-
in, að ég þurfti ekki að sjá hann.
Eg hafði ekki talað við hana eft-
ir að ég kom upp, og ég bjóst.
ekki við, að hún yrði eins um-
burðarlynd og yfirlijúkrunarkon-
an. Josephine hafði fengið orð í
eyra íyrir að það skyldi líða yfir
hana á skurðstofunni. Það var
einna helzt eins og ég hefði látið
líða yfir mig af ásettum vilja,
sagði Josephine.
Mér til mikillar undrunar
minntist Bennings ekkert á
yfiriið mitt, hvorki þetta kvöld
eða síðar. Hún lét ekki sitt. eftir
liggja að gagnrýna hegðun mína
og starf, — en atvikið á skurð-
stofunni minntist hún ekki á.
— Eg skil þetta ekki, sagði ég
við Josephine einu sinni, þegar
við sátum yfir kaffibolla á mat-
Stofunni eftir hádegisverðinn
daginn eftir. Eg hefði helzt búizt
við því, að Bennings sleppti sér
algjörlega af því að líka skyldi
líða yfir mig. En hún hefur ekki
minnzt á það. Kannski höfum við
hana fyrir rangri sök Ég var
hrærð í hjarta. Hún er bara dugl.
og drífandi hjúkrunarkonuvél Ég
hugsi í bollanum mínum. Kann-
ski hefur hún gullhjarta á bak
við skelina, þegar öllu er á
botninn hvolft. Þú mannst, —
hvernig við misskildum kennslu-
konuna.
Josephine grét af hlátri. En
af því að hún var Josephine
gerði hún það hóglega. — Rósa
þú getur ekki sagt þetta? Elskan
mín, hún bíður bara eftir hent-
ugu tækifæri. Bennings hefur
ekkert gulllijarta. Eg efast um
að hún hafi yfirleitt nokkuð
er viss um, að hún gengur fyrir
olíu! Hún leit í kringum sig á
matstofunni. Hún er alveg eins
og draumaprinsinn hennar, • —
yfirlæknirinn. Eg var að horfa
á hann á skurðstofunni í gær.
Hann er álíka tilfinningaheitur
og gufuvél. En guð minn góður,
— ég vildi óska þess, að ég hefði
séð hann, þegar hann tók þig
upp af gólfinu í einkaskrifstof-
unni hans! Eg hefði viljað gefa
mikið fyrir að sjá það! Eg verð
að játa, að ég dáist að hugrekki
þínu, Rósa. Eg hefði aldrei þor-
að að láta líða yfir mig þar
inni!
En ég lét ekki líða yfir mig
viljandi, — sagði ég í mótmæla-
skyni, — og ég held að hann
hafi ekki heldur tekið mig upp
af gólfinu. Þetta var allt dálítið
óljóst, en ég man bara, þegar ég
raknaði úr rotinu, sat ég á bekk,
svo kannski hann hafi bara
slengt mér á hann. Geturðu í
sannleika ímyndað þér. að nemi
á fyrstá ári geri sér leik að því
að láta líða yfir sig inni hjá yfir-
lækninum! Eg er kannski lcjána-
leg að ýmsu leyti, Josephine, —
en svo kjánaleg er ég ekki.
Er það satt, systir, spurði rödd
að bakí okkar.
Við litum við. Hávaxni, dökk-
hærði læknastúdentinn, sem ég
hitti í kjallaranum. þegar við frú
Clark vorum úti að aka, stóð
þarna. Hann brosti breitt til
okkar og hneigði sig djúpt. —
Góðan daginn! Er þetta lokaður
fundur, ungfrúr mínar, eða get-
ur vesæll stúdent fengiff að tylla
sér hérna? Hann beið ekki eftir
svari en tók stól frá næsta borði
og settist á milli okkar. Eg skal
fara, ef ykkur er á móti skapi
að drekka kaffi með læknastúd-
entum, en ef .þið ætlið að um-
bera það, langar mig til að kynna
mig. Eg heiti Martin — William
Davis Martin, — og geng undir
nafninu Bill. Hann hálf reis upp
í sætinu, hneigði sig aftur djúpt,
settist síðan og kinkaði kolli til
mín. Mér hefur veitzt sú ánægja
að hitta yður fyrr, systir.
— Já, sagði ég og leit á Josep-
hine.
Eg hitti hr. Martin einu sinni,
þegar við vorum á forskólanum.
Bill Martin kinkaði aftur kolli
til okkar. Við rákumst á má
segja. Segið mér, systir, hvernig
líður frú Clark? Er hún nokkuð
slæm í hnjánum núna? Og seg-
ið mér annað, ég er rauðglóandi
af forvitni. Eg kann ekki að
skammast mín og þess vegna
hlustaði ég á, hvað þið voruð að
segja núna, — en endurtakið það
samt fyrir frænda gamla. Hvað
voruð þið að tala um skiptiher-
bergi yfirlæknisins? Hann lækk-
aði röddina. — Er ljóshærði yfir-
læknirinn nú farinn að laumast
með stelpur inn á skiptistofuna?
Það væri sannarlega frétt í lagi.
Almáttugur! Það var ekkert
svoleiðis! Alls ekki. í guðsbæn-
um gleymið þér því, sem þér
heyrðuð Martin! Það var heldur
ekki neitt! — Eg gerði bara dá-
lítið skammarlegt. — Og satt
að segja kom yfirlæknirinn sér-
staklega göfugmannlega fram, —
þess vegna vil ég alls ekki, að
það sé talað meira um þetta. . .
Þetta er ekki neitt sælgæti fyrir
skæðar lungur, — bætti ég við
og Ieit fast á hann.
Hann hló. Takið þér þessu ró-
lega, góða mfn. — En þér megið
trúa því, að það fer ekki lengra,
þótt ég heyri það.
Það leit ekki út fyrir, að hann
mundi gefa sig, svo að ég sagði
honum, hvað gerzt hefði. Hann
liló, þegar ég þagnaði. Eg verð
að játa, að ég varð fyrir von-
brigðum. Eg vonaðist til, að ég
hefði dottið niður á dálítið
hneyksli, sem gæti lífgað upp
á tilveruna.
— Hafið þér svona gaman af
hneykslissögum, hr. Martin? —
spurði Josephine kuldalega.
Hann leit á hana og brosti
breitt. — Eg er alveg á kafi í
þeim, systir. Hvað annað getur
maður tekið sér fyrir hendur,
þegar lokaprófið stendur fyrir
dyrum? Eg verð að einbeita mér
að einhverju — annars yrði ég
vitlaus. Hann hallaði sér aftur
á bak í stólnum.
— Sumir leika fótbolta, aðr-
ir hugga sig við flöskuna, sumir
flýja til kvenna. Það fer eftir
skapgerðinni. Eg slúðra. Eg he£
eyrun sífellt opin og er með nef-
ið niðri í öllu. En ég skil fyrr
en skellur í tönnunum, stelpur,
— og í þetta sinn verður frændi
að gjöra svo vel og halda sér í
stilli. Við skulum þá koma beint
að efninu og verða vinir. Eg er
búin að segja ykkur, hvað ég
heiti. Viljið þið ekki segja mér,
hverjar þið eruð?
Svipurinn á Josephine breytt-
ist svo skyndilega, að ég gat ekki
annað en undrazt. Hún brosti
töfrandi. Iivers vegna ekki? Eg
er Josephine Forbes. Þetta er
Rósa Standing. Hann heilsaði
okkur með handabandi. En um
leið og hann sleppti hönd minni
stóð hann upp og sagði: Góðaú
daginn, herra! Get ég gert nokk-
uð fyrir yður?
Yfirlæknirinn stóð fyrir aftan
Josephine. — Já, ef þér megið
vera að því, Martin. Fyrirgefið,
að ég ónáða yður í kaffitímanum,
en þegar ég sá yður, mundi ég
eftir því, að ég ætti að ganga
frá þessu með miðana núna.
— Get ég fengið tVo miða?
Bill Martin tók fram miða-
búnka, reif tvo miða af og rétti
yfirlækninum. — Með mestu á-
nægju, herra. Eg gleðst sannar-
lega yfir því, að þér viljið koma.
Eg vonast til, að þetta verði gott
kvöld, — við höfum náð í ágæta
hljómsveit til tilbreytingar.
Þetta hljómar ekki illa, Mart-
in. Yfirlæknirinn horfði á okkur
Josephine með þeim ókunnug-
leika í augnaráðinu, sem við vor-
um nú farnar að venjast a£ öllum
mönnum í síðum, hvítum slopp-
um. Þess vegna lá við, að ég fengi
taugaáfall, þegar hann heilsaði
upp á kappann minn með þessum
oruðm:
— Góðan daginn, systir Sland-
ing!
Svo fór hann.
Bill Martin settist niður og
klóraði sér í höfðinu. — Jæja,
jæia, jæja. Svo að Jake Warring
ætlar á ballið! Hvað segið þið
um það, stúlkur mínar? Joseph-
ine spurði, hvort það væri eitt-
hvað sérstakt að segja um það,
Fara ekki læknarnir á svona há-
tíðir? *!
— Flestir þeirra, jú, svaraði
Nill. En Jake liefur verið undan
tekning til sönnunar regtunni
þangað til núna. Enginn hefur
nokkurn tíma séð Jake Warring
dansa. Þótt þið gerið .vkkur það
ekki ljóst, hafa orðið tímaskipti
við þett.a borð. Dökk hárir. risu
á höfðinu á honum af æsingnuflj.
AStóra spurningin er, hver e'r
svo lukkuleg að vera boðin með
yfirlækn inum ? Deildarh ]úkrunár
konan okkar kannski — skaut
Josephine inn í. Ilann hrukkaði
ennið. Veðjið þér á Jenny Benn-
ings? Ilann leit á mig. — Hva$
með yður, systir Standing? Feng-
uð þér einhverjar nánari fréttir
á skrifstofunni?!
— Allt sem ég fékk þar, var
bragðvont meðal og aðvörup
g)P!B
;0Pf NMAGtN

éjácMMt-

— Eg ætla að kenua júmbó og kisu að sitja fallega til borðs.
ALÞÝOUBLAÐIÐ — 17. júlí 1963