Alþýðublaðið - 01.08.1963, Blaðsíða 12

h
Umferöamkan
Framhald af 4. síðu.
bæði til hægri og vinstri. Það
er ekki nóg eins og gefur að
skilja að stanza það langt frá
gatnamótunum að ekki sjáist
til hliðanna.
Biðskylða er á fleiri stöðum
en stöðvunarskylda. Biðskyldu
merkin leggja ökumanninum
þá skyldu á herðar að víkja skil
yrðislaust fyrir umferð úr báð-
um áttum á þeirri götu, sem
biðskyldumerkið liggur að.
Hér er í dag stöðvunarskylda,
þar sem útsýn er ekki góð til
begg.ia hliða.
Cm þessi atriði segir svo í
48. grein umferðarlaganna:
„Vegur nv' r aðalbrautarrétt-
! ar, ef vegur, sem að honum
liggur, er við vegamótin merkt
ur biðskyldu eða stöðvunar-
merki, sbr. 65. og 66. grein.
Þar sem sett hefur verið bið-
skyldumerki, skal sá sem kem
ur af hliðarvegi, skilyrðislaust
víkja fyrir umferð þess vegar,
sem hann ekur inn á eða yfir,
hvort sem um aöalbraut er að
ræða eða ckki. Hann skal í
tæka tíð draga f’.r hraða, og
nema staðar ef nauðsyn kref-
ur. Skylt er að . nema staðar,
þegar ekki er fullkomin útsýn
yfir veginn. Þar sem sett hef-
ur verið stöðvunarmerki, ber
ökumanni skilyrðislaust að
nema staðar. Þegar ekið er af
stað aftur, er skylt að sýna ýtr
ustu varúð og yíkja fyrir um-
ferð frá báðum hliðum, hvort
sem um aðalbraut er að ræða
eða ekki.“
Þá að lokum nokkur orð um
umferðarljósin.
Það þótti mikil nýjung þegar
Ijósnnum var komið upp á sín
um tíma. Samt er það svo, að
menn virðast a!!s ekki kunna
að aka eða ganga samkvæmt
þeim ennþá. Það er alls ekki
ótítt að árekstrar eða jafnvel
banaslys verði á þeini gatnamót
um þar sem umferðarljós hafa
vcrið sett up». Skýringin á því
er einfeld. Mönnum hefur enn
ekki skilizt, að guia I’ósið er
merk? um að vera viöbúinn,
að aka af stað, eða stanza, en
ekki merki um aö halda áfram.
Þegar tveir bílar stefna svo að
leiðir T 'ivra skerast á gatna-
mótum þar scm ljós eru og báð
ir fa»a yf'r á gnlu hlýtur árekst
ur að eiga sér stað. Af þessu
leiðir svo deilur og þrætur þar
eð báðir neita að hafa farið yf-
ir á rauðu.
Hvað viðvíkur gaugandi
fólki og nmferðarljósunum, þá
verffPT það nokknð rætt hér siff
ar í ■' ikunni. En binn almenna
vegfaranda skinia IWsin ákaf-
lega Vtlu, hann fer sína leiff
án hess að fást nokkuð um
þau.
Þ»* barf að setja upp um-
ferðarí.iós á fleiri stöðum hér í
borginnj. Víða ytra er sá siff-
ur hofður á að ein Ijósasam-
stæða. sem lýsir í fjórar áttir
er sett vfir krossgötur. Hér eru
hins regar Ijós á hverju horni,
bæði fyrir bíla og vegfarend-
ur. Vofamál er hvort gerir
meira gagn, en hið fyrrnefnda
er ma’gfalt ódýrara og um-
svifaminna.
Það verður að beita vegfar-
endur. sem ekki ganga eftir
Ijósnnum viðurlögum, svo og
ökumeon sem sýna að beir vita
ekki hvað gula Ijósið þýðir.
I COACHSD BOYZ
BA5K£TBALL AT
STIMAPHIt-L HlöH
SCHOOL. A
STHMP-
WUAT,
BUT MAYBE PÖTf ET IS WZONS...
AT THIS MOA'iENi -ON A BUí AAANY
MILES FROAA AAAl’ ViHE...
you'eh eipdin; n
potbet! vvny
SHOULP yp:i CARE
IF OUP. I 'ALL
COACH I \>Sp
y IN EFi ... ?
WH-WH YMOiZ
PON'T HAVE TO BE
NASTY J.. X-I'M
V S-SORRy <
CAm
.
BARNASAGA:
tunglsljós og nú sá hún allt það sama og Pryderi
sonur hennar hafði áður séð.
Hún sá undur fallega lind. Lindarbakkinn >var
úr marmara og á bakkanum var gullskál, sem fest
var með fjórn i keðjum. Prinsinn hafði orðið svo
heillaður af fegurð skálarinnar að hann hafði
snert hana.
Nú sá Ri nnon svolítið sem gerði hana mjög
hissa. Hún sá ron sinn standa þöglan og kyrran
við lindina, og hann hreyfði hvorki hönd né fót,
né heldur sagði hann eitt einasta orð, þótt móðir
hans væri nú þarna kominn. Þegar hún gáði betur
að sá hún að hann hélt á skál. Hún kallaði
nafn hans, einu sinni, tvisvar og svo þriðja skipt-
ið, en hann hvorki svaraði né hreyfði sig hið
minnsta. Næ.st reyndi hún að losa skálina úr hendi
hans. En viti rnenn, um leið og hún snerti skál-
ina, kvað við þórduna, síðan umvafðist allt þykkri
þoku, og síðan. hvarf turninn, prinsinn og hún
sjálf sömuleiðis.
Um 'vorið voru þau því tvö ein eftir, Gigfa,
kona Pryderi prins, og Dyfed gamii lávarður, mað
ur Riannon.
Þetta var erfitt líf fyrir þau bæði tvö. Nú voru
engir veiðihundar, og hivernig áttu þau þá að af la
sér vista fyrir veturinn?
- Dyfed lávarður fór nú í ferðalag og sankaði
að sér eins miklu hveitikorni og hann mögulega
gat á leiðinni. Það ætlaði hann ekki að nota til mat
ar, heldur skyldi þetta vera sáðkorn. Þegar hann
var kominn heim með hveitið plæg'ði hann þrjá
litla akra og sáði hveitinu. Þótt hann væri mikill
höfðingi áleit hann það alls ekki fyrir neðan sína
virðingu að vinna slík störf.
. Brátt kom að því, að akrarnir litlu urðu græn-
ir. Hveitið þroskaðist alveg ótrúlega fljótt. Ekki
leið á löngu þar til hveitið á fyrsta akrinum var
orðið fullþros'kað og uppskerutími var kominn.
Hveitikornið var- afskaplega fallegt og Dyf ed lá-
varður sagði ivið sjálfan sig: „Á morgun hefst ég
handa um uppskerustörfin“. Hann fór á fætur í
býti næsta morgun. En hvílík sjón mætti honum
þegar hann kom að akrinum. Kornið var allt far-
ið, ekki eitt einasta kom stóð eftir, stönglarnir
voru naktir og berir. Ekki gat vindurinn hafa
feykt korninu burt, því um nóttina hafði verið
logn.
Dyfed lávarður var mjög áhyggjufullur.
Hann huggaði sig þó við, að enn væru tveir akrar
eftir, og hugsaði hann sér að byrja þá bara á
þeim næsta strax daginn eftir. En þegar hann kom
á fætur þann dag, fór all-t á sömu luhd. Korn-

3203
MOCO
EOPCIIU&HI
55

yoU NEvEE HEARP 1
OFTHE PlACE,EN\cít/,
5UT WS ÓOT TO THE
STATE TOLIRNAMENT
FIHALS — ANP LOST j
THEN I PLAVEP
rlfóTTEAM POLO
AT CALPRON HI6H
SCHOOL BECAUSE
..' I COULP PIPE
ÍJ.'BETTER THAN AA05T
■OB THE Boys
'W------«
> ~ but i
öUESS
my
VAESITy
DAVS
ARE
OVEB
—Hvaða dillur eru þetta í þér. Eins og
I>ér ætti ekki aö standa á sama þótt við
brennum dúkku, sem klædd hefur verið
eins opt þjálfarinn.
— Égr þjálfaði strákaliðið í körfubolta í
Stumphill gagnfræðaskóianum.
— Stump . . . hvað?
Þú hefur aldrei heyrf um þettan skóla una.
Emery. Viff komumst í úrsíit í fylkiskeppn-
inni, en töpuðum þar.
— Svo var ég í poloiiðinu í Galdron
gagnfræðaskólanum, því ég var betri knapl
en flestir strákarnir. En ætli væri ekki
bezt fyrir mig að leggja íþróttirnar á hill-
— Það er ekki víst að Poteet hafi þarna
rétt fyrir sér. ... — sömu stundu í fólks-
flutningabíl I margra mílna fjarlægð frá
Maumee.
— Nei, ég ætlaði ckki að vera ókurleis,
mér þylpr þetta leitt.
12 1- ágúst 1963 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ