19. júní - 01.10.1919, Page 5
19. JÚNÍ
29
stóð frammi fyrir honum titrandi af
andþreyngslum og feginsótta, og kom
engu orði upp. »Hvað er að sjá þig
barnið mitt! Og kemur hingað svona
til reika?« »Ekki — get — eg — að
— því — gert —« braust út, og grát-
ekkinn bútaði orðin sundur. »Hann
er svona, svona — óhrein — og —
og —« »Hann er meistaraverk, og þú
ert mitt barn«, sagði Alfaðir með
misþóknun. »Hann ræður alveg yfir
mér og á mig, af því að eg er kölluð
kona«, kjökraði hún. »Það er lög-
helguð venja í mannheimi«. »Veistu
ekki barn, að þú berð alla ábyrgð á
þér sjálf? Að þú ert barn mitt, sem
enginn og ekkert má niðurlægja, né
saurga, að eg gaf þér líkama þinn
til aðstoðar við útréttingar erinda
þinna niðri i heimi holdsins, svo að
þú mættir máttug verða, og mann-
heimi gagnleg, og s\o kemur þú svona
til reika og kennir meðhjálp þinni
um«. »Hann, sem að á öll umráð
yfir mér, að lögum lágstígsins, af því
að eg ber kvennheiti og er krafta-
minni«, kjökraði hún, »þeir, þarna
niðri segja að hann eigi mig að guðs
og manna gerðardómi«. Alfaðir brosti
óglaður. »Mikil börn eruð þið öll!
Á kannske barnið milt, mitt eigið líf,
að gleyma uppruna sínum og ákvörð-
un, af því að það ber kvennkent heiti,
og láta fávís lög mannanna afmá guðs-
eðlið í sér, og skemmast af yfirráð-
um holdsins! Nú gef eg þér karl-
kynsheitið: Andi, og láttu svo ekki
meðhjápina þína, verkfærið, sem eg
léði þér, fá »bóndaréttinn« yíir þér
aftur, þennan kynlega rétt sem að þú
segir að mennirnir kalli það; að taka
i sínar hendur yfirráðin og ábyrgð á
öðrum, sem áttu að efla hvert annað
i óháðri einingu«. Og hann benti
barninu sínu, sálinni, að nú ætti hún
að fara heim til sín aftur, en hún
stóð hikandi og hnípinn og lyfti ögn
vængnum.
»Hvað er nú enn að, unginn minn?«
Og alfaðir laut ofan að litlu, sorgbitnu
sálinni, barninu sinu úr-ræða-litla.
»En ef að hann enn vill ráða yfir
mér og heldur þvi fram, að þú hafir
gefið sér yfirráðin«. — »Nú heitir þú
karlkyns-heitinu: And', og ertþví eigi
kona. Félagi þinn, »hold og blóð«,
er með hvorugkynsheiti, þú ættir því
að gela verið óhult fyrir yfir-ráðum
líkama þíns. Og rektu nú rösklega
erindi þín í heimi hins holdlega lífs,
án þess að gleyma ákvörðun þinni
og ábyrgð á sjálfri þér«.
Og andinn sveif nú öruggur o’ní
mannheim, og tók við yfirráðum yfir
holdinu, sem óðara kannaðist við
yfirburði hins andlega, þegar karl-
heiti var á það komið. Og holdið varð
auðmjúkt og auðsveipið með hjálp
andans, svo nú gekk alt greiðlega.
Eitt af erindum mannsandans o’ní
mannheim var það, að vera til að-
stoðar ungu, ósjálfbjarga ætlingjunum
sínum: dýrunum. Hlúa að hagsmun-
um þeirra og vera málsvari hinna
mállausu. Holdið var ekki ófúst til
samvinnu á því sviði, því einnig það
var í ætt við dýrin og gaf holdi
þeirra hýrt auga. En manns andinn
drógst að, og unni, guðsneistanum,
ódauðlegleika-eðlínu í því öllu, öllu!
Ólöf á Hlöðum.