Óðinn - 01.01.1907, Blaðsíða 3

ÓÐINN.
75
Sem tindrandi snœljós liann fram hjá oss fer,
þig furðar, Iwe stúrinn á svipinn hann er
á vegnm liins fríðasta frama.
Menn teygja fram háls til að sjá hann í svip,
það svalar, að líta jafn-sjaldgœfan grip!
En annars þeim um hann er sama.
Á barminum glitrar lians gullstjörnu safn;
það gleður alt tandið, hans víðfrœga nafn.
Menn heiðra’ hann með hátt dregnum fána.
Frá bakkanum kveða við ktöpp og sköll. —
Pað kvöldar — og skrautljósin spegla sig öll
sem ofin í gagnsœja gljána.
Hve feig voru blóm þín, hve bráðfleygt þitt vor!
Pá batstu á þig teggi. Hvort manstu þau spor?
Pá var ei til vegsemdar þotið.
Nú liggur og fúnar það leikfanga-safn. —
Með list þinni hefurðu konunglegt nafn
og — iskuldans Helvíti hlotið.
Hinn ískaldi Ijómi þig umhverfis skín,
hinn ískaldi hlátur í svellinu hvín,
og kaldhamr er klappað á ströndum.
Pín blóm eru kuldahrím, kóngsríkið ís. —
Nú Iclappa þœr hendurnar lof þitt og prís,
sem lengst hafa ýtt þjer frá löndum.
Pvi lífið er glur og ástríkis gnægð,
sem aldrei fœr nœring af klappi og frægð,
nje varma frá vcrðlanna-haugum. —
A ströndinni kuldaleg kvenbros þú sjer.
En lcaldari skeyti þó send eru þjer
úr haturs- og öfundar-augum.
Nú brakar i ísnum, er skautinn hann sker.
Pað skyggir í vökina framundan þjer.
En vertu ekki dapur nje deigur.
Að kveðja jafn-gœfusnautt glit mun þjer Ijctt.
Sem geisli þú flögrar hinn siðasta sprett.
— Pví ekki mun orðstir þinn feigur.
Gf. M.
Ný sháldsaga eftir Jón Trausta er riú bráð-
um væntanleg og er byrjað á prentun hennar.
Þessi nýja saga heitir »Leysing«. — Eldri saga
höfundarins, »Halla«, sem út kom í fyrra, er
þegar orðin mjög vinsæl bók, en ekki mun
mönnum þykja minnatil þessarar nýju sögu koma.
Blýants-inyndir.
Vormorg-iin.
Vorsól leikur í laufi smá
feluleik við fiðrildin grá,
og pröstar peytir lúður í lundi;
en krummi situr á svörtum kjól
svo sunnudagsfrómur á klettastól,
nývaknaður af vœrum blundi.
Biðrildin preytast á pessum leik,
pau purfa að hvíla sig litil og veik;
en sólin hlœr yfir hlíð og runna; —
hún fljetlar gullhár á gljúfrafoss
og gyllir vötnin og prýstir koss
á púsund smáblóma pyrsta munna.
Kvöld á fjöllum.
Á fjöllum friður,
á fjöllum ró,
og fuglakliður
í heiðarmó
og lœkjaniður, —
i leit að sjó
peir líða i hjalandi dvala,
og finna fjörðinn pó.
Og blóm í lant
og ling í mó
við lœkjalaut
nú sofna’ í ró,
og geislaskraut
um tind og tó
með lignarbtæ kvöldsólin breiðir
og hnígur hœgt í sjó.
Sólarlag.
Nú bálar laufið i lundi
sem lýsigull, silfur og glóð,
og liafbrúnin logar og leiftrar
sem Ijóskvikt, skjálfandi blóð.
Kvöldbláu fjöllin i fjarska,
með fannkápu úr eldrauðum snjó,
pau sveipast nú húmi og hverfa
i himinsins bládjúpa sjó.
Litfögur kvöldskýin liða
sem logandi skip til og frá;
pau sigla mcð gulljaðra-seglum
og sökkva í náttbláan sjá.