Óðinn - 01.04.1915, Blaðsíða 3

ÓÐINN
3
tímariti Bókmentafjelagsins skýrði hann frá til-
raunum sínum og ritaði oft í blöðin ýmsar leið-
beiningar í garð- og jarðrækt.
Schierbeck landlæknir sýndi það í verki, að
hann hafði tekið ástfóstri við ísland. Efnalegt sjálf-
stæði þess bar hann jafnan fyrir brjósti og ekki
gleymdi hann því, þótt hann væri utan horfinn al-
fari. Hann studdi íslendinga í orði og verki á
ýmsan hátl erlendis, t. d. talaði hann máli íslend-
inga á Bretlandi árið 1896, er Bretar vildu banna
innflutning lifandi sauðfjár frá íslandi vegna fjár-
kláða, en þá sýki hafði hann vísindalega rann-
sakað lijer á landi og kent mönnum að þekkja
kláðamaurinn. Einnig ritaði hann í dönsk blöð
til þess að greiða fyrir sölu sauðakjöts hjeðan í
Danmörku, þótt aðrir yrðu til þess að hrinda því
máli í framkvæmd. Um þelta efni skrifaði hann
einnig í Búnaðarritið.
Stjórnmál vor ljet hann sig víst litlu skifta.
I’eim, er þetfa rilar, er minnisstætt það sem Schier-
beck sagði einu sinni inni hjá H. Kr. Friðrikssyni
sál. yfirkennara, er einhver mintist á íslensk stjórn-
mál um þingtímann: »Skal de (o: íslendingar) nu
til at göre Spektakel igen! Nei, bliv först ökono-
misk uafhængige! Det kan De og saa kan De
göre hvad De vil!«
Efnalega sjálfstæðið var nú lians »pólitík«.
Schierbeck landlæknir var mikill á velli, hár
og herðibreiður, bjartur yfirlitum, mikilúðlegur í
sjón og raun. Hann var óvenju glaðvær og gam-
ansamur, ástúðlegur við nánari viðkynningu, prúð-
menni í fasi og sópaði mjög að honuin hvar sem
hann var. Þrekmaður var hann mikill og karl-
menni, en hataði allan kveifarskap, hispurslaus,
hreinn og beinn í svörum og manna vinfastastur
°g tryggaslur í lund.
Nokkuð þótti hann dýrseldur á læknisdóma
eftir því sem vani var í þá daga; var það ein-
kennilegt við manninn, að þess gætti einkum ef
lækningatilraunir hans mishepnuðust. En hinsveg-
ar gaf hann oft fátækum ómak sitt og þá helst,
er lækningin hafði hepnast vel. Þá var liann glað-
astur, er hann hafði gert einhvern sjúklinginn
heilan heilsu og fjekk svo tómstund til þess að
ganga úti í garðinum sínum í glaða sólskini, hlúa
að blómunum og róta snöggklæddur í moldinni.
Þá varð andlitið eitt breitt bros — þá var Schier-
beck i essinu sínu.
íslendingar hafa ekki reist Schierbeck land-
lækni minnisvarða, en minnisvarði sá, er hann
reisti sjer sjálfur með starfsemi sinni hjer, er
óbrotgjarn, og garðurinn hans í Reykjavík er
fegurra og sviphlýrra minnismark en marmara-
og granítsúlur.
Guðm. Guðmundsson.
A
Við komu Gullfoss
til Reykjavíkur 16. apríl 1914.
Velkominn, Gullfoss, hingað heim,
þig hylla íslands vættir góðar!
Þjer fagna hjörtu heillar þjóðar,
því vona-fylling þú ert þeim.
Þú ert vort fremsta framamerki,
vort frægsta tákn um dáð í verki.
Þín koma boðar landsins lýð
að ljómi’ af nýrri’ og betri tíð.
Sigl þú æ heill um höfin blá
til heilla vorri þjóð og landi!
Hamingjudís við stjórnvöl standi
og hættum öllum hrindi frá.
Þú ætíð skalt oss á það minna:
ef allar hendur saman vinna,
þá fyrst má verða gatan greið
og Grettistökum velt úr leið.
H. S. D.
0
Sjera Benedikt Kristjánsson
frá Grenjaðarstað.
26. jan. síðastl. andaðist á Húsavík sjera
Benedikt Kristjánsson, áður prestur á Grenjaðar-
stað, nær hálfáttræður að aldri, fæddur 5. nóv.
1840 á Snæringsstöðum í Svínadal í Húnavatns-
sýslu, sonur Kristjáns Jónssonar bónda þar og
síðar í Stóradal, og Sigurlaugar Sæmundsdóttur
bónda í Gröf í Víðidal. Stúdent varð hann 1863
og var eftir það um hríð skrifari Kristjáns sýslu-
manns Kristjánssonar í Geitaskarði, siðar amt-
manns, en útskrifaðist af prestaskólanum 1869.
Sama ár varð hann prestur á Skinnastað, en fjekk