Óðinn - 01.03.1910, Qupperneq 8

Óðinn - 01.03.1910, Qupperneq 8
96 Ó Ð I N N sem voru mjer smábörn oc/ þroskuðúst eicji. Við vaxandi sól og vaxandi skjól þær vaxi til himins á komandi degi. Harpan mín góð! (Iirot). Harpa min góð! mín heituslu Ijóð látlu hrgnja' út í bláinn og renna' eins og blóð — um vorsólargljá, er von lyfti brá, og um vaxandi þrá, þegar hausl fór um slóð, en kæra! jeg vil ekki’ um veturinn sgngja. Lát vor þitt i sífellu hnga minn gngja. En kvöl min og negð um bglgjudjúp breið sje bak við sem slormar, er hafsjói þgngja. Og ef að sú stund rís enn gfir grund, er eldur og frost brenna sárasl í lund, og himinsins rögn Iwíla’ í hljóðlátri þögn, — lát hljómleik þinn glilra sem skjálfandi sund. Ei sjáist þeir geislar, e.r sviðanum vatda; í sáttmálans lit hvíli lxugarins alda. Sem ársólar glóð um úlhafsins slóð leiki ómtöfrar vona um Iiugsjói kalda. Barnagæla. Sólin háll á himni skín, hjartans lindir siregma. Ertu sofnuð, Inga mínÝ Um hoað mun þig dregma? Ennþá finn jeg gndið besta heima. Sjerðu bjarta sólskinströnd, sumars dijrð og gndi? Eða skgjuð skuggalönd með skúr á hverjum tindi? Laufin blakta’ í Ijúfum sunnan vindi. Sjerðu grimman hriða her hvarfla’ um sund og ögur? Eiga margar unn og sker okkar frænda sögur. Lóa kveður Ijóðin mörg og fögur. Sjerðu vorið Vefa skart úr vetrar heift og pínum? — Ef til vill þú átt of margl af honum föður þínum. Glóeg strjálar geislastöfum sínum. Sijndu megnni sólskinslönd, sunnan blœrinn prúði! Legðu mjúka líknarhönd á litta silkiþrúði. Leiftrar dögg í tjósu foldar skrúði. Veiklist seinna von og ró í votki þungra ára, áttu’ að leiða ást og fró inst í harma sára. Ómþgð glitrar elfarstraumsins bára. Engin lœkning á sem hún við öllum hugarins meinum; glur leiftrar undir brún á ungum hvarma steinum. Gtóa blóm á ggltum foldar regnum. Engin skilið á sem hún alt, sem best má flnna; tjómar traust um litla brún, loga rósir kinna. Blátt og rautt í band sitt skgin tvinna. Leikur bros ttm lilla kinn; tjósir englar kalla. Dvel hjá lxenni, drotlinn minn! dagana hennar alla. Renna sktjin rjóð á tindum fjalla. Jón Jónsson hreppstjóri i Ólafsvík. »IIann er prúömenni í hvivetna«, sagði Sigurður Jónsson sýslumaður Snæfellinga (1878—1894) eitt sinn um Jón hreppstjóra Jónsson. Má af því siá, hvilíkt álit Sigurður sýslumaður hafði á Jóni; en það vissu allir, er sýslumann þektu, að hann var ekki flár í lund nje heldur allra bokkur. t*að mun og sannast, að vandfundinn sje maöur, er vandari sje að virðingu sinni til orða og verka og snyrtimannlegri í háltum en Jón hreppstjóri, enda er ljúfmensku hans og lempni jafnan við brugðið, hverju sem hann hefur átt að mæta við hin ýmsu opinberu störf, og þá ekki síður skyldurækt lians og nákvæmni.

x

Óðinn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Óðinn
https://timarit.is/publication/205

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.