Óðinn - 01.03.1910, Síða 7

Hnje fljót. Umdi’ í grjóti.
Hagl fjell. Hníptu fuglar.
Höld sveið. — Dró að kvöldi.
Ó Ð I N N
Enn skín sól um salar-dyr.
Senn eru vetrar dagar taldir.
95
Mun — ?
Austan fjarðar roðna rindar.
Iiísa hvítir fjallatindar
liátt í loft við nepju’ og nauð.
Neðar gerist hliðin rauð;
vekur sögn um sumarauð.
Svalir þagna norðanvindar.
Hinumegin fast að flösum
fannir liggja’ á bleikum grösum.
Alt er livítt aj tindi’ í tún.
Tindra augu’ í mjallardún,
Iwöss, en hljóð sem Heljar rún.
Hrannir gnauða’ á klettasnösum.
Augu mjallar að mjer Ijóma,
ala spurn um herrans dóma.
Fjöllin standa stirð og köld;
stafar sólin fannar tjöld,
— Prá er hak við þúsundföld,
þögul, ret/rð í klakans dróma.
Augu mjallar að mjer seiða
og í gönur hugann leiða
— yflr jjörðinn, upp í hlíð,
inn í jorna sumartíð,
gegn um ldaka, hjarn og hríð.
Hlusta vit og sundur greiða.
Man jeg: fyr við sátum saman;
sumar fœrði yndi’ og gaman;
fór með niði lind í laut,
Ijett um stein og grasló þaut,
Imje með söng í hrannar skaut;
liorfðu' á björgin rjóð í framan.
Man jeg enn: um grœna grundu
gróin blóm, í runni’ og lundu;
stœltan arm og sióra von:
sterkan, fríðan mannsins son.
— Lika kramda, visna von;
vetrarnótt um tólftu stundu.
En — mun sú stund af legi llða,
er leysi’ að fullu drómann hlíða,
sökkvi hverri sárri þrá
í söngva straums að tœrri lá,
lyki alt í lífsins sjá;
Ijómi inst i sorg og lwíða9
Þú blær, sem hlær!
Svo hljótt!
og rótt!
— Er það heljarkyrð eftir feigðarnótt,
sem Urðar-dœtur um auðnina símaÝ
— Eða eftirvœnting hins nýja tíma,
sem stendur á önd
eftir Ijósi’ um lönd
og leitar að skáldi og biður að ríma 9
IJk Hel
um mel
liggur hjarnfönn, og grátt er alt vesturlwel;
í austri’ er bleikt yflr brúnum öllum
og blárauð móða á suðurfjöllum;
en dimt til liajs
— eins og dregið lil stafs
af dauðans hönd yflr ránar völlum.
Og þó
er ró
yflr þrárinnar stormskýi’ og hugarins sjó.
Hinn liðna líma jeg lœt um valinn
og leita’ að nýju’ í vonasalinn.
Pví landsunnan tíð
svo Ijóðrlk og þíð
sjer lyftir á vœng yflr freðinn dalinn.
Og blœr,
sem hlœr,
í bládýpi liiminsins skýsorann slœr
og úr honum þjettfeldar voðir vefur;
en vaknaður geisli’ úr djúpi sig hefur
og gullbryddir voð.
Eins og glansandi gnoð
fer gullský að sunnan. En jólkið sefur.
Veit jeg: líða ár og aldir;
yndisstund og dagar kaldir.
Hœkkar — lœkkar lífsins hyr;
leikum skifta »seinna’« og »/<//'«.
Pú blœr,
sem hlœr!
jeg bið þig að koma mjer svolítið nær.
Jeg fel þjer að leiða þœr vonir á vegi,