Óðinn - 01.03.1913, Blaðsíða 7

ÓÐINN
95
Tækifærisvisur
um atburði og bækur 1912.
„pó aö Páli bresti brá,
bjili Grim að skrifa
og Porsteinn líka falli frá,
ferhendurnar lifa“.
J. Ó.
Tveir meistarar.
Landar veðrið sækja í sig,
seiglast framar vonum, —
unnu tveir menn íturstig
út’ í þjóðlöndonum.
Heimur og hugur.
Það er að vinna á þrautum bug,
það er að sýna kjark og dug,
þegar smali’ um heim og hug
hefur sig á snildarflug.
Einfalt líf.
Þökk sje Jóni’, er þessa vann
þýðing, listum hæfa.
Sigurð Kristjáns son og liann
signi heilög gæfa.
Dr. Helgi rjetursson.
Helga sindrar öllum af
eins og skíni’ í bylgju,
gaf þeim manni gull og raf
guð, í heimanfylgju.
Þótt að snillings komi’ eg knjám
og kjósi orð hans muna,
undanskil jeg grein um Glám,
gerða’ úr — heilaspuna.
Fór að vonum.
Það fór eins og var til von:
vondum augum gjóta
á Ingibjörgu Ólafsson
ástræningjar snóta.
Gó og freyddi mest á mig,
minsta sakborninginn,
bleytti jafnframt sjálfa sig
sóma-»snjókerlingin«.
Örbirg kona yls frá sól
ætti þögl að móka.
Þumaðu saman þjelt með ól
þverrifuna, Snjóka!
Guðbrenskan.
Ættum göfgum aftur fer,
er því margur hreldur, —
Guðbrands nafni gengið er,
gelgjumenskan veldur.
Daginn brestur dýrðarmátt,
dreymir um leiðir kunnar,
undir sól er orðið lágt
orðstírs Guðbrenskunnar.
Moldar þykkur hæfir hnaus
hvofli þínum Ijótum,
gjálfurtunga greindarlaus,
gorug öll frá rótum.
Draumav Hermanns.
Hlaupa menn á hæstu fjöll,
hvima’ af þeirra núpi.
En við erum stödd á ísi öll
y'fir regindjúpi.
Niður um hann að vaka vök
væri drýgri sæla.
Drótt, sem metur drauma rök,
drjúgt má þaðan kræla.
Dreymin sál í dular-ver
dorga rennir færi. —
Hermann þaðan höpp sín ber
handan um landamæri.
Hugur skygn á heima-þröm
horfir að dýrstu munum.
Undramóðan enn er söm
eins og í þjóðsögunum.
Flónin hlaupa fram að Gjöll,
full eru lönd með skrýpi.
En við erum slödd á ísi öll
yfir regindýpi.
Naíans saga og Skáld-ltósu.
Brynjúlfs hönd er bauga verð.
Býsna marga drögu
hefir ’ann gjarn á framaferð
flult úr námum Sögu.
Um heimspekina hefur lágt,
hún mun sæmd ’ans þyngja.
Áður reit hann Þuruþátt,
þar með Kambræningja.
Vitrings hönd að vættisburð
vann, með rannsóknunum,
dró upp Hjálmars æfiurð
eftir heimildunum.
Jötni skálda unt var yls
inn við stöðvar svana;
þar í helli gljúfragils
glóir í málmeldana.
Brynjúlfs djúpa viskuvild,
vaxin upp úr nauðum,
Rósu og Natans rjettu snild
reisir nú frá dauðum.
Glöggur þulur gætti sanns,
gróf upp týnda daga
heilsubótar mikla manns,
mestu dóttur Braga.
Þjóðar börnum þessum tveim
þó var mál á náðum. —
Eldur logar yfir þeim:
einstakt gull í báðum.
Þar hefur efni þjóðin mist,
þjáð af mörgu tjóni, —
margan dýran kynja-kvist
kalið hefur á Fróni.
Heiglast upp og beglast blóm,
besti andans gróður, —
eftir standa auð og tóm
ótal Berurjóður.
Þolað gætu þessa frjett
þeir, sem lifa’ á vonum,
ef nú væri af oss ljett
öllum kalviðronum.
Bólu-Hjálmarssaga.
Hjálmars lund var hörð og ströng,
hyldjúp á með vökum,
kvæðin hans: um gljúfra göng
griðarhlaup með jökum.