Óðinn - 01.12.1916, Blaðsíða 7

ÓÐINN
71
Hann Ijest úti’ í Lundúnaborg.
Hún lagðist og dó af sorg.
Og þarna er Loftur og Lilja.
Þau lofuðu aldrei að skilja.
Hann hrataði’ í heitan hver.
Hún hljóp út og drekti sjer.
(pp., lamentoso).
Æ! — þarna’ er hann Árni’ og hún Una.
Hann ætlaði’ að frelsa’ bana’ úr bruna.
í fölskanum fundust ein
í faðmlögum þeirra bein.
iBiðhljómar].
[Vofurnar hverfa dansandi út um dyrnar].
(Vivace et scrnnre crescendo). [Samsöngur).
Næturvofur víkja burt.
Vakna Ijósin, harpan kætist.
Sitjum ekki’ í sorg um kyrt.
Síðast vel úr öllu rætist.
Líðum glöð um lífsins braut.
Leið er greið í jarðar skaut
Eftirmáli.
Jeg kann að visu fleira,
en kveð nú ekki meira
í almennings eyra
af mínum mörgu bögum
undir ljúfum lögum,
því — sannast að segja —
sælir eru þeir, sem kunna að þegja.
Og sá, sem fer i býti,
hann er sjaldan talinn verslur
G e s t u r.
*
Magnús Gislason skáld
er fæddur 29. maí 1881 að Helgadal í Mosfells-
sveit. Flultist þaðan með foreldrum sínum, Gísla
Magnússyni óg Sigríði Hannesdóttur, austur í
Grafning og ólst þar upp hjá þeim. Tvitugur að
aldri lluttist Magnús til Reykjavíkur og nam þar
Ijósmyndasmíði. Ferðaðist hann síðan talsvert hjer
á landi og safnaði myndum, og eigi síður hug-
myndum en ljósmyndum. Árið 1903 sigldi hann
til Kaupmannahafnar til að fullkomnast í þeirri
iðn og stundaði hana um skeið, en hefur lagt hana
á hilluna siðustu árin. Magnús Gíslason er kvænt-
ur Jófriði Guðmundsdóltur af Skarðströnd við
Breiðafjörð. Þau eru búsett hjer í Reykjavík og
eiga 3 börn á lífi.
Snemma fór að brydda á skáldskapargáfu Magn-
úsar, og ákafri mentaþrá, og þótti honum ill vistin
i heimaliúsum hvað mentun snerti og sýna það
Magnús Gislason.
Ijóslega þessar vísur, sem teknar eru úr kvæði, er
hann gerði í kringum fermingaraldur:
Menningar og mentastraumar
mæða ei fólkið lijer.
Pað dottar alt og dregur ýsur.
Drottinn lijálpi mjer!
Jeg er eins og fangi í fjöllum,
far á skeri lent.
Útlaga frá allri þekking,
ekkert mjer er kent.
M. G. orkti mikið i æsku og einnig siðan og
hefur tiltölulega lítið birst af því enn. Ljóðagerð
hans hefur brejdst mikið frá því fyrsta eins og
lífskjörin. í æskuljóðum hans kennir minna hins
þunga heimádeiluanda, sem nú orðið auðkennir
svo mjög ljóð hans. Um 18 ára aldur orkti liann
hið draumljúfa smákvæði »Nótt«, sem birtist í
hinu fyrsta kvæðasafni hans »Morgunbjarma«,
prentað 1906. Kvæðið »Nótt« er líklega þjóðkunn-
ast af öllum kvæðum Magnúsar og sungið víða
bæði innanlands og utan. Fyrsta vísan er svona:
Nú ríkir kyrð í djúpum dal,
pótt duni foss í gljúfrasal;
í hreiðrum fuglar hvíla rótt,
peir hafa boðið: góða nótt.