Óðinn - 01.01.1907, Blaðsíða 6

78
ÓÐINN.
syni Kristjáns óðalsbónda á Löndum. Hin börn
þeirra eru: Sigríður 19 ára, Páll 17 ára, Sigur-
björn 13 ára og Benedikl 7 ára, öll í föðurgarði.
Hin síðustu ár sira Guttorms á Svalbarði
var hann fyrst settur, síðan skipaður prófastur í
Norðurþingeyjarprófastsdæmi, frá 1883—1888.
Prestssetur sín, Svalbarð og Stöð, sem bæði voru
komin að hruni þegar hann tók við, hefur hann
bygt upp, og fylgir lijer ljósmynd af hinu síðara,
tekin sumarið 1905.
Samfara prestsstörfum befur hann fengist
talsvert við unglingakenslu, og þar á meðal að
undirbúa pilta undir latínuskólann, einkum í latínu
og latneskum stíl. Hann er latínumaður svo milc-
ill, að fáir munu þeir hjer á landi nú orðið, er
standa honum á sporði í þeirri fræðigrein. Svo
Ijett er honum um latínuna, að hann ritar á henni,
að gamni sínu, löng brjef og talar hana fullum
fetum, ef við nokkurn væri að tala, sem skildi.
Hann er liinn skemtilegasti kennari og mun öllum,
sem notið hafa tilsagnar hjá honum, vera vel við
hann. Skáldmæltur er hann, þótt eigi fari hann
liátt með það, og eru á öðrum stað hjer í blað-
inu þrjú kvæði eftir hann, sem »Oðinn« hefur
fengið leyfi til að birta, öll þýdd. Einnig hefur
blaðið fengið hjá honum lista yfir þá menn sem
hann liefur búið undir latínuskólanám, og eru
þeir þessir:
Helgi Guðmundsson læknir á Siglufirði; Jón
Jensson yfirdómari; Bjarni Jensson læknir í
Skaftafellssýslu; Geir T. Zoéga yfirkennari; Finnur
Jónsson prófessor; Pórður Thoroddsen bankagjald-
keri; Jóhannes Olafsson áður sýslumaður Skag-
firðinga (dáinn); Halldór Egilsson bókbindara (dá-
inn); Halldór Jónsson bankagjaldkeri; Jóhannes
Sigfússon kennari við mentaskólann; Hannes L.
Þorsteinsson áður Fjallaprestur (dáinn); síra Árni
Jóhannesson Höfðhverfingaprestur; Jón Sigurðsson
frá Möðrudal (dáinn); Einar Benediktsson sýslu-
maður; síra Jón Guðmundsson Norðfirðingaprestur;
Björgvin Vigfússon sýslumaður; Valdemar Jakob-
sen (dáinn); Þorsteinn Gíslason ritstjóri; Haraldur
Þórarinsson prestaskólastúdent; Stefán Björnsson
ritstjóri »Lögbergs« í Winnipeg; Magnús Gíslason,
nú á mentaskólanum.
Ýmsa íleiri hefur hann búið undir skólanám,
sem eigi hefur orðið af að færu í skóla.
Þrjú kvæði
pýdd af síra Guttormi Vigfússyni.
1. (tulltoppnr.
Fyr en, Gulltoppiir, fer pitt skraut,
felur mig förð við móðurskaut.
Fyr en hrynja pin höfnðtröf,
mig hylur gröf.
Jeg seinast lít pig, er segi’ eg hátt:
Setjið pið Ijórann upp á gált!
Til pín hverfur mín sál, fra sút,
er svífur út.
Tvo kossa færðu, Toppur minn;
laktu hinn fyrri — hann er pinn.
Gef annan mínum rósarunn;
hans rœkt er kunn.
Honum skaltu mjer heilsa frá,
— hann jeg blómgaðan mun ei sjá
og bið, að prýði hans blómin hrein
minn bautastein.
Rós pá mœrn’, er pú mynnist við,
að minum barmí jeg leggja bið,
og — besti Gulltoppur — blíðri rós
ver brúðarljós!
2. lTinsessan.
Gylfa sat dóttir í dyngjunni hátt,
en drengur bljes lúður á gólfinu kátt:
»Æ, hvað ertu’ að blása, ó hœtt' pessum klið,
pú huganum varnar að ftjúga um svið
nú, pá sólin sesta.
Gylfa sat dóttir i dyngjunni hátt;
drengur pá sleppa vann lúðrinum brátt:
»Hví pegirðu, smásveinn ? 0, vertu nú við!
og vek pú minn huga, svo fijúgi’ hann um svið
nú, pá sólin sest.
Gylfa sat dóttir í dyngnnni hátt,
drengur í hönd sjer tók lúðurinn brált. —
Pá grjet hún í húminu og hástunum lwað:
»Æ, hvað er pað, drottinn, sem gengur mjer að
Nú hvarf sól í sœ“.
3. Einvirkinn.
Pá veturinn endar og vorsólin skín
og vaknar í flóanum nálin,
jeg einvirkinn gríp pá öll áhöldin mín,
rjett eins og í leiðslu, pví nauðsyn er brýn —
gríp skerann minn, skófluna’ og pálinn.
Jeg ber og jeg jafna pá bugðóttu egg
og brýni hin ryðguðu stálin;