Lögrétta - 05.04.1916, Side 3

LÖGRJETTA
59
Verslunarskóli Islands.
Eins og auglýst hefur verið, verður inntökupróf til miðdeildar haldið
28. þ. m. fyrir þá, sem þess óska. En það verður einnig haldið á venju-
legum tíma næstkomandi haust, í byrjun skólaársins.
hag þjóðfjelagsins þótt fjölga'S væri
þingmönnum þar.
Hrapalleg mótsögn er það hjá hin-
um háttv. herra, að hann kveðst ekki
telja „heppilegt" aö auka tekjur land-
sjóðs meS útflutningsgjaldi, en vill
þó leggja skatt á jöröina, sem fram-
leiddar eru á hinar útfluttu vörur.
Vjer Islendingar komumst alls ekki
hjá því, aö kaupa ýmsar nauðsynja-
vörur frá útlöndum, og kaupeyrir sá,
sem vjer höfum til viöskifta við er-
lendar þjóðir, eru afurðir lands og
sjávar. Væri nú lagöur skattur á land
það, er vjer notum til framleiðslu
kaupeyris vors, er skattur sá í raun
rjettri útflutningsgjald á vörur þær,
er vjer verslum með og að auki skatt-
ur á þann hluta framleiðslunnar, er
vjer neytum sjálfir. Kenningin um
beinan jarðarskatt er því lokleysa ein,
bygð á herfilegum misskilningi og
hugsunarvillu.
Fögur eru orð hins háttv. herra um
samúð einstakra manna og einstakra
stjetta landsins, og ber sist að efast
um, að þau komi frá hjartanu. En
ekki skil jeg vel, hvað hann er að
fara, þar sem hann gefur i skyn, að
almenningur við sjávarsíðuna muni
verða að missa af fiskmeti, að lík-
indum vegna dýrtíðarinnar. Mjer
viröist lítt skiljanlegt að menn við
sjávarsíðuna (þ. e. sjómenn) eigi ó-
hægra með að leggja sjer fisk til
niunns þótt hann sje í háu verði, og
að minsta kosti ætti þeim ekki að vera
það miklu erfiðara en bændum að
neyta kjöts, sem líka er í háu verði
móts við það sem vant er. Ef til vill
er þetta síldin, sem maðurinn á við,
með „fiskmeti“. En einkennilegt er
það, að hann hefur alt í einu gert
hana „miklu næringarmeiri" en kjöt-
ið. Síld hefur í sjer 15 pct. eggja-
hvítuefni og 9. pct. fitu, eða alls 24
pct. næringarefna, en kindakjöt 20
pct. eggjahvítu og 6 pct. fitu, eða
alls 26 pct. næringarefna.
(Niðurl.)
Frjettir.
Tíð og aflabrögð. Síðan norðan-
garðinum lauk hefur verið óstilt veð-
ur. Eftir miðja síðastl. viku snjóaði,
en síðan kom austanveður, rokhvast,
einkum fyrir sunnan land, og hleyptu
þá þilskipin mörg inn hingað. Kom
svo aftur norðanátt með frosti, en í
dag er hláka og rigning. — í Norður-
landi er tíð -vond og hagleysur, og
latið illa yfir heybirgðum manna í
Skagafirði og Húnavatnssýslu, ef
þessu heldur lengi áfram.
Þilskipin, sem inn hafa komið, hafa
aflað vel, hæst „Ása“ (Duus) 15^
þúsund og „Sigríður“ (Th. Th.) 14
þús. Botnvörpungarnir hafa einnig
aflað vel.
B. Kr. og ísafold. Því er mótmælt í
siðustu ísafold, að blaðið hafi „þegið
eins eyris styrk“ frá B. Kr. banka-
stjóra, og segist blaðið ekki telja það
styrk til sin, þótt B. Kr., ásamt fleir-
um, ætti að nokkru leyti að launa Sig-
urði Hjörleifssyni meðan hann var
við ritstjórn ísaf. En við þetta studdi
Lögr. ummæli sín í síðasta tbl., því
það var alkunnugt orðið af málaferl-
unurn, sem út af því hafa risið.
Fyrirlestur flutti Har. Níelsson pró-
fessor síðastl. sunnudag um afstöðu
sma til kirkjunnar. Taldi hann sig
nær frumkristninni en presta nú al-
ment, og voru það fróðlegar skýring-
ar, sem hann gaf í þvi sambandi á
ýmsum stöðum í Nýjatestamentinu,
en margir kaflar í fyrirlestrinum
ljómandi fallegir. Húsið var fult,
Bárusalurinn, og urðu margir frá að
hverfa. En nú verður fyrirlesturinr,
endurtekinn i kvöld.
Símaslit. í fyrradag brotnuðu 25
símastaurar á Eyrarbakka í einni röð.
Hafði hlaðist ísing á þræðina, en sið-
an hvest, en þó ekki mikið. Sam-
band er samt komið í lag, en stöðin í
bráðina flutt að Litlahrauni.
Slys á „Rán“. Botnvörpuskipið
„Rán kom inn hingað síðastl. mánu-
dagsmorgun með einn af skipverjum
örendan. Hafði vörpuvírinn hrokkið
upp úr skorðum sinum, er skipið var
að veiðum á sunnudagskvöldið i sjó-
gangi, lent á höfði mannsins og lost-
i? hann til bana. Maðurinn hjet Bene-
dikt Jóhannsson, frá Lindargötu 4
hjer í bæuum, ungur maður og efni-
lcgur.
Skipatjón vestanlands. Mrg.bl. seg-
ii þá fregn frá Þingeyri 2. þ. m., að
þar sje þa aftakaveður á norðaustan
og hafi slupp-skipið „Christian“, eign
Proppésbræðra, slitið upp og rekið
í land, og sje líklegt talið, að það sje
gerónýtt. Einnig hafi þilskipið „Tjalf-
inn“ rekið í land á Bíldudal, en það
kvað vera lítið skemt. Á Suðureyri
við Tálknafjörð strandaði þilskipið
„Sigurbjörg“, og „Talisman“, kútter
frá Eyjafirði, rak í land á Bíldudal,
cg er hann talinn mikið skemdur.
Mannskaðinn í norðanveðrinu. —
Mennirnir, sem druknuöu á Her-
manni frá Vatnsleysu, voru þessir:
Sigurður L. Jónsson, 38 ára, kvæntur
og átti 3 börn, Helgi Jónasson, 33
ára, kvæntur, átti 2 börn, Jón, bróðir
Helga, 23 ára, Jón Runólfsson, 23
ára, Sigurður Gíslason, kvæntur, 58
ára, frá Kletti í Borgarnesi, Svein-
björn, sonur hans, 21 árs og Guð-
brandur Árnason, 20 ára, frá Mið-
dalskoti í Laugardal. — Einnig
druknaði maður af vjelbátnum Sæ-
borg frá Vatnsleysuströnd, Ögmund-
ur að nafni, úr Barðastrandarsýslu.
Skipakaup Eyfirðinga. Þess var
nýlega getið hjer í blaðinu, að Ásg.
Pjetursson kaupm. á Akureyri hefði
keypt auk gufuskipsins „Kristjáns
IX“ 4 vjelskip til sildveiða, en „Vis-
ir“ segir, að hann hafi keypt 3 vjel-
skip og einn botnvörpung, er kostaði
160 þús. kr., og sjeu fleiri í fjelagi
með honum um hann. Áður átti Ás-
geir 2 fiskigufuskip. Enn fremur seg-
ir blaðið, að Höfðabræður hafi keypt
tvö vjelskip og ætli að byggja
bryggju á Kljáströnd og reka þaðan
síldveiðar með hringnótum, og einnig
hafi Böðvar Jónsson yfirdómslög-
rnaður o. fl. keypt vjelskip til síld-
veiða.
Síðustu fregnir.
Skeytin hingað sýna, að viðureign-
in stendur enn hjá Verdun með full-
um krafti. Síðasta fregnin er sú, að
Þjóðverjar hafi tekið kastalann Vaux,
sem lengi hefur verið barist um og áð-
ur er frá sagt hjer í blaðinu. Áður
kom sú fregn, að þeir hefðu í áhlaupi
tekið 30 þús. fanga. Englendingar
hafa mikið aukið her sinn í Norður-
Frakklandi, til þess að Frakkar gætu
sent sem mest af liði sínu til Verdun.
9 loftför þýsk höfðu gert árás á
England um síðastl. mánaðamót og
lenti eitt þeirra niður í Themsá og
í höndum Englendinga. En nokkru
fyrir mánaðamótin höfðu Englend-
ingar gert loftskipaárás á Norður-
Sljesvík og Þjóðverjar tekið 1 eða 2
skip, sem í henni voru. Herskip höfðu
fylgt þessum loftförum Englendinga
og lenti þeim saman við þýska tund- ,
urbáta vestan við Jótland, en fregnir
af því ógreinilegar. — Að austan er
sagt að Rússar haldi uppi sókn á
ýmsum stöðum, en frásagnir um það
óljósar.
Á hafinu.
Eftir því sem írjettirnar segja, hef-
ur skipatjónið verið meira en nokkru
sinni áður í ófriðnum eftir að Þjóð-
verjar hófu að nýju kafbátahernað-
inn 1. mars síðastl. Þeir höfðu nokkru
áður sent hlutlausum þjóðum tilkynn-
ingu um, að vopnuð kaupskip óvina-
þjóðanna yrðu eftir 1. mars þ. á. skoð-
uð af þeim sem herskip. Tilkynningin
um þetta var birt í aðalmálgagni
þýsku stjórnarinnar, „Nordd. Allgem.
Zeit.“ 10. febr. Þar er fyrst og fremst
gerð sú grein fyrir þessu, að enska
stjórnin hafi þegar fyrir byrjun
stríðsins gefið enskum útgerðar-
mönnum tækifæri til þess að
vopna lcaupför sín. 26. mars 1913
hafi þáverandi flotamálaráðherra
Englendinga, Churchill, skýrt frá því
í þinginu, að flotamálastjórnin hefði
hvatt útgerðarmenn hinna stærstu
línuskipa til að vopna þau, og 'legði
stjórnin til vopn og skotfæri og menn
til að stjórna þeim, og væri þetta
gert til verndar skipunum. Útgerðar-
mennirnir hefðu orðið við þessum til-
mælum, og þegar í maí 1913 hefði
formaður eins af stærstu útgerðar-
fjelögunum tilkynt hluthöfum þess,
að stærri gufuskip fjelagsins væru
vopnuö. í janúar 1914 hefði flota-
málastjórnin enska birt lista yfir 29
flutningaskip ýmsra enskra fjelaga,
sem væru vopnuð. Þýsk herskip
hefðu þegar i byrjun stríðsins orðið
jæss vör, að línuskipin ensku væru
vopnuð.
Af hálfu ensku stjórnarinnar hefði
því vcrið haldið fram, að skip þessi
yrðu skoðuð sem hver önnur frið-
söm flutningaskip meðan þessi vopn
væru að eins notuð til varnar sjálf-
um skipunum. Hefði þvi verið lýst
skýrt yfir í skjali til Bandaríkja-
stjórnar 25. ág. 1914, að ensku línu-
skipin hefðu verið vopnuð að eins til
varnar sjer, en ekki til árásar á önn-
ur skip, og að þau þar af leiðandi
mundu aldrei skjóta að fyrra bragði,
en að eins svara, er á þau hefði verið
skotið. Um vopnuð skip, sem bæru
annara þjóða flögg, hefði enska
stjórnin aftur á móti gefið út þá
reglu, að farið skyldi með þau sem
herskip.
Nú segir í tilkynningunni, að þýska
stjórnin sje í engum efa um, að vopn-
uð flutningaskip beri að skoða sem
herskip, hvort sem þau sjeu vopnuð
til varnar sjer að eins eða jafnframt
til árása. Hún gerir því þær kröfur,
að þessi skip sjeu látin hlýða sömu
lögum og herskip í höfnum hlut-
lausra þjóða, en segir, að sumstaðar
hafi menn áður aðhylst ensku kenn-
inguna um, að hjer væri ekki um her-
skip að ræða, en annarstaðar hafi
þessi skip orðið að lúta sömu lögum
og herskip.
Eftir að stríðið hófst, voru fleiri og
fleiri ensk flutningaskip vopnuð, seg-
ir í tilkynningunni, og hafi þau eigi
að eins beitt vopnum til mótstöðu
gegn þýskum herskipum, heldur einn-
ig gert árásir á þau að fyrra bragði
og notaði þá oft fölsk flögg. Skrá
sje til yfir slík tilfelli, og hafi skip
bandamanna Englendinga tekið þetta
eftir þeim. Á skipum af þessu tægi,
sem lent hafa í höndum Þjóðverja,
hafi fundist fyrirsagnir um vopna-
notkunina frá ensku flotamálastjórn-
inni, svo sem nákvæmar reglur um
árásir flutningaskipa á þýska kaf-
báta, og sje þar beint tekið fram, að
ekki þurfi að bíða þess, að kafbát-
urinn byrji viðureignina. Þessum
reglum sje eigi að eins ætlað að gilda
á hernaðarsvæðinu kringum England,
heldur hvervetna.
í tilkynningunni segir þar næst, að
þar sem málið horfi þannig við, sje
það bert, að óvinaskip, sem vopnuð
sjeu, með stórskotatækjum, eigi engan
rjett til þess, að með þau sje farið
sem friðsamleg herskip. Þjóðverjar
muni þvi, er ákveðinn frestur sje
liðinn frá birtingu tilkynningarinnar,
þ. e. eftir 1. mars, fara að við slík
skip svo sem væru þau herskip, og
gefi þýska stjórnin hlutlausum þjóð-
um þetta til kynna til þess að þær
geti varast mannflutninga og vöru-
flutninga með þeim skipum.
Nú virðist svo sem Þjóðverjar hafi
fylgt þessu fram í kafbátahernaði sín-
um eftir 1. mars, og er enn komin
upp deila um þetta út af því milli
þeirra og Bandaríkjastjórnar. En kaf-
skip Þjóðverja eru nú sögð miklu
stærri og betur búin en í fyrra. Ný-
lega höfðu þýskir kafbátar komist
inn á höfnina í Havre og sökt þar
skipum. Hafa ýms skip frá hlutlaus-
um þjóðum farist í þessari nýju
rimmu, sem hafin er á sjónum, þar á
meðal skip frá Sam. gufuskipafjel.,
„Christianssund", er fórst á tundur-
dufli í Ermarsundi.
En Englendingar herða jafnframt
mjög á eftirlitinu með skipaferðum
hlutlausra þjóða og hugsa sjer nú
að taka gersamlega fyrir alla vöru-
flutninga til miðveldanna. Er frásögn
um það,að því er flutninga tilNorður-
landa snertir, x grein E. Briems hjer
í blaðinu.
Lærisveinn
Har. Níelssonar.
Kandidat Ásgeir Ásgeirsson hefur
farið á stúfana í síðustu Lögrjettu,
til þess að bera blak af læriföður
sínum, að því er virðist. Bjóst jeg
hálft um hálft við því, að hann mundi
ekki geta setið á sér, eftir orðum hans
að dæma við mig áður. Sjálfur læri-
meistarinn dregur sig nú í hlje, en
heyrt hef jeg, að hann hafi í sunnu-
dags-prjedikun sinni síðustu (í Frí-
kirkjunni) boðað söfnuði sínum, að
hann mundi hefja ieiðangur gegn
mjer á öðrum vettvangi en i dálkum
Lögi'jettu !*
* Efndirnar á þessu þykist hann víst
hafa byrjað með fyrirlestri sínum i Báru-
búð 2. þ. m., um „kirkjuna og ódauðleika-
sannanirnar". Af tilviljun gat jeg ekki
hlustað á hann: Jeg bjóst við því sem sjálf-
sögðu, að H. N. sýndi þá algengustu kur-
teisi og sendi fnjer aðgöngumiða, I eða
2, að fyrirlestrinum, en það varð ekki og
Tek jeg ekki til þess, þótt hr. Ás-
geir vilji láta ljós sitt skína, en æski-
legra hefði verið, málefnis þess
vegna, sem að umræðu hefur verið,
að „ljósið“ hefði verið dálítið skýrara,
skrif hans ákveðnara og meira snert-
andi aðalatriði málsins held-
ur en raun ber vitni um. Jeg get ekki
bundist þess, að láta það hjer í ljósi,
hvað ýmsum finnast sumir af stúdent-
um allra síðustu tíma óákveðnir og
reikulir í hugsun, eftir þeim kynnum,
sem þeir hafa haft af þeim (eða því,
sem þeir hafa látið til sin heyra). Þótt
gáfur sjeu í góðu lagi, eins og talið
er vera um kand. Á. Á., er eins og
d ó m g r e i n d þeirra sje ærið ábóta-
vant, sem ekki getur komið af öðru
en einhverjum skorti á rjettri æfingu.
Þetta má og heyra af munni kunn-
ugra manna, er meiri mök hafa við
þá en jeg. Og ef þessi grundvöllur
hefur ekki verið lagður áður, svo að
lialdi geti komið, má nú nærri geta,
að guðfræðin ein hefur ekki getað
bætt þar úr skák. Nýja guðfræðin,
með sinu reikanda ráði, virðist ekki
sjerlega líkleg til þess — og ekki mun
andatrúin, sem blandað er hjer
saman við guðfræðina, hafa greind-
aukandi áhrif á nemendurna. Er hjer
nú eitt lifandi dæmið.
Annars var Ásgeir einn af þeim,
sem stóðu undir hinu merkilega „vott-
orði“, er próf. H. N. birti í Lögrjettu
og getið hefur verið um áður, svo að
verið getur, að þessi grein hans eigi
að þýða það, að hann vilji að því
leyti „gera grein fyrir sjer“. Ef allir
hinir korna á eftir, má eiga von á
uppbyggilegum samræðum. í síðustu
grein minni gleymdi jeg að geta þess,
að mjer finst það óviðeigandi, úr því
guðfræðiskennarinn, presturinn H.
N., þóttist þurfa að fá sjer v o 11-
o r ð nokkurra manna um það, að
hann hefði talað urn Krist „eins og
kristnum presti sæmir“(!) — þakka
skyldi honum, að hann fer ekki að
skamma Krist —, að setja þá alt
kvenfólkið hjá, sem þó mun vera
í ekki litlum rneiri hluta í „söfnuði"
hans.
Hr. Á. Á telur mig vera að „lasta“
Har. Níelsson — og sjálfur virðist
H. N. álíta, að jeg beri honum það á
brýn, sem ekki sje kristnum presti
sæmilegt. Einmitt það. Eins og hver
getur sjeð (nema líklega þessir
„skýru“ menn) hef jeg á engan veg
veitst að H. N. persónulega, auð-
vitað ekki, heldur að eins talað um
kenningar hans og afstöðu þeirra til
ákveðinna atriða, og verður það mál
ekki hrakið. En þ a ð kalla þeir ,,last“
o. s. frv., eins og geðofsamönnum er
títt, aðgætandi ekki, að með því gefa
þ e i r til kynna, að sjálfar þess-
a r k e 11 n i n g a r sjeu ekki sem
sæmilegastar, er þær eru krufðar til
mergjar. Eins og gefur að skilja,
enda í samræmi við það, sem jeg ein-
att hef látið í ljósi, þá er það mín
skoðun, að þeir eins og aðrir megi
hafa hvaða trú, sem þeir vilja, ef þeir
að eins fara með hana svo sem hlýðir.
Það er annars eftirtektarvert, hversu
þeim er orðið illa við, andatrúar-
mönnum og þeirra velunnurum, að
nefna orðið a n d a t r ú, þeir kalla
það bara „spiritisma“, það útlenda orð
er finna og hátíðlegra fyrir fólkið.
Jeg get nú ekki gert þeim það til
geðs, fremur en annað, að feta
í þessi fótspor þeirra. Góðum ís-
lenskum orðum held jeg og nota
þau, er við á. En líklega er þeim
verst við heitið af því, að nú eru þeir
alt af að burðast við að heimfæra
þetta undir v í s i n d i n (það er svo
sem ekki ólukkans „trxx“ eða neitt
þess konar, ööru nær!), þótt langt sje
fór jeg því ekki á staS til þess að afla
þeirra fyr en orðið var um seinan og „alt
uppselt" (því að fólkinu finst þetta „spenn-
andi“). Þar sem hann notaði þessa „deilu“
okkar að tilefni og hún er farin að verða
honum að fjeþúfu, og þar sem þetta átti
að vera s v a r til min, hefði ekki verið
ósanngjarnt, að mjer hefði verið trygður
aðgangur! — Annars gefst mönnum sjálf-
sagt tækifæri til að athuga þessa vörn pró-
fessorsins nánar,.því að gera má ráð fyrir,
að hann muni láta prenta hana.
frá, að þetta andahjal þeirra eigi
nokkuð skylt við sönn vísindi, því að
rjettar sálfræðilegar tilraunir hafa
ekki leitt neitt í ljós um anda fram-
liðinna.
Á. Á. játar nú, að hann hafi ekki
kynt sjer andatrúna, og segir hann
það víst satt, þvi að orð hans ber þess
ljósan vottinn, að hann hefir litla
hugmynd um, i hverju hún er fólgin.
Samt leyfir hann sjer að segja, að
j e g muni henni „litlu kunnugri“,
sem hann að sjálfsögðu getur ekkert
vitað um (nema þá eftir reglunni,
að margir eru gjarnir á að álita aðra
sjer jafnfávísa), og sýnir þetta sam-
viskusemi hans. Jeg get nú frætt
hann um það, að jeg er henni alls
ekki ókunnugur (og hef ritað unx
hana áður m. a. í „Ingólf“ 1913),
þótt lítt hafi jeg tekið þátt í anda-
særingunum, sem hjer og á ýmsum
öðrum stöðum hafa átt sjer stað. En
ekki vantar bókmentirnar, með og
mót, og ætti herra Ásgeir að geta átt-
að sig á því, enda hafa sjálfir anda-
trúarmenn hjer visku sína mest það-
an, eins og sjá má af skrifum þeirra.
Grunnhygnin er svo mögnuð, að hann
fullyrðir ósmeikur, að trúa beri (bet-
ur) frásögnum H. N., sem skoðanir
sínar byggi á „eigin reynslu og rann-
sókn“. Jú, sá hefur nú ekki litla „eig-
in rannsókn“ að byggja á! Hjálpi
okkur hamingjan. Ef trúa ætti öllu,
sem trúgjarn maður þykist sannfærð-
ur um, þá býð jeg ekki mikið í skyn-
stmina. — Á. Á. hefur þau orð eftir
mjer, að jeg segi, að „ókleift“ sje að
boða andakuklið sem „sannleik".
Þótt lítið sje, þá er hjer úr lagi fært
—jeg taldi það „ó 1 e y f i 1 e g t“, þvi
vitanlega eru lítil takmörk fyrir því,
hvað einhliða æsingamenn sjá sjer
„kleift“ að bera fram.
Þótt bert sje, ef til vill að vonum,
að hr. Á. Á. veit í raun rjettri ekkert
um andatrúna, þá er þó enn neyðar-
ltgra, að hann virðist, guðfræðing-
urinn, líka vaða talsverðan reyk í
sjálfum ti'úarlærdómunum, ef það eru
þá ekki látalæti ein hjá honum, til
þess að geta farið i kringum kjarna
málsins. Hann heldur, að kenning-
um kirkjunnar og kristninnar um
a n n a ð 1 í f sje að öllu fullnægt með
þvi, ef það „sannaðist" hjá andatrúar-
mönnurn, að þeir næðu sambandi við
framliðna menn, og að þannig sje líf
til eftir dauðann. Hann hlýtur þó að
vita, nema ö 11 u sje nú umhverft orð-
ið í lærdómi þeim, sem þulinn er
prestaefnum hjer við háskólann ísl.,
að hin kristna kirkja gerir sjer vissar
hugmyndir um lífið eftir dauðann, hið
eilífa lífið, himnaríki o. s. frv., sem
rnjög er frábrugðið því og a 11 a n n-
a ð en það (margt mjög svo hlægi-
lega), sem birtist úr heimi „andanna"
hjá andatrúarmönnum. Og jeg endur-
tek það, sem jeg sagði í fyrstu grein
minni, að ekki verður betur sjeð en
að það, sem fram kemur „úr hinu
lifinu“ á andafundunum, k o 11-
v a r p i alveg, e f satt væri, hug-
myndum kirkjunnar um eilífðina. —
Geta má þess og, sem hr. Á. Á.
hlýtur að vita, að í mörgum öðrum
trúarbrögðum en kristninni er gert
ráð fyrir lífi eftir dauðann, og gætu
þá „andasannanirnar" eins stutt
þau. En það sjá allir, að enginn gróði
getur það verið kristinni trú s e m
s 1 í k r i, þótt eitthvað kæmi fram,
sem hlæði jafnt undir heiðnar hug-
myndir og annarlegar.
í annan stað er það nú víst, og ó-
mótmælanlegt með rjettum rökum, að
s’j e eitthvað orðið þekkjngaratriði
einvörðungu, þá getur það ekki leng-
ur verið hent til þess að byggja á
„átrúnað“ eða „trúarbrögð“, enda
verður raunveruleg þekking og trú
aldrei sameinað, með þvi að þau
hugtök eru gagnstæður. Stoðar þar
lítið að vitna í Pál postula.
Er Páls er minst, sem hr. Ásg. gef-
ur tilefnið til, er rjett að skjóta því
inn í, að það sýnir ofboð vel, hverjar
hugmyndir nýguðf ræðingar
gera sjer um Krist, að Ásg. leggur
þýðingu upprisu hans, sem sönnun
fyrir framhaldi lífsins, að líku við
„sannanir“ þær, sem andatrúarmenn
þykjast fá af sambandi sínu við fram-
liðna, og vitnar jafnvel um þetta til