Alþýðublaðið - 21.09.1963, Blaðsíða 15

■5'í.fVF!® •Wn'*
vinkona mín vor-
. og ég þoldi það
Hún horfði á mig, og allt í
einu fannst mér, að Janice . . .
Janice mín . . . hataði mig.
Mér finnst þetta eklci fyndið,
sagði hún rólega. En ég veit
bara það, að ef ég elskaði ein-
hvern eins og þú þykist elska
Peter, þá mundi ég ekki láta
kjánalegt stolt standa í vegi fyr
ir hamingjunni, — og ég mundi
biðja hann fyrirgefningar.
— Ég ætti það nú bara eftir.
Biðja Peter fyrirgefningar. Á
hverju? snurði ég reið. Fyrst
Peter hafði sagt henni svona mik
ið, hvers vegna hafði hann þá
ekki sagt henni, livers vegna við
fórum að rífast? Ég býst við, að
hún hafi séð, að mig langaði ekki
til að deila við hana og okkur
létti báðum, þegar frú Crips veif
aði til okkur úr glugganum og
bauð okkur inn. Árum saman
liafði ég haft þá venju að koma
inn með Janice eftir kirkju og
þiggja heimaíb(ruggað víh lijá
frú Crips og k^y og ég gat at's
ekki fundið neina afsökun til að
brjóta þessa viðteknu reglu nú.
Við vorum að fara inn um hlið-
ið, þegar ég sneri mér við og sá
Peter knma á móti okkur. Hann
var ekki kirkjuklæddur, en
vinnufötin hans virtust sanna, að
liann hefði verið að vinna á verk
stæðinu. Mér fannst ég daga
uppi og verða að steini eins og
tröll við sólarupprás. Ef ég hefði
bara verið ein, hugsaði ég, hefði
ég getað gert það, sem mig lang
aði mest til, ég hefði getað
hlaupið til Peters, — fundið
sterka arma hans um mig, fund
ið, hvernig hann þrýsti mér eð
sér og segði, að hann sleppti
mér aldrei, aldrei . . . Það var
eins og hjartað ætlaðl að springa
úr brjóst.i mér, og ég bað til
guðs, að Janice hyrfi á brott . . .
að við Peter yrðum ein . . Auð-
vitað gerðist ekkert . . . krafta
verkin gerast ekki, þegar þú
helzt vilt, að þau gerist. Hann
kom til okkar:
—. Halló, Janice, — Shirley.
Hann hikaði og ég gat ekk-
ert gert — ég gat ekki einu
sinni útmáð stíft, óeðlilegt bros
jð af vörum mér. Án þess að
hafa frekari orð beygði hann
út á þorpsveginn. Hann leit
ekki einu sinni um öxl. Jánice
lejt til mín, en ég mætti ekki
augharáði hennar. Um -leið og
ltún gekk inn strauk hún hönd
sinni eftir handleggnum á mér,
— eins og hún vildi mýkja þján-
ing mína, sýna mér andúð. En
það var eins og að hella olíu í
eld. Ég held satt að segja, að
ekkert hefði getað æst mig meira
upp. Ég var aumkunarverð, hugs
aði ég, bezta
kenndi mér .
ekki.
Nú auðvitað gat eg eklci hald
ið þannig áfram. Ég er ekki fyrst
þeirra kvenna, sem reyna að
sefa sorgir sínar með vinnu, —
né heidur, að ég verði sú síð-
asta. Ég býst við, að yfirhjúkr
unarkonan hafi haldið, að ég
væri gengin af vitinu, ’því að æv
inlega, þegar hún reyndi að fá
mig á sitt band gegn nýja lækn
inum og hugsjónum hans tók ég
upp hanzkann fyrir hann og hóf
hugmyndir hans til skýjanna.
Hann var kominn aftur heim frá
Chantleyford og var staðfastari
en nokkurn tíma I ákvörðun
um að koma upp hvíldarheimili
fyrir þreyttar mæður. Á við-
kvæmu augnabliki hafði honum
orðið á sú skyssa að trúa yfir
hjúkrunarkonunni fyrir öllu sam
an og hún lét móðan mása næst,
þegar hún kom á bókasafnið til
að fá lánaða bók handa einhverj
um einkavina sinni.
— Þessi maður er brjálaður,
sagði liún rólega. Þér skuluð
ekki halda, að ég dáist eklci að
honum, — enginn kemst hjá því,
sem kynnist eldmóði hans. En
þetta er einum of mikið, — það
virðist svo sem hann hafi séð
þyrpingu af gustukahúsum á upp
boði. Þér ráðið því, hvort þér
trúið því eða ekki, barnið gott,
en læknirinn hefur fengið á heil
ann aö koma upp þessum húskof
um og hann á sjálfur ekki eyris
virði.
Strax og fólk fær veður að
þessu flokkast það hingað með
fjárframlög, sagi liann við mig í
gærkvöldi. Það er augljóst mál,
að læknirinn okkar á mikið eft-
ir að læra um mannlegan kær-
leilc. Ég býst við, að þessi sé
ágæt, ■—i hún tók bók niður úr
hillunni og skoðaði hana gaum-
gæfilega,-----kápan lofar góðu,
— er það ekki.
Ég lét þetta afskiptalaust og
hún fór með bókina þó að ég
var handviss um, að hún mundi
minnsta kosti aldrei líta í hana
sjálf.
Ég fór niður á sjúkradeildirn-
ar seinna utn daginn og þar rakst
ég á Másters lækni á tali við
gamla konu er hafði af einhverj
um óskiljanlegum ástæðum lif-
að af stóruppskurð. Hún var
smá eins og barn á kafi í kodda
hafi og togað andlitið var heið-
gult. Hún brosti til mín með
tannlausum munninum og ég
fylltist meðaumkvun. Ég fór til
hennar með hlaðinn bókavagn.
— Hvemig lízt yður á að fá
skemmtilega bók að lesa, spurði
ég. Hún leit eldsnöggt á lækn-
inn og svo á mig. Ef hún hefði
verið á fótum er ég viss um, að
hún hefði hneigt sig fyrir okkur.
Einhvern veginn minnti hún mig
á stífaða hvíta svuntu, bakstur
og sólskin í gegnum stóra eldhús
glugga . . .
— Þakka yður fyrir, elskan,
sagði hún, — en ég kom með bók
ina mína með mér.
— Mér fannst hálsinn á mér
herpast saman, ég leit á Colin
Masters og hann brosti. Við
vissuni bæði hvað I huga hans
bjó . . . við héldum, að vesalings
manneskjan hefðí komið með bib
líuna sína með sér ...
En eitthvað til að lesa, hélt
ég áfram, kannski eitthvað gott
og fallegt?
—. Hún hélt, að ég væri gengin
af vitinu.
— Ég kom með það með mér,
endurtók hún góðlátlega. Ég hef
það alltaf með mér. Hún kafaði
undir koddana og dró fram litla
bók með gullnum stöfum á káp-
unni. Ég sá strax, að þetta var
barnabók, sem gefin hafði verið
sem verðlaun í sunnudagsskóla.
Titillinn: Joe hennar, var skráð
ur yfir mynd af litlum dreng,
sem óð niður forugan veg með
stóra regnhlíf í hendinni.
— Ég hef lesið hana næstum
sextíu sinnum, sagði hún á-
nægjulega og spennti horaðar
greipar sínar yfir skræðuna.
Mér finnst stundum afþreying í
því að líta í góða bók.
Við héldum áfram og skildum
við hana við lestur „bókarinnar“.
Við vorum bæði meira en lítið
hrærð yfir einfaldleika konunn-
ar og mér létti einhvern veginn
fyrir brjósti. Við héldum áfram
ferðinni meðfram rúmunum á
deildinni, stönzuðum öðru hvoru
til að afhenda bækur, en héld-
um síðan ferðinni áfram.
Loks, þegar við vorum komin
út fyrir dyrnar, sneri hann sér
að mér.
— Mig langar til að þér komið
með mér til nýs sjúklings á
einkastofu, -— ef þér hafið tíma
til. Ég hef dálitlar áhyggjur af
henni. Hún er rík, dekruð, skap
stirð kerling, — en ég hef á-
huga á því, hvernig henni reiðir
af.....og ég hef þá trú, að
þér gætuð veitt mér mikilsverða
hjálp. Ég skal koma með yður.
Læknirinn ýtti bókavagninum
á undan sér eftir ganginum og
það fór ekki fram hjá hjúkrun
arkonunum, sem urðu á vegi
okkar. Læknirinn spurði, livort
ég vildi koma með honum í leik
húsið eitthvað kvöldið í næstu
viku. Ég neitaði strax, — ég veit
ékki hvers végna. Guð veit, að
leikhús og leikhúsferðir eru ekki
dagiegt brauð hjá mér, þótt ég
hafi sérstakt yndi af öllu, sem
leikhúsið áhrærir Hann tók
neitun minni með mesta jafnað
argeði.
— Hugsið um það, sagði hann
mildilega. Þetta er gott leikrit:
Maðurinn, sem þorði að tapa, —
held ég að það heiti. Þér hafið
ef til vill heyrt um það. Nýja
stjarnan Bernard Stance kemur
þarna fram. Ég er með miðana,
svo að þér þurfið ekki að hafa
áhyggjur af þvi.
Ég sagði ekkert, en það kom
meira en lítið á mig, þegar ég
heyrði, að hann hefði keypt mið
ana án þess svo mikið sem spyrja
mig. En hvað um Janice? Þetta
yrði enn til að auka á misskiln-
inginn millum okkar, og það var
mér þvert um geð. Ég vissi ekki,
hvað ég átti að segja, svo að ég
tók til bragðs að þegja. Fyrir ut
an dyr á einni einkastofunni
stanzaði læknirinn loks og bank
aði.
— Frú Merridrew, sagði liann
rólega. Ég er hérna með vin-
konu mína. Hún er bókavörður
hérna á sjúkrahúsinu, ungfrú
Martin.
Við litum hvor á aðra. Ég verð
að játa, að mér leizt ekkert á
hana. Hún var tröllvaxin, aug-
sýnilega vönust því, að fleyta
rjómann ofan af því, sem lífið
hafði að bjóða. Hún sat uppi við
dogg, stífpúðruð og máluð með
hárið snarhrokkið af permanenti
Hún var í dyrlegum svanadús
jakka, með demantseyrnalokka í
stórum eyrunum. Henni hund-
leiddist og reyndi sízt að fela
það fyrir neinum. Hún var ó-
ánægð á svipinn eins og veikur
krakki og sá svipur fór ekki vel
á feitu andlitinu.
Náttúrulega, bókavörður,
dæsti hún, ég er búin að vera
þrjá daga hérna á spítalanum og
ég hef beðið allar hjúkrunarkon-
urnar, sem hafa látið' sjá sig
hérna að útvega mér eitthvað að
íesa, en engin þeirra hefur fært
mér svo mikið sem eina bláB-
síðu. En það er svo sem ekki held
ur mikið á þessum bókardrusl-
um að græða. Fólk er hætt að1
skrifa bækur eins og einu sinni
var siður o gef þið viljið fá að
vita, hvað ég tel góða bók þá
skal ég. segja yður það, ungfrú
hvað svo sem þér nú heitið. Þeg
ar ég var ung stúlka átti faðir
minn fínasta bókasafnið í Aust-
ur-Englandi og ég man . . .
Þannig lét hún móðan mása
gagnrýnandi allt og allt, stund-
um sjúkrahúsið, stundum eitt*
hvað annað. Allar hjúkrunarkon
urnar voru hysknar og illa vand
ar, yfirhjúkrunarkonan fífl-
læknarnir kærulausir, — en
þótt hún virtist á engan hátt und
anskilja Masters lækni tók hann
ásökuninni með mestu ró, jafn'
vel áhuga að því er mér virt-
Breiðir
og þægilegir
Kvenskór
Austurstræti 10.
CRANNARNIR
/60$

Mamma, komdu og sjáðu mig i sjópvarpinu.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 21. sept. 1963 |,5