Alþýðublaðið - 25.07.1963, Side 15

ASTARSAGA A SJUKRAHUSIEFTIR: LUCIIIA ANDREWS
fyrir sér, þóít hann sé lágvaxinn.
Hann er bara hiédrægur og mjög
fær. Ég veit, að hann er enginn
Don Juan eins oa herra Warr-
ing og þii getur heldur ekki kraf
izt þess, að aliir vfirlæknarnir
liérna á sjúkrahúsinu séu eins
og grískir guðir.
Josephine féllst ekki á það, að
Jake Waring Hti út eins og grísk
ur guð. — Nefið er alls ekki form
fagurt og hakan er alltof sterk-
leg. Hann minnir mig miklu frem
ur á styttu—og alis ekki á gríska
einu sinni. Hann er að minnsta
kosti álíka kaldrifjaður og
stytta. Nema, þegar hann horfir
á Rósu, bætti hún við og geisp-
aði.
Ég sagði ekkert.
Angela horfði fondða á okkur.
— Og hvernig horfir hann á
Rósu?
— Hann glápir á hana, svar-
aði Josephine.
Ég sagði ekkert enn.
Angela lét sér þetta ekki
nægja. — Hvers vegna? Vegna
þess, að þú ert alltaf að gera
eitthvað af þér?
Ég yppti öxlum.
— Spurðu mig ekki, Ég hef
ekki heldur heyrt þetta fyrr.
Það fór að hýrna yfir Josep-
hine. — Ég hélt, að bú hefðir tek
ið eftir því, Rósa. Ég ætlaði að
segja þér frá því. Ég tók fyrst
eftir því, þegar þú helltir kakó-
inu niður á svuntuna þína, og
svo í matstofunni, þegar þú tal-
aðir við Bill Martin og hann kom
að borðinu til okkar. Hann var
mjög tortrygginn á svipinn þá.
Ég býst við, að honum hafi þótt
þú haga þér óviðurkvæmilega.
— Ugglaust. Ég lét sem mér
leiddist þetta tal. — Þegar þið
minnizt á yfirlækninn — vitið
þið nokkuð, hverri hann ætlar
að bjóða á ballið annað kvöld?
Þær ætluðu alveg að springa
af hlátri. Þegar aftur heyrðist
mannsins mál, spurði ég, hvað
væri svona skemmtilegt.
— Ó, Rósa, andvarpaði Ang-
elga, — elsku, eisku Rósa. Skil
urðu það ekki enn! Þú situr héí
og segir okkur, hvað þú hafir
lært á sjúkrahúsinu siðustu dag-
ana, en þú veizt ekki af því, sem
gerist fyrir framan augun á þér!
Fyrir framan augun á mér? — Á
móttökudeildinni — eða hvað?
Hvað gerist þar? — Angela á
við, að ballið er ekki annað kvöld
heldur í kvöld, sagði Josephine.
__Og yfirhjúkrunarkonan þín er
komin heim einum degi fyrr úr
fr'inu en búizt var við. Það kom
fótunum undir fréttirnar, sem
berast nú um allt sjúkrahúsið.
Ástæðan fyrir því, að hún kom
aftur, er —, að því er allir á
siúkrahúsinu hafa heyrt;— nema
þú að hún ætlar á ballið í kvöld
þú mátt geta þrisvar — hver
heldur þú að hafi boðið henni?
— Yfirlæknirinn? Og er það
í kvöld? Ég .hélt, að það væri á
morgun!
Þær fóru aftur að hlæja. — Ó,
Rósa, andvarpaði Angela. Gáf-
aðasti nemandinn í árganginum.
Sem veit allt, sem er að gerast
Já. vina min, — yfirhjúkrunar-
konan þín á stefnumót með Jake
Warring í kvöld. Það verður erf
itt fyrir Bennings að kingja því,
gæti ég trúað. En Rósa mín, —
næst, þegar þig langar til að vita
eitthvað um það, sem er að ger-
ast á sjúkrahúsinu, — þá skaltu
bara spyrja okkur Josephine. Við
skulum leiða þig í allan sann-
leika. Hún þagnaði til að ná and
anum. — Því get ég lofað þér,
Rósa.
— Takk, stelpur, sagði ég. —
Það er elskulegt af ykkur. Ég
stóð upp og sagðist ætla að búa
til meira kakaó. — Ætlið þið báð
ar að fá annan bolla?
— Já, takk, Angela brosti til
mín. — Og eigum við ekki að
skála fyrir ósigri Bennings og
yfirhjúkrunarkonunni þinni? Ég
hef ekki lengi heyrt eins góðar
fréttir.
— Ég brosti á móti. Ekki ég
heldur!
Það var gott að komast út og
þurfa ekki að brosa Iengur.
7. KAFLI.
Ég hugsaði mikið um ballið um
kvöldið og það hvernig- yfirhjúkr
unarkonan, sem Astor sagði, að
væri engiil — liti út. Ég liugsaði
um það, að kannski einmitt á
þessari stundu dansaði hún við
Jake Warring. Ég velti því fvr-
ir mér hvernig hún væri, hve
lengi þau hefðu þekkzt, og hvers
vegna ég hefði ekki gripið tæki
færið og tekið boðinu á ballið.
Ef hann hefði séð mig í ballkjól
. . . . en það hefði engu breytt,
— ég vissi það. Hvort, sem ég
var i ballkjól eða hjúkrunar-
kvennabúningi, — þá sá hann
mig alls ekki og. því fyrr, sem ég _
sætti mig við þessa staðreynd, —*
þeim mun betra. Ég beit á jaxl
inn og játaði þetta, — en varð
um leið óhamingjusamari en ég
hafði nokkurn tíma áður verið.
Ef þessi ást var svona, — þá
vildi ég heldur vera án hennar.
— En ég vissi með sjálfri mér,
að ég gat ékki komizt hjá henni
og að hvað mikið svo sem ég
staglaðist á því í huganum, að
þetta væri barnaást og skóla-
stelpuhrifning, þá vissi ég að til
finningar mínar í garð Jake War-
, ings báru skynsemina ofurliði.
Og þar sem ég gat ckkert að
gert — var eins gott fvrir mig,
að sætta mig einnig við að bera
þær, en reyna jafnframt að dylja
þær fyrir öðrum svo sem unnt
væri.
16
Ég ákvað að sýna nýju yfir-
hjúkrunarkonunni, að nemi á
fyrsta ári gæti verið vel dugandi,
svo að ég vandaði mig sérlega-
vel næsta morgun. Ég var líka
helmingi lengur við morgunverk
in en venjulega. Þégar ég gerði
mér það Ijóst, fór ég að flýta mér
og óskaði sjálfri mér til ham-
ingju með það, að hinar góðu fyr
irætlanir mínar virtust þegar
orðnar að veruleika. Ég var ákaf
lega ánægð með síá'fa mig. þeg-
ar ég gekk frá síðustu skoðana-
klefanum og setti frá mér tóma
kassann og tóku flöskurnar nokkr
um mínútum áður en klukkan
sló níu.
Astor beið eftir mér. — Búin.
Stórfínt. Systir bíður eftir
skýrslunni. Ég setti í snatri á
mig hreina svuntu. — Ég er að
koma, systir.
Yfirhjúkrunarkonan var grönn,
ung kona með dökkjarpt liár,
sem hún greiddi í hnút i hnakk-
anum. Hárgreiðslan var gamal-
dags, en hún klæddi reglulegt
andlitið afbragðsvel. Hún sagðist
vera fegin að vera komin aftur
og gaf okkur fyrirskinanir varð-
andi störf dagsins, svo sneri hún
sér sérstaklega að mér.
— Yfirleitt er ég ekki hrifin
af því að hafa nema á fyrsta ári,
en forstöðukonan segir, að eng-
inn nemi á fyrsta ári hafa verið
á lausum kili. Systir Davis hef-
ur líka sagt mér, að yður gengi
ágætlega og að þér hafið fljótt
komizt inn í starfið. Hún leit á
Davis, sem ávann sér eilífa vin-
áttu mína með því að kinka sam
þykkjandi kolli og yfirhjúkrun-
arkonan liélt áfram: — Þess
vegna er útlitið alls ekki svo
slæmt, og yöur ætti að vera það
ómetanleg hjálp í framtíðinni að
hafa fengið þessa reynslu svona
snemma á námsferlinum. Og svo
hélt hún áfram með því að segja
hvernig kerfið á móttökudeild-
inni væri — en það vissi ég
reyndar allt saman.
Hún var enn að tala um þetta,
þegar læknastúdent kom askvað
andi. — Afsakið, að ég ónáða,
systir en ég held að mikil mis-
tök hafi átt sér stað. Hann hélt
á flösku með orðinu ETER — á
merkimiðanum — Flaskan var
græn eins og allar aðrar flösKur
barna á deildinni. — Auðvitað
má vel vera, að mér skjátlist, en
vegna þess, að ég hef aldrei áð-
ur séð gulan eter, fannst mér
réttara að nefna það. Um leið og
hann sleppti orðinu kom annar
stúdent þarna inn.
— Afsakið, yfirhjúkrunar-
kona, — en hvenær fórum við að
nota litarlaust flavín? Og hvers
vegna er þessi eterlykt að því . .
hann rétti fram flöskuna.
.Hjartað barðist ákaft í brjósti
mér, svo var eins og það stanz-
aði, þegar yfirhjúkrunarkonan
tólc báðar flöskurnar og lyktaði
að. þeim. Svo hélt hún þeim upp
í ljósið og helti svo svolitlu af
innihaldinu í Iófa sinn.
— Hver fyllti á glösin í morg-
un, spurði hún ofur rólega.
— Ég, systir, svaraði ég lágt.
Hún rétti mér báðar flöskurn-
ar. — Vitið þér hvað þér hafið
gert, systir Standing?
— Já, systir ég hef hellt rla-
víni á eterflöskurnar og eter á
flavínflöskurnar.
Hún leit á mig. — Hvaðan eru
þessar flöskur?
Ég leit á merkimiðana — frá
númer 19 og 22, systir.
— Nú! Hún sneri sér að stúd
entunum. Mér þykir það mjög
leitt, en það hafa orðið mistök
hér. Viijið þið gjöra svo vel og
fara og biðja afsökunar fyrir okk
ar hönd. Ég skal sjá um, að þessu
verði kippt í lag þegar í stað.
Hún leit á mig. — Sækið bakk-
ann, systir Standing og farið svo
og sækið allar eter- og flavínflösk
urnar, sem eru í.notkun og kom
ið með þær hingað. Þér, systir
Astor, skuluð fvlla á glösin að
nýju og gangið jafnframt úr
skugga um, að ekki verði fleiri
slík ófyrirgefanleg mistök.
Þegar við vorum komnar drjúg
an spöl niður eft.ir ganginuna
hvíslaði Astor. — Hvers vegna í
ósköpunum þurftir þú að gera
þetta, einmitt í dag, Standing?
Allt hefur gengið eins og í sögu
hingað til, — en hugsaðu þér
bara, hvað yfirhjúkrunarkonan
heldur um þig núna? Hún verð-
ur ekki oft ergileg, en iiún er
það núna, — og satt að segja
get ég ekki áfellzt hana fyrir
það.
Ég gat það þaðan af síður. Ég
var rjóð í framan af skömm og
blygðun. Ég var fokreið við
sjálfa mig. Hvaö í ósköounum
kom mér til að halda, að ég gæti
flýtt mér hægt. Hvað mundu
læknarnir og stúdentarnir
segja. Þeir sögðu sannariega hitt
og þetta — og ekki eintóm gælu
yrði. í mörgum skoðanaklefanna'
var hreinasta ringulreið.
— Hvað í ósköpunum höfum
við fengið í staðinn fvrir eter?
Er þetta eggjakokkteill?
— Hevrið þér, systir. Hvaða
hálfviti hefur verið að leika sér
að þ\ú að hella á milli glasanna
hérna?
— Systir, — ég hélt, að hjúkr
unarkonurnar á St. Martins vissu
hvað þær gerðu, — en . . .
Ég bað alla um fyrirgefningu:
lækna, stúdenta og h iúkrunarkon
ur. — Mér þykir þetta mjög
leitt. Þetta er mín sök. Ég fór
flöskuvillt. Þetta verður lagfært
eftir andartak. Ég biðst innilega
afsökunar á því að ég tef yður
þannig.
Ég endurtók þessa leiðinlegu
hljómplötu í öllum skoðanaklef-
anum, svo fór ég aftur inn til yf-
irlijúkrunarkonunnar og þar
hefði ég sjálfsagt misst niður
lyfjakassann, ef hann hefði ekki
hangið í bandi um hálsinn á
mér. Yfirhjúkrunarkonan var
nefnilega ekki ein — yfirlæknir-
inn stóð á tali við hana.
Hún sneri sér við, þegar tég
kvaddi dyra. — Komið þér ftin
með þetta allt saman. systir
StSnding, og ég skal hjálpa ýð-
ur við að rannsaka innihaldið í
flöskunum.
Ég vonaðist til, að Jake mvndi
fara, en mér varð ekki kápan
úr því klæðinu. Hann sýndi ekki
á sér neitt fararsnið. — Er eitt
hvað að innihaldinu í lyfjaflösk-
unum, systir, spurði hann for-
vitnislega.
GRANNARNIR
— Égr ætlaði bara að setja lítlð bein á réttan stað.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 25. júlí 1963 15