Alþýðublaðið - 20.07.1963, Blaðsíða 15

ÁSTARSAGA Á SJÚKRAHÚSIEFTIR: L UCIILA ANDREWS
hvað á, systir. Þér skuluð ekki
taka þctta alltof hátíðlega.
— En það versta við þig, Stand
ing, sagði Erith, þegar við héld-
um áfram að næsta rúmi, — er
að þú lætur aldrei segjast. Það
er aldrei að vita, hvað þú læt-
ur þér detta í hug næst.
í þetta skipti þurfti ég ekki
að velta því fyrir mér. Eg leit
bara á Erith og vissi svarið við
spurningu hennar. Eg vissi, að
það var þó spurning, sem ég
þyrði ekki að spyrja sjálfa mig.
Og svo hugsaði ég: Eg get ekki
verið svo vitlaus. í fyrsta lagi
vinn ég hérna næstu fjögur ár-
in — og auk þess — er hann
alltof gamall! — Standing!
Vesalings Erith var orðin sár-
reið. — Þú hefur breitt úr ullar-
teppinu eins og það væri lak.
Lagaðu það fljótt, — og varaðu
þig á tannglasinu á náttboi'ðinu.
. . En aðvörunin kom of seint.
Eg var búin að reka olnbogann
í glasið. Sem betur fer flaut
rauðleitur sótthreinsunarvökvinn
út á gólfið en ekki yfir rúmið og'
ég greip tennurnar í fallinu. —
Tannlaus eigandinn brosti til
mín. — Vel gert, systir!
Eg rétti honum tennurnar með
þúsund afsökunarbeiðnum og
lofaði að fylla glasið aftur jafn
skjótt og ég væri búin að búa
um rúmin. Við Erith bjuggum
þegjandi um þau rúm, sem eftir
voru og ég var því bara fegi’.i,
að hún sagði ekkert. Eg varð að
hugsa meira um þá furðulegu
hugmynd, sem ég hafði fengið.
Hvers vegna í ósköpunum
liafði mér dottið í hug, að næsta
skammarstrikið væri, að ég yrði
ástfangin í Jake Warring! Það
var í hæsta máta hlægilegt! Eg
þekkti manninn í rauninni alis
ekki neitt, — og mér féll alls
ekki í geð það litla, sem ég haföi
séð til hans. Hvers vegna þá?
Eg braut svo blómsturvasa og
eitt lyfjaglas en fann eftir sem
áður ekkert svar við þessari ör-
lagaríku spurningu. Eg gat ekld
heldur afellzt Bennings fyrir
allt það, sem hún lét út úr sér
við mig, þegar ég skýrði henní
frá öílum óhöppunum. Hún hafði
laukrétt fyrir sér. Eg hafði ekki
hugann við það sem óg ger^i.
Það var sannariega ófyrirgef-
anlegt kæruleysi og ég ætti að
skammast mín. .. Það fékk ég
víst sannarlega að gera, þegar
tími vannst til. Nú hafði ég nóg
að gera við að hugsa um yfir-
lækninn. Eg varð að komast að
raun um, hvers vegna hann var
allt í einu orðinn svona þýðingnr
mikil persóna í lífi mínu. Þið
var ekki eins og ég hefði aldrei
orðið ástfangin! Eg hafði oft
orðið skotin í vinum bræðra
minna, — ég hafði þó ekki tekið
neinn þeirra alvarlega — ,ekki
heldur tilfinningar mínar gagn-
vart þeim, vegna þess, að enginn
þeirra tók mig alvarlega. — En
þetta var öðruvísi, allt öðru vísi.
Það var einkennilegt, spennandi
og sorglegt í senn. Eg velti við
heilli körfu með tómatflöskum,
þegar ég komst að þessari nið-
urstöðu. Sem betur fór sá það
enginn og ég tíndi upp heilu
flöskurnar og glerbrotin í þung-
um þönkum.
Eg átti frí frá klukkan tíu þenn
12
an morgun og það var gott, því
ég gat þannig hvílt mig svolítið
áður en ég færi á vakt aftur
klukkan eitt. Eg fór til forstöðu-
konunnar til að spyrja um póst
og talaði alvarlega við sjálfa mig
á leiðinni. Þar voru þrjú bréf
til Josephine, tvö til mín. Annað
var frá mömmu, — én ég þekkti
ekki rithöndina á hinu. Eg opn-
aði það án sérstaks áhuga og
fór að lesa.
Bréfið var frá Bill Martin:
— Vinir mínir og ég, skrifaði
hann, — höfum þá skoðun, að
það sé mál til komið, að við segj-
um skilið við fortíðina og stefn-
um «ð nýju og betra lífi. Hvers
vegna, segjum við, ættum við
ckki að bjóða nemum á fyrsta
ári á ball? Hvað segið þér um
það, -systir Standing. Eða má
kaila yður Rósu? Viljið þér veita
mér þann heiður að koma með
mér á sjúkrahúsdansleikinn? —
Viljið þér. koma og dansa við
mig, og ef þér eruð góð stúlka
getur vel verið, að þér náið í
Jake gamla í hringdansi. Eg von-
ast til, að þér ákveðið að segjá
já!
Yðar,
BILL MARTIN.
Eg stanzaði í ganginum og las
bréfið yfir aftur. Það var eiskU-
legt af honum að bjóða mér, en
ég ætlaði mér ekki að þiggja
boðið. Það væri bara kjánálegt
af mér að setja mig upp á mótl
reglum sjúkrahússins og vonin
um að fá að dansa við Jake
Warring í liringdansi freistaði
mín ekki. Mig langaði ekki til
að dansa við hann á þanr. hátt
og auk þess var ég þesS fullviss,
að þótt við hittumst í hringdans
inum mundi hann bjóða stúlk-
unni við liliðina á mér upp til
þess að komast hjá þeirri auð-
mýkingu að dansa við nema á
fyrsta ári.
Eins og til þess að leggja á-
lierzluna á það, að ég hefði rétt
fyrir mér, leit ég upp og sá röð
hvítra sloppa, sem nálguðust:
Yfirlæknirinn var i broddi fylk-
ingar, en allir voru niðurlútir
og með hendur í vösum. Þeir
litu ekki á mig, þegar þeir gengu
fram hjá mér, en þótt þeir sæju
ekki andlit mitt, hljóta þeir að
hafa séð fæturna á mér. En eng-
inn þeirra sýndi merki þess, að
þeir vikju úr vegi og ég hefði
verið troðin niður, ef ég hefði
ekki hopað upp að veggnum. Eg
horfði á eftir þeim inn eftir gang-
inum. Augu mín staðnæmdust á
gullhvítu höfði yfirlæknisins. —
Hvernig í ósköpunum gat ég í-
myndað mér, að ég "æri hrifin
af honum? Eg gæti eins fallið
fyrir einhverri steinstyttarina í
fordyrinu — pau myndu vera
eins móttækileg fyrir töfrum
mínum og hann. Samt gat ég
ekki látið vera að hugsa um það,
hve himneskt það væri, ef
kraftaverk gerðist og breytti
mér í deildarhjúkrunarkonu og
að boðið, sem ég hélt á í hend-
inni hefði komið frá yfirlækn-
inum en ekki bara frá Bill Mar-
tin. En í sama bili minntist ég
þess, sem Hector, elzti bróðir
mirin, sagði einu sinni. — Það
borgar sig ekki að blekkja sjálf-
an sig, Rósa. -— Sú rétta er al-
drei á laUsum kili, þegar þig
langar til að bjóða einhverri út.
Og þú munt komast að raun um,
að það var aldrei sá rétti, sem
vill vera með þér. — Þetta er
ömurlegt, — en það er eins gott,
að horfast í augu við raunveru-
leikann.
Eg gekk í gegnum garðinn að
heimavistinni og óskaði þess að
Hector væri ekki búinn þeim
leiðinlega eiginleika, að hafa allt
af rétt fyrir sér.
FIMMTI KAFLI.
Eg fór beint upp á herbergið
til Josephine, en hún var ekkí
heima. Það var breitt yfir rúm-
ið og tekið til á snyrtiborðinu,
svo Josephine var augljóslega
einhvers staðar úti. Eg varð hissa.
Eg vissi, hvað hún naut þess að
sofa fram eftir, þegar hún átti
frí. Eg fór til Angelu, sem bjó
í herberginu við hliðina og sem
átti líka frí þennan dag. An-
gela, hvar er Josephine?
Angela var að borða morgun-
matinn. — Halló, Rósa, komdu
og drekktu með mér te, Josep-
hine? Hún er úti með karlmanni.
SeZtu, .. hún færði til fæturna,
svo að ég gæti sezt.
Eg settist og tók af mér skóna.
Er Josephine úti með karlmanni?
Á þessum tíma dagsins? Hver í
ósköpunum er það? Og hvers
vegna er hún ekki búin að sækja
póstinn sinn? Eg kom með hann
til hennar.
Angela brosti þurrlega. — Ef
þú hefðir séð spanið á Josephine
okkar í morgun, spyrðir þú ekki
svona heimskulega. Hún þaut
eins og elding út úr dyrunum
— og upp í splunkunýtt, amer-
ískt dollaragrín. Ég sá það
allt út um gluggann.
Eg var svo forvitin, að ég
gleymdi strax öllum mínum eig-
in vandamálum. — Amerískum
bíl! Hvað segirðu, Angela?!
Hún stökk út úr rúminu og
skolaði tannburstaglasið, fyllti
það með rjúkandi heitu tei og
rétti mér. — Já, það er von,
að þú spyrjir, sagði hún og hló.
Eg svaf svefni hinna réttlátu, —
þegar Josephine kom allt í einu
æðandi inn.og spurði, hvort ég
gæti lánað lienni annan nýja
hattinn minn. Eg spurði, hvað
hún ætlaði sér með hann og
hún sagði, að undursamlegur
maður, sem héti því einkennilega
nafni Gus hefði hringt til sín og
spurt, hvort hún gæti ekki feng-
ið frí allan daginn. Og þetta var
við sólarupprás, — hugsaðu þér
Rósa
Svo .. ég spurði hana ekki
frekar . . lét hana bara hafa hatt-
inn, og svo hvarf hún .. með
Gus :...
Eg fór að nudda á mér ökkl-
ana. — Josephine? Josephine
okkar? Fröken Florence Night-
ingale í annarri útgáfu? Ang-
ela, ég get eklci trúað þessu.
Hún er alls ekki sú manngerð!
,— Hvers konar manngerð?
— Sem þýtur um á þessum
tíma sólarhringsins með karl-
manni. Þótt svo að hann heiti
Gus! Hún tekur vinnuna svo
hræðilega hátíðlega .. er svo
aðgætin með að gera. alltaf rétt
á réttum tima .. nei, það er
alls ekki líkt henni. ..
— Hún á frí í dag, Rósa,
sagði Angela róloga. — Hún
er ekki hjúkrunarnemi i dag,
hún er Josephine Forbes, 22 ára
— frísk og glöð! Hvers vegna
skyldi hún ekkiyvera úti með
karlmanni?
— Nei, þegar þú segir það,
sé ég, að þetta er satt. Eg tók
vænan sopa af teinu, sem hafði
svolítið tannkremsbragð. Eg hef
bara aldrei vitað til þess, að hún
hefði áhuga á öðru en hjúkrun!
Angela horfði á mig, á meðan
hún kveikti sér í sígarettu. —
Rósa, — en hvað þú getur verið
blind! Þú mátt ekki bara trúa
því, sem þú sérð með eigin aug-
um. Það er alvarlegur gaíli! —
Heldur þú raunverulega, að
Josephine hafi ekki áhuga á
neinu nema því að verða hjúkr-
unarkona? Þú, sem ert bezta vin-
kona hennar! ,
— Veiztu ekki, hvers vegna
hún kom hingað?
— Auðvitað af því að hún
ætlar sér að verða hjúkrunar-
kona.
— Af því að hún hafði slitið
trúlofun við mann — kannski
Gus — og ætlaði að grafa sig
niður hérna. Hún er ekki sú
fyrsta, sem velur sér þetta lífs-
starf í þeim tilgangi. Og stund-
um tekst það! En Josephine er
mjög aðlaðandi fyrir karlmenn,
líttu bara á líkama hennar —
og sjáðu, hvernig karlmennirnir
horfa á hann. Paunar, hvar,
sem á hana er litið! Hún e.r mjög
falleg, ung stúlka. Og failegar,
vel vaxnar, ungar konur, vaða
sjaldnast í viliu og svíma, hvað
sjálfum sér viðkemur og helga
sig sjaldnast nokkru starfi af öllu
hjarta. Ef Josephine verður ó-
gift eftir sex mánaða veru á
sjúkrahúsinu, þá hljóta karlmenn
irnir hérna að vera eitthvað ein-
kennilegir.
— Eg hef aldrei tekið éftir
því, að Josephine væri falleg,
þótt ég hafi að vísu séð, að 'hún
er vel vaxin, sagði ég utan viff
mig. Og ég hef aldrei heyrt neitt
um það, að hún hafi verið trúlof-
uð. Hún hefur aldrei minnzt á
það við mig. Hvers vegna ekki?
— Af því að þú ert ágæt, Rósa,
— en þú ert enn þá bara barn.
Þú hefur ekki ennþá komizt að
raun um, að tvisvar tveir eru
— Litlu stúlkuna langar til að kaupa tjaldið, ef það má taka
það frá. “
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 20. júlí 1963 15