Óðinn - 01.02.1913, Blaðsíða 3

ÓÐINN
83
Glampandi geisli,
geturðu sagt mjer :
gráta þá, gráta
guðir á himnum?
Til vorsins.
(El'tir Fr. v. Schiller).
Velkominn vertu, kœri
vinur, með unaðinn þinn,
blíðvinda látlu bera
blóm heim i dalinn minn.
Pú ert þá kominn, kœri,
kominn með skrautið þitt,
vjer glaðir göngum þjer móti
og gleðjumst að haja þig hitt.
Æ! manstu' ekki meyjuna blíðu,
œ, manslu ekki eftir þvi
þá unni mjer unga stúlkan ?
og enn lifir glæðunum í.
Jeg bað þig um blómin smáu,
jeg bað handa ungri mey,
jeg bið þig, jeg bið þig nú aftur,
jeg bið þig — þú neitar mjer ei.
Velkominn vertu, kœri
vinur, með unaðinn þinn,
blíðvinda látlu bera
blóm heim í dalinn nunn.
Hulda.
Menn kannast við Huldu skáldkonu.
Barnung fór hún að yrkja, og um 1903 fóru
ljóð hennar að sjást á prenti. Þau vöktu þegar
athygli margra, og menn fýsti að vita, hver hún
væri, þessi Hulda, sem kvæði svona ljett og þýtt.
Ekki leið á löngu þar til forvitni manna var
svalað. Ýmsir höfðu fengið pata af því, liver
Hulda væri, og loks kvað einhver upp úr með það
á prenti, að þetta væri hún Unnur dóttir Benedikts
Jónssonar frá Auðnum í Laxárdal í Þingeyjarsýslu
og Guðnýjar Halldórsdóttur konu hans. Og Bene-
dikt þektu allir þeir, sem fyigst höfðu með í við-
skiftaumræðum vorum og fjelagsmálum síðastliðinn
aldarfjórðung, — sjálfmentaða bóndann upp til
dala,* sem las og krufði ekki að eins úrvalsrit
Norðurlandaþjóða, heldur og Englendinga og
Þjóðverja.
Unnur Benediktsdóllir er fædd að Auðnum í
Laxárdal 6. ág. 1881. Ólst hún þar upp hjá for-
eldrum sínum fram um tvítugsaldur og naut hins
besta uppeldis, enda var hún bráðþroska að gáf-
um og nam snemma drjúgum af föður sínum og
bókum þeim, er hann átti og hafði undir hönd-
um. Komst hún þar í kynni við íslensku skáldin
fyrst og fremst og síðan helstu skáldmæringa
Norðurálfunnar, og efldi það mjög þroska hennar
og hugsjónaafl. Víst má telja það, að ekki hafi
það verið hvað síst æfintýraskáldskapurinn, sem
mikil og varanleg áhrif hafði á Unni í æsku, enda
varð líka margt til þess, að hún gerðist hand-
gengin náttúrunni og undraináli því, er hún talar
við draumlynda, hugmvndaríka unglinga. Æði-
langt er milli bæja í Laxárdal, svo lieimilin mörg
eru fremur út úr skotin; ólst Unnur því upp í fá-
menni og hafði eigi dagleg kynni af öðrum en
heimafólki. Hlaut hún því eðlilega að leita þess
einkum, sem heimilið hafði að bjóða og nágrenni
þess; varð það þá ekki áhrifalaust fyrir líf henn-
ar og hugarstefnu, hversu náttúran í Laxárdal er
auðug af fegurð og fjölbreytni og sjerstaklega lög-
uð til þess — eins og dalanáttúran er venjulega —
að laða anda æskumannsins að því, sem næst er,
binda hann við það sterkum böndum ástar og
viðkynningar og knýja hann til að skygnast langt
inn í dularheimana utan við skarkala mannlífsins.
Þa rna liðaðist áin í bugðum eftir dalnum, sum-
staðar titrandi af afli og átökum, þar sem straum-
aldan var mest, sumstaðar lygn og blíð á svipinn.
Laxar og silungar ljeku við bakkann og fuglar
syntu lil og frá, en skrúðgrænt engið á bökkunum,
hrikavaxnir hraungarðar hjer og hvar og uppi i
hlíðinni hvammar og gil og gljúfur með silfurtær-
um lækjum, kafin í grasi og full af angandi blóm-
um. En hinum megin við dalinn há og stórskor-
in hamrabelti með huldu í hverjum steini. Á
svona stöðum lieyrir maður hjarta landsins síns
slá og nemur tungu náttúrunnar og skilur. Og á
svona stöðum, mitt í einverunni og undir áhrif-
um náttúrunnar, heyrir hver lijartagóður maður
betur andvörp þeirra, sem eiga bágt í mannheim-
um, heldur en í sjálfu vastrinu og skarkalanum þar.