19. júní - 01.04.1925, Side 4

28
19. JÍÚNl
séð sér fært að taka. Eigi er heldur á
fjárlagafrumvarpi stjórnarinnar veitt
fé, til að hefja verkið, og eigi hefir
fjárveitinganefnd neðii deildar tekið
upp neina fjárveitingu til þess. Og þó
liggur fyrir samþyktur vilji þingsins
um að þetta skuli gert. Svör þau, er
fjármálaráðherra gaf fyrir hönd rík-
isstjórnar voru næsta óákveðin og af
hendi fjárveitinganefndar tók enginn til
máls. Próf. Guðm. Thoroddsen lýsti því
mjög ýtarlega hversu mikil nauðsyn
það væri að eignast landsspítalann,
með honum yrði fyrst komið á
bráðnauðsynlegum endurbótum á heil-
brigðismálum vorum. Auk þess töluðu
alþm. Jónas Jónsson, próf. G. Hann-
esson, landlæknir G. Björnson og frú
Bríel Bjarnhéðinsdóttir, sem kom með
þá uppástungu, að alþingi yrði ekki
haldið nema annaðhvort ár, en þing-
kostnaðurinn hitt árið lagður í bygg-
ingu spítalans. Með því myndi fljót-
lega fást nóg fé.
Tillaga var borin upp og sam-
þykt með öllum greiddum atkvæðum.
Fór tillagan á þá leið að skora á
rikisstjórn og alþingi
1. að ljúka hið fyrsta við samninga
við stjórn Landsspítalasjóðsins um
framlag úr sjóðnum til bygging-
arinnar og
2. að veita á fjárlögum 1926 eigi
minni upphæð en þá, er gert er ráð
fyrir í þingsályktunartillögu efri
deildar frá 2. maí 1924 — eða
75,000—100,000 kr. — sem fyrsta
framlag ríkissjóðs til byggingar
Landsspitalans.
Áður en fundi var slitið talaði for-
rnaður sjóðsstjórnarinnar nokkur orð
og skýrði frá því að stjórn Lands-
spítalasjóðsins væri nú fús til að
hækka tilboð sitt um helming, ef það
mætti verða til að eyða kyrstöðu
málsins og tryggja, að bráðlega yrði
hafist handa.
Fundurinn fór vel fram og var
auðséð að fundargestum var það á-
hugamál að á byggingu Landsspítal-
ans yrði eigi lengri dráttur, en þeg-
ar er orðinn.
Gnðbjartur gamli.
(Framh.).
Þegar ég var átta ára gömul var
ég einu sinni send austur í Varastaði.
Ég gekk, eins og leið liggur, eftir ár-
bakkanum. Áin var breið, en viða
grunn og háir grasbakkar að benni;
framan í bakkanum uxu hvannir hér
og þar og þótti okkur börnunum ekki
ónýtt, ef við gátum náð okkur í ótrén-
aða njóla til að borða. Við litum þvi
oft niður fyrir bakkann þegar við
vorum send ofan að ánni. í þetta
sinn kom ég auga á stóran og fall-
egan hvannarunna með mörgum ljós-
grænum njólum og fór að seilast
eftir þeim. En er minst varði misti
ég jafnvægið og steyptist fram af
bakkanum og ofan í ána. Til allrar
hamingju var hún ekki mjög djúp
þarna, svo ég gat bjargað mér á fæt-
ur, lítið meidd, en bakkinn var svo
hár að engin tiltök voru fyrir mig
að komast upp aftur, en ofdjúpt
fyrir mig að vaða þangað, sem hann